หลายวันผ่านไป~~~~~
ฉันยังทำงานร้านกาแฟร้านเดิมเจ้าของร้านใจดีมากๆ ตอนแรกๆคือทำอะไรไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้คล่องเลยแหละทั้งชงเอง ชิมเอง จนจำรสชาติได้หมดแล้ว
"เป็นไงบ้างครับตอนนี้ คุณนี่เรียนรู้ไวนะเนี่ยหนูหน่อย"
คุณลาเต้เอ่ยยิ้มๆ ไม่รู้สิอาจจะเป็นเพราะปกติฉันชอบทานอยู่แล้วก็เลยหยิบจับอะไรง่ายไปหมด รู้ว่าต้องใส่นั้นใส่นี่แต่สูตรของทางร้านอร่อยดีนะพอดีกับรสปากฉันเลย
"ขอบคุณนะคะคุณลาเต้ที่ให้โอกาสแล้วก็ความช่วยเหลือทุกอย่างเลย"
"ผมยินดีครับ ใครจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆสวยๆแบบคุณไปกัน"
เขาเอ่ยพร้อมกับมองสบตากับฉัน ฉันยิ้มแห้งๆให้กับเขาในแววตาเขาทำไมฉันถึงรู้สึกถึงอะไรบางอย่างก็ไม่รู้ เขาคงจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอกใช่ไหม ไม่สิฉันไม่ควรคิดไปเองเนาะ
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะอยากดื่มอะไรมั้ยคะ หนูหน่อยจะชงให้"
"อเมริกาโน่ก็ได้ครับแล้วไปนั่งคุยกับผมตรงนั้นนะ "
ฉันยกมือขึ้นทำท่าทางโอเคก่อนจะยิ้มหว
