หนูซ่า - เฮียแสบ 02 (คิดว่า...ใช่?)

1830 Words

หอพัก H เวลา 20.40 น. ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าหอพัก H มันอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของฉันและราคาถูกถึงแม้มันโทรมไปหน่อยแต่ก็พออยู่ได้แหละ แต่ตอนนี้มันดึกแล้วจะมีคนที่ให้เช่ามั้ยนะ? “นังหนู!” “เห้ย! ขะขอโทษค่ะ” ฉันร้องตกใจเพราะมีคนเรียกก่อนจะขอโทษที่เสียงดังใส่ไป “มาทำอะไรดึกดื่น?” ลุงที่แต่งตัวเหมือนยามถามฉัน “เอ่อ คือจะมาเช่าห้องน่ะค่ะ” ฉันบอกออกไปเพราะไม่รู้ว่าห้องเต็มหรือยัง “อ๋อ ได้สิๆ ตามมาๆ” และลุงยามก็เดินนำฉันไปข้างในหอพัก จนมาหยุดที่ห้องหนึ่งเป็นห้องกระจกซึ่งน่าจะเป็นห้องธุรการมั้ง? “เจ๊แต๋วมีคนมาหาห้อง” พอมาถึงลุงยามก็เรียกป้าที่กำลังนั่งดูโทรศัพท์อยู่ “เออๆมาสิค่าหอ 2500 มีแอร์ ค่าน้ำ ค่าไฟต่างหาก เหลืออยู่ห้องเดียวจะเอามั้ย?” “อะเอาค่ะ” ยังไงก็คงหาดีกว่านี้ไม่ได้แล้วแหละแถมมีแอร์อีกดีจะตายเนอะ? “ไปๆเดี๋ยวนำไปและจะอธิบายรายละเอียดไปด้วย” และเจ๊แต๋วก็พาเดินขึ้นมาที่ชั้น 5 ย้ำเดินไม่ได้ขึ้นลิฟท์เพราะไม่มีและหอนี้ก็มีทั้งหมด 6 ชั้น “เดินๆไปเดี๋ยวก็ชิน” “ค่ะ” “หอนี้เธอคงรู้แล้วมี 6 ชั้น เธอจะได้อยู่ชั้นนี้ ชั้น 5 เดี๋ยวคืนนี้เธอพักไปก่อนไม่ได้อะไรให้นอกจากเตียงและตู้เย็นให้ เดี๋ยวเช้าพรุ่งนี้เธอก็ไปเซ็นสัญญาและจ่ายค่ามัดจำล่วงหน้า 1 เดือน” แกร๊ด! เจ๊แต๋วอธิบายและเปิดห้องให้พร้อมส่งกุญแจมาให้ฉัน “ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้ “ไม่เป็นไรไปล่ะ” พอหลังจากที่เจ๊แต๋วออกไปฉันก็เดินสำรวจห้องนิดหน่อยเป็นห้องกว้างๆโล่ง มีเตียงและตู้เย็นอย่างที่เจ๊แต๋วว่า อ่อ มีตู้เสื้อผ้าอีก 1 และดีหน่อยที่ห้องฉันอยู่ริมสุดเลยมีหน้าต่าง 2 ด้าน และยังมีระเบียงด้วย ห้องน้ำก็โอเค ถือว่าใช้ได้ในราคาแค่นี้ใกล้มหาวิทยาลัยด้วย ตุบ! ฉันทิ้งตัวนอนบนเตียงที่ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย คืนนี้คงต้องหนุนกระเป๋าไปก่อนและพรุ่งนี้ค่อยซื้อของเข้าหอ ฉันหยิบรูปแม่ขึ้นมาดูมันเป็นอย่างเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉัน “แม่ค่ะ ตอนนี้หนูซ่าเหลือตัวคนเดียวจริงๆแล้ว..ฮึก!” น้ำตาฉันไหลออกมาเพราะตอนนี้ความเข้มแข็งทั้งหมดไม่มีอยู่แล้ว “ฮือออ ฮึกๆ แม๊! หนูซ่าคิดถึงงงง~ ฮืออออแงงT_T” ฉันร้องไห้ฟุ่มฟายเป็นบ้าเป็นหลังก่อนที่จะหลับลงไปเพราะความเหนื่อยล้า... ...