หนูซ่า - เฮียแสบ 01 (เจอกันไม่ค่อยดี)

1454 Words

บ้านรัตนกุล เวลา 18.00 น. ตึกๆๆๆๆ “หยุดนะ! นังซ่า!” “ไม่!!” ฉันตะโกนบอกเสียงดังเหมือนอย่างเสียงที่ตะโกนตามหลังมา ฉันกำลังวิ่งหนีลงบันไดเพราะกำลังโดนตามจับจากแม่เลี้ยงใจยักษ์ที่มันจะจำฉันขายเพราะมันติดหนี้การพนันจำนวน จนไม่มีปัญญาหาเงินไปใช้คืนเขา แล้วความซวยมันก็ตกมาอยู่ที่ฉันเอง... ขอแนะนำตัว...ขอโทษด้วยนะที่ต้องพามาเจอสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่ตอนแรก ฉันนามว่าพิชญา รัตนกุล ชื่อเล่น ซ่า หรือจะเรียกว่าหนูซ่าตามแม่ฉันเรียกก็ได้ อายุก็ 19 ขวบแล้วกำลังเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัย H ซึ่งเป็นเอกชนอันดับ 1 ของประเทศในตอนนี้และแน่นอนว่าฉันไม่มีปัญญาเข้าเรียนเนื่องจากต้องใช้เงินจำนวนมากในการจ่ายค่าเทอม แต่ว่าโชคดีที่ฉันฉลาดและเรียนดีเลยได้ทุนการศึกษาเรียนฟรี 4 ปี แต่มีข้อแม้ว่าต้องได้ผลการเรียนไม่ต่ำกว่า 3.90 “พ่อ!!!” ขอพักเรื่องประวัติมาโฟกัสที่ปัญหาชีวิตของฉันก่อนดีกว่า ฉันตะโกนเรียกพ่อที่กำลังเดินเข้าบ้านเพราะฉันต้องขอให้พ่อช่วยไม่อย่างนั้นฉันโดนจับไปขายแน่ๆ “แกจะวิ่งทำ?” เมื่อฉันวิ่งมาถึงตัวพ่อก็รีบไปหลบหลังท่านทันที “พ่อ แหะๆ ชะช่วยหนูด้วย” ฉันกำเสื้อขอพ่อแน่น “เกิดอะไรขึ้น?” “คุณนพมาก็ดีแล้วค่ะ ช่วยจับมันหน่อยหนีอยู่ได้!” แม่เลี้ยงฉันตามมาทันจนได้ “ทำไม?” พ่อฉันทำหน้าสงสัย “ก็วันนี้เสี่ยภพจะมารับตัวหนูซ่าไงคะ?” เธอพูดกับพ่อฉันด้วยน้ำเสียงอ้อนๆที่ฟังแล้วชวนอ้วก แหวะ!!! “เสี่ยภพ?” “ค่ะ ก็ที่เราต้องส่งตัวหนูซ่าไปให้เขาแทนดอกเบี้ยไงคะ~” “อ๋อออ แล้วแกจะหนีทำไม?” พ่อหันมาถามฉัน แต่ดะเดี๋ยวนะ? “นี่ พ่อก็รู้เห็น..” ฉันปล่อยมือออกจากเสื้อของพ่อ และมองเขาทั้งคู่ที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน “เออสิ! เพราะถ้าแกไม่ไปกับเสี่ยภพมีหวังชีวิตพวกเราแย่แน่!!” พ่อฉันพูดออกมา “แต่หนูเป็นลูกพ่อนะ” ฉันพูดออกอย่างโมโหและพยายามเก็บน้ำตาเอาไว้ “ก็เออน่ะสิแกเป็นลูกฉันถึงต้องชดใช้บุญคุณที่ฉันเลี้ยงแกมาไง” “พ่อ... แล้วทำไมไม่ให้ยัยซีล่ะ” ซี..