~ บทที่ 2 ไม่ชอบ ~
1294 Words
ก่อนหน้านี้...
ร่างบางคุ้นตาที่ยกมือขึ้นโบกหย็อย ๆ ให้อิทธ์ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทำให้เขาเหยียดยิ้มที่มุมปาก ร่างสูงมากกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซ็นลุกขึ้นเดินไปหาเธอคนนั้นอย่างช้า ๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไร
เพียงฝัน...คือชื่อของเธอ
“อิทธ์!! ดีใจจัง” หญิงสาวลูกเสี้ยวอิตาลีผมน้ำตาลแดงเอ่ยทักเพื่อนของเธอเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาได้ยินมากนักด้วยเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอยู่
“มีอะไร” เขาทำปากถามเธอเป็นภาษาต่างประเทศเพราะคุ้นชินกับการพูดกับเธอคนนี้เป็นภาษาอังกฤษ
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ ไม่เหมือนดีใจเลยที่ได้เจอเรา”
“ทำไมต้องดีใจ เธอมีเงินให้ฉันหรือไง”
“มีสิ แต่ไม่ให้” หางคิ้วหนากระตุกด้วยความไม่พอใจเพราะเขารู้ว่าทำไม แต่ใบหน้าหล่อเหลาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรไปมากกว่านิ่งเรียบ
“งั้นเราก็มีเรื่องที่จะคุยกันแค่นี้”
หมับ!
“เดี๋ยวก่อนสิ ฝันมาแสดงความยินดีด้วย รับปริญญาวันไหนเหรอ เห็นบอกได้เกียรตินิยมด้วย” หญิงสาวเลื่อนฝ่ามือมาจับข้อมือของเขาไว้ ก่อนที่เขาจะตอบกลับ
“ไม่จำเป็นหรอก ใครบอกเธอว่าฉันกำลังจะเรียนจบ”
“อ้อ คุณอาน่ะ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปาก แต่ไม่ทันที่ได้พูดอะไรหญิงสาวตรงหน้าก็เอ่ยพูดขึ้น
“จริง ๆ ฝันอยากมาเตือนอิทธ์นะ”
“เรื่อง?”
“คือ...เห็นคุณอาเปรยว่าจะเอาอิทธ์ให้ถึงตายเลยถ้ายังอวดดีอยู่”
“เหรอ รีบหน่อยล่ะ...อยากตายพอดี”
“อิทธ์พูดแบบนี้เป็นลางไม่ดีเลยนะ”
“เหรอ เธอคิดว่าใครจะทำให้ฉันตายได้ คุณอาเธอเหรอ...ฝันอยู่หรือไง” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยถ้อยคำไม่ได้แสดงความเคารพอะไรถึงญาติผู้ใหญ่ที่หญิงสาวกล่าวถึง
“ฝันแค่เป็นห่วง”
“เป็นห่วงฉันจริงก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน เดี๋ยวผัวเธอมันมาหาเรื่องฉันอีก” เพียงฝันก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย เพราะสามีของเธอก็ช่างไร้เหตุผลไม่ให้เธอยุ่งวุ่นวายกับเพื่อนชายคนนี้แม้ว่าเธอกับเขาจะสนิทกันตั้งแต่เกิด
“อ้อ ถ้าให้ดีกว่านี้ฝากบอกอาของเธอด้วยว่า...อย่าคิดยุ่งกับฉันอีก”
“แต่...พวกเราคิดถึงอิทธ์นะ”
“พวกเรา?”
“อื้ม...”
“ยกเว้นคุณอาของเธอแล้วล่ะ หึ” ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมาอย่างนึกขัน
“แต่...” หากแต่พอเธอคนนี้จะเอ่ยพูดอะไรอีก โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก็สั่นซึ่งชายหนุ่มก็ล้วงโทรศัพท์เครื่องเก่าขึ้นมาเปิดดูแชทในกลุ่มไลน์ชั้นปีของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหน้ากลับไปมองโต๊ะเหล้าที่เขาจากมา
“อิทธ์มีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้นะ”
“โทษทีนี่แหละชีวิตที่ดีของฉัน” เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินจากเธอคนนี้กลับไปยังโต๊ะเหล้าของเขาดังเดิม ไลน์กลุ่มที่ส่งมาเมื่อครู่เหมือนจะมีการเล่นเกมส์อะไรบางอย่างทำให้เขาต้องกลับมาดื่มที่โต๊ะของเขาโดยที่ไม่ได้ลาเพื่อนสาวเลยสักนิด
อิทธ์เดินกลับไปที่โต๊ะเหล้าของเขาดังเดิม สายตาคมของเขากำลังจับจ้องมองหญิงสาวคนหนึ่งไม่วางตา เขาไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอ เพียงแค่สงสัยเพราะก่อนหน้านี้เหมือนว่าเธอมีอะไรจะคุยกับเขา ขณะที่หญิงสาวที่เขาจ้องมองอยู่นั้นกำลังยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่า
คณะสถาปัตยกรรม สาขาสถาปัตยกรรมของเขามีนักศึกษาในชั้นปีกว่าแปดสิบคน ชายหนุ่มไม่ได้รู้จักทุกคนแม้จะเรียนห้องเดียวกันมาห้าปีเต็ม ๆ แต่เธอคนนี้เขารู้จัก