ค่อยสู้ต่อพรุ่งนี้แล้วกันเนอะ^^ เช้าวันต่อมา... หอพัก H ห้อง 1509 เวลา 9.00 น. จ๊อกกก~ เพราะเสียงท้องร้องทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาอาบน้ำและออกไปหาอะไรกินแต่ก่อนออกไปต้องไปเซ็นสัญญาการเช่าซะก่อนและทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ฉันไปกินข้าวและซื้อของเข้าหอเช่นพวกที่หมอน ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน ไม้กวาด ไม้ถู รวมถึงชั้นวางของต่างๆ กว่าจะซื้อเสร็จและขนกลับมาได้เกือบเย็นแหนะ ดีนะที่ตอนขนขึ้นลุงยามแกช่วยด้วยไม่งั้นฉันได้เดินขึ้นลงเป็นสิบรอบแน่ๆ “ขอบคุณลุงยามมากนะคะ” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณเพราะเหมือนฉันไปใช้แรงงานผู้สูงอายุเลย “ไม่เป็นไรๆนังหนู” “เรียกว่าหนูซ่าก็ได้ค่ะ^^” ฉันยิ้มไปให้ “ชื่อแปลกดีนะ” “ที่จริงชื่อซ่าค่ะ แต่แม่ชอบเรียกหนูซ่า” ฉันอธิบายพร้อมรอยยิ้ม “ฮ่าๆแม่หนูซ่าต้องภูมิใจในตัวหนูมากแน่ๆเลย” “..ค่ะ” “งั้นลุงไปก่อนนะ” พอลุงยามออกไปฉันก็จัดการจัดของเข้าที่ทั้งหมดแต่กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าเกือบทุ่มแล้ว จ๊อกกก~ ท้องร้องรอบที่สองของวัน “ออกไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่า ดีมั้ยนะ?” ฉันคิดวนไปมาเพราะขี้เกียจเดินบันไดนี่แหละ ลงไปกินข้าวกินเสร็จขึ้นมาย่อยหิวอีกรอบแน่ๆ เลย หรือจะกินมาม่าเพราะซื้อมาตุนไว้เยอะอยู่ จ๊อกกก~ “อ่า เข้าใจแล้วแค่มาม่าไม่พอสินะ ซื้อขึ้นมากินที่ห้องแล้วกัน” ฉันบ่นกับท้องของตัวเองก่อนตัดสินใจออกไปอะไรกินที่ข้างล่าง พอลงมาก็มีร้านอาหารโต้รุ่งอยู่หลายร้านดีเหมือนกันไม่ต้องเดินไกล กินอะไรดีน้า~ ฉันยืนเลือกว่าจะกินอะไรดีเพราะว่ามันน่ากินทั้งหมดหรือกินทุกอย่างเลยดี? แต่เงินจะไม่ใช้ก่อนได้งานน่ะสิ อืมมมม เอาไงดี? “เอาอันนี้แล้วกัน...” ฉันเดินมาที่ร้านข้าวมันไก่ซึ่งมันน่ากินมากกกกกก หิวๆ “ป้าค่ะ เอาข้าวมันไก่ผสมพิเศษๆ 1 ห่อค่ะ” พอฉันสั่งข้าวไปก็รอแปบนึ่งก็ได้มาเรียบร้อยต่อไปก็... “เอาโอเลี้ยงแก้วนึ่งค่ะ..” น้ำกินกันคอแห้งระหว่างกินข้าว เหมือนขาดอะไรไปเลย.. “อ๋อ พี่ค่ะเอา...