เป็นน้องสาวของฉันแต่คนละแม่ เพี๊ยะ!!! “น้องยังเด็กและแกต้องเสียสละ” พ่อตบแล้วก่อนพูดมันออกมา มันไม่เคยนับฉันเป็นพี่ด้วยซ้ำวันๆเอาแต่แต่งตัวสวยและแกล้งฉันไปวันๆ “เหอะ!!” “แกไปเตรียมตัวเพราะเสี่ยภพกำลังจะมา” พ่อพูดทิ้งไว้แค่นั้นและเดินเข้าบ้านไป “สมน้ำหน้า คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ลูกสาวฉันไปหะ” หมับ ยัยแม่เลี้ยงกระชากผมขอฉันแต่ฉันไม่ส่งเสียงอะไรออกไปและมองหน้าเธออย่างหาเรื่อง “มึงมองหน้ากูทำไมอีซ่า” พูดแล้วกระชากแรกขึ้น “มอง..” “โอ๊ะ โอ ผมเข้าผิดจังหวะหรือเปล่าน้า~” ยังไม่ทันที่ฉันตอบอะไรก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน ยัยแม่เลี้ยงปล่อยผมฉันทันทีและหันไปยิ้มหวานให้กับผู้ที่มาเยือน “แหม เสี่ยภพสวัสดีค่ะ มารับตัวหนูซ่าแล้วเหรอคะ?” หะ? ไอ้เสี่ยหมูตอนนี่เหรอ? “ครับ หนูซ่านี่สวยจริงๆ” เพี๊ยะ เสี่ยหมูตอนฉันแบบนั้นเพราะเสี่ยแกพุ่งใหญ่เหมือนหมูเลย ฉันปัดมือแกออกเพราะเขาจะมาจับหน้าของฉัน “หนูซ่าอย่าเสียมารยาทสิจ๊ะ” ยัยแม่เลี้ยงกัดฟันพูดบอกฉัน “เรื่องอะไรทำไมฉันต้องพูดดีดีด้วย?” “เพราะเสี่ยจะพาหนูไปอยู่สบายๆไงจ๊ะ” จะพาฉันไปตายหรือไง? ไปที่สบายๆ? “ไม่ไป!!!” พลึ่บ ฉันรีบหันตัวและวิ่งเข้าบ้านเพื่อไปยังห้องนอนของฉัน ฉันจัดการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเท่าที่จำเป็นและหยิบเงินที่ซ่อมเอาไว้จำนวนหนึ่งออกมา มันเป็นเงินที่แม่ฉันแอบทิ้งเอาไว้ มันไม่เยอะเท่าไหร่แต่น่าจะพอเอาตัวรอดได้ ปังๆๆๆๆ “ออกมาเดี๋ยวนี้นะ นังซ่า” เสียงทุบประตูและเรียกร้องจากด้านนอก ฉันจะออกทางประตูไม่ได้ ฉันมองหาทางหนีทีไล่ สรุปได้ว่าต้องหนีทางหน้าต่าง ฉันจัดการโยนกระเป๋าลงไปก่อน ก่อนจะกระโดดตามลงมาดีที่ไม่ได้สูงเท่าไหร่ แต่ก็สูงอยู่ ตุบ “แม่ง! เจ็บฉิบ” ฉันสบถออกมาเมื่อลงมาแล้วเจ็บที่ข้อมือนิดๆ “ไม่มีเวลามาเจ็บต้องหนีๆ” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะรีบข้ามกำแพงออกไป “มันอยู่นั่น” เสียงตะโกนที่น่าจะเป็นลูกน้องเสี่ย และพวกมันก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันแต่ฉันไม่ยอมโดยจับไปแน่ๆ ฉันจัดการกระโดดลงมากำแพงและวิ่งหนีโดยพวกมันก็โดดตามมา ฉันวิ่งมาเรื่อยจนเข้ามาซอยๆหนึ่งระแวงบ้านฉันเอง ฉันหลับหูหลับตาวิ่งไม่รู้หรอกว่ากำลังไปที่ไหนแต่ขอให้พ้นจากพวกมันก่อน ตึกๆๆๆๆๆๆๆ “เหนื่อยแล้วนะ” ตามอยู่ได้แม่งไม่เหนื่อยบ้างหรือยังไง ฉันเหนื่อยแล้วนะทำยังไงดีเป็นแบบนี้ฉันโดนจับได้แน่ๆ และแล้วสายตาฉันก็ไปเห็นคนคนนึ่งซึ่งน่าจะเป็นผู้ชายมั้ง? ไปขอความช่วยเหลือดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที “คุณชะ..” ปังๆๆ “กรี๊ดดดดด” ฉันรีบเอามือมาปิดหูตัวเองเพราะเขาคนนั้นยิงปืนไปที่อะไรบางอย่าง ฉันค่อยๆหันไปมองก็มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนจมกองเลือดอยู่ ควับ! ขะเขาหันมามองฉันแล้วจากที่จะขอความช่วยเหลือ ตอนนี้ขอให้เขาไว้ชีวิตฉันดีกว่ามั้ย? ตุบ ฉันทิ้งตัวลงกับพื้นโดยไม่สนว่ามันจะสกปรกหรือไม่หรือตอนนี้ที่สำคัญคือ..