"กลับเดี๋ยวนี้"
ผมกระชากแขนหนูหน่อยให้มาใกล้ตัว ผมหงุดหงิดมากจริงๆทั้งไอ้บ้านั้นที่กวนประสาทและมองเมียผมอย่างกับจะกลืนกินอย่างนั้นแหละ อยากจะกระทืบให้จมดินแต่ผมต้องยั้งไว้ก่อนเพราะยัยตัววุ่นวายตรงหน้าพยายามห้ามผมตลอด
"ค่ะ คุณลาเต้ค่ะหนูหน่อยต้องไปแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ"
"ไม่ต้องไปคุยกับมันอยากโดนดีใช่ไหม"
ผมตะโกนแทรกเข้าไปก่อนที่ผมจะโมโหแล้วทำอะไรมากกว่านี้ผมรีบลากแขนเธอออกไปจากร้านทันที เดินมาถึงรถผมก็ยัดเธอเข้าไปในรถทันที
"นั่งตรงนี้แล้วอย่าคิดลงไปนะไม่อย่างนั้นไอ้คนเมื่อกี้เดือดร้อนแน่"
ผมขู่เธอออกไปก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ ผมมองหน้าเธอไม่พูดอะไรมองจนเธอก้มหน้าหลบตาผมนั้นแหละ
"ก้มหน้าทำไม"
"ไม่อยากเห็นหน้าคุณกรค่ะ"
ผมถึงกับอึ้งไปเลยเพราะเกิดมาไม่เคยได้ยินประโยคนี้จากปากของเธอเลยสักครั้ง ผมบีบแขนของเธอเชยคางเธอขึ้นมาสบตากับผม
"โอ๊ยยย หนูเจ็บนะ"
"