กล้วยบวชชี 1 ถุงค่ะ” เรียบร้อยครบทั้งของคาว ของหวานและเครื่องดื่มขาดอะไรอีกมั้ยน้า~ “หนูๆ” ในระหว่างที่กำลังคิดเรื่องกินก็มีคุณยายเดินมาสะกิดฉัน “คะ?” “ช่วยซื้อหน่อย...” แล้วคุณยายก็ยื่นกำไลข้อมือซึ่งมันเหมือนของคู่รักมาให้ฉันดู “เอ่อ คือว่าหนู..” “เอาไปคู่นึ่งเลยจะได้ใส่คู่กับแฟน” “หนูยังไม่มีแฟนค่ะ” ซ้ำใจที่เกิดมาเกือบจะ 20 ปียังไม่เคยมีความรักเลย “ซื้อไปก่อนเดียวแฟนค่อยหา” อย่างนี้ก็ได้เหรอ? “เท่าไหร่คะ?” สุดท้ายก็ใจอ่อนอยู่ดีเพราะสงสารที่คุณยายแก่ต้องมาเดินขายอะไรแบบนี้ “เหลือคู่สุดท้ายลดให้จาก 350 เหลือ 300” “เอ่อ 200 ได้มั้ยคะ?” จะเก็บเงินไว้ซื้อของกินอ่า~ “250 ขาดตัวห้ามต่อ!” “โอเคๆค่ะ 250 ก็ 250 นี่ค่ะ” ฉันจัดการจ่ายเงินไปแล้วง่า ไม่อยากซื้อแต่ก็อยากช่วยคุณยาย T_T “ให้กับผู้ชายที่เจอคนแรกก็ได้..” “คะ? อ้าวไปไหนแล้วอ่ะ?” ฉันกำลังดูกำไลข้อมือที่มันก็...สวยเหมือนกันแหะ แต่คุณยายพูดอะไรไม่รู้และก็หายไปแล้วด้วย... ผู้ชายคนแรก? “อีหยังว่ะ?” ฉันเก็บความสงสัยไว้และก็กลับหอ แต่ว่าขณะที่กำลังเดินเข้าห้องก็เห็นผู้ชายคนนึ่งเดินขึ้นไปที่ชั้น 6 และฉันจะไม่อะไรเลยถ้าคนนั้นไม่เหมือนเขา... ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่าแต่ขอตามไปดูหน่อยกัน... ฉันเดินตามขึ้นมาที่ชั้น 6 มันเป็นดากฟ้าแหะ แต่มีห้องอยู่ด้วยคนที่ชั้นนี้นี่ดีจังบรรยากาศก็ดี วิวก็สวย ฉันมองไปรอบๆที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามมันมีสไตร์ที่สะท้อนตัวตนของเจ้าของที่ มองไปรอบก็เจอป้ายเท่ๆที่เขียนว่า... แสนแสบ TaTToo “ร้านสักเหรอ...” ฉันอ่านตามป้ายเขียนซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าร้านอะไร “แล้วเขาไปไหนแล้วน่ะ?” ฉันพึงพ่ำเพราะว่าที่ขึ้นมาเนี่ยตามผู้ชายมาแต่เขาหายไปไหนแล้ว “หาใคร?” “เห้ย!” พรึ่บ เพราะเสียงกระซิบข้างหูทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองแต่หน้าเขาอยู่ใกล้ฉันแค่คืบเดียวเท่านั้น “เอ่อ ขะขอโทษค่ะ” ฉันรีบถอยหลังหนีออกมานิดหน่อยเพราะติดต้นไม้ด้านหลัง “เธอเป็นใคร?” เขาถามฉัน.. ฉันเงยหน้ามองเขาผู้ชายที่มีลายสักเกือบทั้งตัวแต่มันไม่ได้ทำให้ดูแย่เลยแต่กลับดูมีเสน่ห์ซะงั้น ฉันมองสำรวจถึงแม้ส่วนสูงจะใกล้เคียงแต่มันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย เพราะเขาคนนั้นปกปิดตัวเองแถบจะทั้งหมด “นี่..!!!” “หะหะคะ?” