~ บทที่ 3 อยากเสียตัว ~

1178 Words

“ดีล...” พลอยฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น แม้ว่าอิทธ์จะบอกชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนของเธอ แต่ด้วยความที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฝันของเพื่อนสาวอย่างพัดชาจะเป็นจริง เธอถึงยอมจ่ายเงินเป็นหมื่นเพื่อเพื่อนรักของเธอ “ยัยนั่นพักที่ไหน” “หอเดียวกับนาย” “ห้ะ...” “ห้องตรงกันข้าม” อิทธ์ขมวดคิ้วเป็นปม เขาไม่คิดว่าเธอจะตามเขาแม้กระทั่งห้องพัก ซึ่งอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเขาไม่เคยเจอพัดชาที่หอพักเลย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามอีกฝ่าย “แล้วทำไมฉันไม่เคยเจอยัยนั่นเลย” “อ้อ เพราะยัยพัดรู้ไงว่านายออกจากห้องกี่โมง ทำอะไรบ้าง ถึงมหา’ลัยกี่โมง” “เธอก็เลยเลี่ยงที่จะออกมามาเจอฉันว่างั้น” “ใช่ ดังนั้นอิทธ์ นายช่วยปฏิเสธด้วยถ้อยคำสุภาพ รักษาน้ำใจเพื่อนของฉันหน่อยนะ” “_” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขามองตรงไปยังศีรษะทุยเล็กของพัดชาที่ยังฟุบหลับที่โต๊ะเหล้าด้วยสายตาว่างเปล่า “วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน อย่าสร้างบาดแผลให้กันเลยนะ” “ฉันจะพยายามก็แล้วกัน” “โอเค ส่วนเงินเดี๋ยวโอนให้ส่งเลขบัญชีมาก็แล้วกัน” “อืม” ชายหนุ่มว่าแล้วก็เดินเลี่ยงเธอคนนี้ไปหาร่างบางของพัดชาที่สลบไม่ได้สติด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่ไกลออกไป เขาพินิจมองใบหน้านวลที่แดงก่ำก่อนจะส่ายศีรษะเบา ๆ เธอก็สวยดี แต่ไม่ใช่สเปกเขา และเขาเองก็ไม่พร้อมที่จะมีแฟนเพื่อเอามาเป็นภาระอีก ไหนจะเดต ไหนจะดูหนัง ไหนจะต้องเลี้ยงข้าว ซึ่งเขาเป็นผู้ชายของเหล่านี้มักเป็นค่านิยมที่ให้ฝ่ายชายดูแลตลอดซึ่งสถานการณ์ของเขาตอนนี้ดูเหมือนว่าแค่เอาตัวเองยังไม่รอด ชายหนุ่มไม่คิดจะเอาใครมาลำบากด้วยหรอก “พัด...พัดชา” ริมฝีปากหนาเอ่ยเสียงออกมานิ่งเรียบ เขาโน้มใบหน้าลงมองใบหน้าของเธอที่นอนแนบแก้มที่โต๊ะเหล้า ก่อนที่เปลือกตาบางของเธอจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองเขา รอยยิ้มมุมปากของเธอกระตุกขึ้นราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ก่อนที่ริมฝีปากเล็กนั้นจะพึมพำออกมา “อิทธ์...ฉันชอบนาย” พัดชาเอ่ยพูดขึ้นน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นและกระทำบางอย่างโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว จุ๊บ~ “คิก ๆ ฉันจูบนายด้วยแหละ” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก แต่คนโดนกระทำกลับเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ “เธอ...ยัยบ้า” ชายหนุ่มสบถออกมาและยิ่งหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นปีแต่ละคนที่หันมามองเขาเป็นตาเดียวแล้วนั้นก็ยิ่งทำให้เขาอยากเอาหัวโขกโต๊ะให้ตายไปเสีย “สองคนนี้ยังไงเนี่ยย ฮิ้ว~” เสียงโห่แซวของเพื่อน ๆ ทำให้ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยผมก่อนจะตวัดสายตาคมมองเพื่อนรอบกายทำให้เสียงโห่ร้องนั้นเงียบไปในทันที อิทธ์หันกลับมามองแม่ตัวดีที่นั่งฉีกยิ้มกว้างให้เขาอยู่ ก่อนที่เขาจะส่ายศีรษะพร้อมกับโน้มตัวลงยกแขนเธอพาดบ่าก่อนจะพยุงตัวของเธอขึ้น “ตื่นมาเธอโดนดีแน่!” ชายหนุ่มพูดออกมาราวกับว่าจะได้เจอเธออีก ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่าหลังจากนี้ทุกคนคงต่างคนต่างไป คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว อิทธ์พยุงคนตัวเล็กกว่าออกจากคลับ แต่เรียวขายาวของเธอที่สวมส้นสูงอยู่นั้นทำให้เธอเดินลำบาก เขาก็เลยตัดสินใจช้อนเธอขึ้นแนบอก พรึ่บ! “อิทธ์ นายหล่อจังเลย” พอได้มองใบหน้าของเขาในระยะประชิดก็ยิ่งทำให้เธอเพ้อไปกันใหญ่ พัดชายกมือขึ้นใช้หลังมือเขี่ยใบหน้าของเขาเบา ๆ “ดูสิ รูขุมขนก็ไม่มี” “อะไรของเธอวะ เมาก็นอนอย่าพูดมาก” เสียงตึง ๆ ของเขาไม่ได้ทำให้เธอหยุดกระทำ ชายหนุ่มอุ้มเธอมายืนรอแท็กซี่หน้าคลับ แต่รถแท็กซี่กลับไม่มีเสียอย่างนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีฝ่ามือของพัดชาจับอยู่ ก่อนที่เธอจะยื่นใบหน้าขึ้นจุ๊บเบา ๆ ที่แก้มสากจนลิปสติกสีชมพูอ่อนติดที่แก้มของเขา “โอ๊ะ เป็นรอย~” น้ำเสียงยานคางของเธอทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา และยิ่งไปกว่านั้นที่ฝ่ามือบางของเธอข้างหนึ่งกำลังสอดเข้าไปในสาบเสื้อเชิ้ตแขนยาวของเขา ทำเอาคนตัวโตแทบปล่อยร่างของเธอลงพื้นแต่แม่คุณกลับหัวเราะคิกคักชอบใจ “แน่นจัง นายออกกำลังกายทุกวันหรือเปล่า...” พัดชาลูบแผ่นอกแกร่งด้วยความรู้สึกเคลิบเคลิ้ม ไม่เคยวาดฝันว่าตัวเองจะมีโอกาสมาลูบแผ่นอกแกร่งของชายที่แอบมองมานาน “เห้อ...คุ้มหรือเปล่าวะ” อิทธ์พึมพำออกมา ได้แต่นึกคิดว่าตนไม่ควรถือสาคนเมา และขณะนั้นเองก็มีแท็กซี่แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าเขา ชายหนุ่มยืนรอให้คุณลุงคนขับแท็กซี่เป็นฝ่ายลงมาเปิดประตูให้แล้วเขาอุ้มหญิงสาวขึ้นไปบนรถ ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากบอกหอพักของเธอซึ่งก็เป็นพอพักเดียวกันกับเขา พัดชาอิงใบหน้าลงซบที่แผ่นอกแกร่ง เธอหลงใหลในเสน่ห์ที่เกินต้านของเขาคนนี้ เขาเป็นผู้ชายธรรมดาที่ดูเข้าถึงง่ายด้วยการแต่งกายธรรมดา ไม่ได้ใช้ของแบรนด์เนมอะไร เหมือนจะเข้าถึงง่ายแต่กลับยากเสียเหลือเกิน เขาดูดีได้โดยไม่ต้องพึ่งข้าวของราคาแพง พอเป็นแบบนี้ชายหนุ่มมักตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน “ทำไมนายมาอยู่ตรงนี้~” “_” “นายจะไปส่งฉันเหรอ...” “_” “เอ๊ะ หรือฉันฝัน” พัดชาพึมพำเสียงเบาลงเรื่อย ๆ เมื่อร่างหนาข้างกายไม่มีเสียงตอบรับ ทว่าการยกมือหนาของเขามาคว้ามือของเธอที่กำลังลูบแผ่นอกแกร่งอยู่นั้นทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไป “พอเถอะน่า หยุดทำแบบนี้ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูน!” อิทธ์เค้นเสียงออกมาอย่างคนนึกรำคาญ ขณะที่เจ้าหล่อนกลับยิ้มกว้างกลับมาให้เขาเสียอย่างนั้น “นายมีอารมณ์เหรอ” “_” “ฉันเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงร้อยละ 80 เสียตัวตอนเมา..." สายตาหยาดเยิ้มของพัดชาทำเอาไรขนอ่อนทั่วทั้งร่างหนาลุกซู่ขึ้น และยิ่งมากขึ้นเมื่อเจ้าหล่อนยกนิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาสองครั้ง “ฉันอยากเสียตัวจังเลย...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more