ชีวิตฉัน แงง “นะหนูมะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปะปล่อยหนูไปเถอะ ฮือออ” ฉันยกไหว้ทั้งน้ำตาเพราะกลัวว่าเขาจะฆ่าฉันตายซะก่อนที่จะได้ไปเรียนหนังสือ “มันอยู่นั้น!!!” เสียงดังจากข้างหลังน่าจะเป็นพวกเสี่ยภพ มาตายเป็นเพื่อนกันเหรอ? ฮืออออ “ฮือออ ปะปล่อยหนูซ่าไป” ฉันเผลอแทนชื่อตัวเองไปอย่าไม่รู้ตัว “เห้ย!! มึงอ่ะส่งยัยนั้นมาให้พวกกู!” มันบอกกับผู้ชายตรงหน้าเขาใส่ชุดดำทั้งตัวปิดด้วย แมสสีดำและหมวกแก๊ปสีดำ ส่วนปืนเขาเก็บมาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ดของเขา “นะหนูไม่ไปนะ ฮึก” ฉันยกมือไหว้และส่ายหัวไปมาอย่างน้อยตายก็อาจจะดีกว่าโดนเอาไปทำอะไรก็ไม่รู้ “.....” เขามองที่ฉันนิ่งๆ ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “พวกมึงเอามันมาดิ” เสียงออกคำสั่งซึ่งน่าจะให้มาจับฉัน ฉันได้แต่นั่งส่ายหัวไปมาอย่างไร้หนทาง ปัง!ๆๆๆๆ “กรี๊ดๆๆๆๆ ฮืออออ~” ฉันร้องกรีดเมื่อผู้ชายตรงหน้ายกปืนขึ้นยิง ฉะฉันตายแล้วเหรอ? “....” ตอนนี้ทุกอย่างเงียบสนิทไอ้ข้างหลังไม่มีเสียงแล้ว ฉันค่อยๆเงยและหันไปมองด้านหลัง... “กรี๊ด!” ฉันร้องตกใจเมื่อพวกกลายเป็นศพไปแล้ว..มั้งนะ? ตึกๆๆๆ ฉันหันกลับไปอีกครั้งก็พบว่าเขากำลังเดินออกไป.. “คะคุณคะ” ฉันเรียกเขาเอาไว้ “ไปซะก่อนที่ฉันจะฆ่าเธออีกคน” เสียงเย็นๆที่เปล่งออกมาทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที “ขะขอบคุณที่ช่วยค่ะ” ฉันก้มหัวขอบคุณเขาจากใจจริงถึงแม้มันจะน่ากลัวไปหน่อยก็ตาม “รีบไปซะ!!” “ค่ะๆๆ” ฉันรีบวิ่งออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปแต่พอคิดได้และกลับไปก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว เขาเป็นใครกันนะ? นักฆ่า? มือปืน? อะไรแบบนั้นเหรอ? แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นใครแต่ฉันก็ขอบคุณเขาจริงๆนะที่ช่วยเหลือ ถ้า..มีโอกาสได้เจอกันอีกจะตอบแทนทุกอย่างเลย ...อ่า ต่อไปก็หาที่พักก่อนแล้วกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more