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเสียงดังใส่ฉัน “กูถามว่ามึงเป็นใครขึ้นมาทำอะไร?” “เอ่อ” “หรือมาสัก? แต่กูไม่รับลูกค้าที่ไม่จองคิวและไม่รับหลังหกโมงเย็น” “หยาบ..” แย่แล้ว0_0! ฉันเผลอพูดสิ่งจะคิดออกไป “มึงว่าไงนะ?” เขาถามอย่างหาเรื่องเพราะฉันเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป “เอ่อ เปล่าๆค่ะ ขอโทษที่ขึ้นมารบกวน” ฉันก้มหัวขอโทษยกใหญ่ “แล้วมาทำไม?” เขาจ้องฉันไม่วางตา “เอ่อ พอดีคิดว่าเป็นคนรู้จักเลยตามขึ้น..มา” ฉันค่อยๆพูดเสียงเบาลงเพราะเขาค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ฉัน “แล้ว...ใช่หรือเปล่า?” เขามองตาฉัน ฉันก็มองตาเขาอย่างสำรวจ “คิดว่า...” “ว่า?” เขาถามย้ำ “น่าจะ..ใช่” ฉันคิดว่าเป็นเขาแต่ไม่แน่ใจเพราะมันไม่มีอะไรยืนยันเพราะมันเป็นแค่ความรู้สึกของฉันเท่านั้น “ใช่ใคร?” “ไม่รู้ค่ะ...ไม่รู้จัก” เจอกันแค่แปบเดียวและสถานการณ์แบบนั้นคงเรียกว่ารู้จักไม่ได้หรอกมั้ง? “ไม่รู้จัก? แต่มึงกล้าเดินตามผู้ชายขึ้นมาเนี่ยนะ?” เขาขมวดคิ้วถาม “เอ่อ คือ..” ฉันรีบก้มหน้าลงเพราะจริงอย่างที่เขาพูด ฉันกล้าเดินตามมาได้ยังไง? ถ้าเป็นคนไม่ดีขึ้นมาแย่เลย “เห้อ~” เขาถอนหายใจแรงออกมาเหมือนหงุดหงิดอะไรบางอย่างแต่ฉันไม่เข้าใจ “ขอโทษค่ะ..” “ไม่ต้องขอโทษไม่ใช่เรื่อง...กลับไปห้องมึงได้แล้ว” ทำไมฉันต้องรู้สึกกลัวหรือเกรงใจด้วยนะ ไม่เข้าใจอีกแล้วหรือเพราะเขาน่ากลัว? “ค่ะๆจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย..” ฉันรีบวิ่งออกมาแต่เหมือนจู่ๆจะนึกอะไรได้ขึ้นมา “ให้กับผู้ชายที่เจอคนแรกก็ได้..” ฉันวิ่งกลับไปหาเขาเมื่อนึกถึงคำพูดของคุณยายซึ่งฉันก็ไม่รู้ทำไมต้องให้เขา แค่อยากให้... “พี่ค่ะ!!!” “อะไรมึง?” เขายังยืนอยู่ตรงที่เก่า... “ให้..” ฉันยื่นกำไลไปให้ “กูไม่เอา” รีบปฏิเสธจังแหะ “หนูอยากให้เอาไปนี่!” หมับ! ฉันจับมือเขาและยัดมันเข้าไปในมือของพี่เขา.. “ให้กูทำไม?” “คุณยายบอกว่าให้ให้ผู้ชายที่เจอคนแรก หนูเลยให้พี่...แสนแสบ^_^” ฉันส่งยิ้มกว้างให้พี่แสนแสบที่รู้ชื่อก็เพราะชื่อร้านไงก็บอกอยู่ว่า แสนแสบ TaTToo “เหอะ!” พี่แสนแสนแค่นขำ “หนูชื่อซ่านะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ^^” ฉันจัดการแนะนำตัวเองเรียบร้อยไม่สนว่าเขาจะอยากรู้จักฉันหรือก่อนรีบออกมาเพราะใจมันเต้นแปลกๆ ฉะฉันจะเป็นหัวใจหรือเปล่า-//-?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more