เธอชื่อ...พัดชา
ไม่ว่าเขาจะเลือกเรียนเสรีตัวไหนเธอก็จะลงเรียนด้วย ไม่ว่าเขากำลังหาเพื่อนทำงานกลุ่มเธอมักจะกลายเป็นตัวเลือกให้เขาเสมอ ชายหนุ่มส่ายศีรษะเบา ๆ ด้วยความเบื่อหน่าย เธอก็คงไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ชื่นชอบในหน้าตาของเขา
แม้เขาจะไม่เคยมีแฟนแต่การปฏิเสธผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องที่เขาทำอยู่บ่อยครั้ง อิทธ์ยกแก้วเหล้าที่ถูกชงด้วยเพื่อนของเขาขึ้นดื่มโดยเลิกที่จะสนใจผู้หญิงคนนั้น เปลี่ยนเป็นสอดส่องสายตาหาหญิงสาวที่พร้อมจะมีสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับเขาดีกว่า เพราะเขาน่ะถนัดทำความรู้จักกับผู้หญิงแค่คืนเดียว
งานสังสรรค์ดำเนินไปด้วยกิจกรรมต่าง ๆ ที่เพื่อนในสาขาได้จัดทำขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเสนอชื่อร้องเพลง จับฉลากบอกความในใจ และกิจกรรมอื่น ๆ ที่ไม่ได้ดึงความสนใจจากชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้เลย
“มึงดื่มไงวะ ไม่เคยเมา” เสียงงัวเงียของเพื่อชายที่นั่งชงเหล้าให้เขาอยู่ดังขึ้น ซึ่งชายหนุ่มเพียงแค่ยกยิ้มมุมปาก เขาไม่เคยเมาเลยไม่ว่าจะดื่มเหล้าหนักแค่ไหนก็ตามราวกับว่าร่างกายของเขากำจัดสารพิษได้ดี
“แต่มึงเมามากนะ นอนเถอะกูว่า” อิทธ์พูดพร้อมกับหันหน้ากลับไปยังหญิงสาวสวยหุ่นดีคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าบาร์เทนเดอร์ซึ่งหล่อนกำลังมองมาที่เขาพร้อมกับยกแก้วเหล้าให้เขาเชิงเชื้อเชิญ แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปสายตาของเขาก็บังเอิญเห็นร่างบางของพัดชาที่ฟุบหลับลงที่โต๊ะเหล้าเสียแล้ว
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาลุกขึ้นยืนเตรียมหาสาวไปนอนข้างกายในค่ำคืนนี้ แต่ทว่า
“อิทธ์!!” เสียงเล็กของใครบางคนก็เอ่ยเรียกชื่อของเขาขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มชะงักฝ่าเท้าก่อนจะค่อย ๆ หันมองมาเจ้าของเสียงที่เอ่ยเรียกเขา เขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่เอียงคอสงสัยว่าเธอมีเรื่องอะไรจะพูด
“นายจะไปไหนน่ะ”
“อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันควรบอกเธอ” พลอยหัวหน้าชั้นปีเขารู้จักเธอเพราะต้องติดต่อขอผ่อนผันค่าเทอมอยู่บ่อย ๆ ซึ่งคำตอบของเขาก็ทำเอาเธอแทบหงายหลัง
“อ้อ แค่มีเรื่องอยากวานหน่อยนะ”
“เรื่อง?”
“คือพัดชาเพื่อนของฉันน่ะเมาหัวทิ่มแล้ว แต่ว่า...คือยังไงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี คือ...”
“อ้อ ฉันไม่ได้ชอบเพื่อนเธอ”
“ห้ะ…”
“บางที่เธอและเพื่อนของเธอคงต้องการคำตอบแบบนี้” หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ ให้กับคำตอบของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่เธอจะรีบดึงสติกลับมา
“เหรอ แต่...”
“มีแค่นี้ใช่ไหมที่เธอจะพูด”
“ก็มีแค่นี้ แต่อิทธ์ฉันบอกพัดชาไปแล้วว่า...นายจะไปส่ง”
“แล้ว?”
“ก็ฉันบอกไปแล้วไง”
“บอกไปแล้วก็เรื่องของเธอมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” ความใจเย็นที่เริ่มจะหมดทำให้ชายหนุ่มเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ ยิ่งพอชำเลืองสายตามองสาวสวยเป้าหมายของเขาแล้วก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มอยากเดินไปหาเต็มทน
“งั้นฉันจ้างนายได้ไหม ฉันรู้ว่านายต้องการเงิน ฉันจ้างให้นายพาเพื่อนฉันไปส่งหน่อยได้ไหม”
“_”
“ฉันออกค่าแท็กซี่ให้ด้วยเลย” อิทธ์ยกยิ้มมุมปากจะว่าเขาเห็นแก่เงินก็ได้ เพราะถ้าเมื่อไรมาอยู่ในจุดเดียวกับเขาเรื่องเงินคงเป็นที่เข้าใจกัน
“เท่าไร”
“ห้าพัน”
“_”
“หมื่นนึง”
“ดีล...”
- Writer
