แม่นมหลี่หันไปตามเสียงเรียก ครั้นเห็นอีกฝ่ายถนัดตาก็รีบยอบกายคารวะอย่างตกใจ
“คุณชายสามเว่ย!”
ชางเยว่ไม่เคยพบหน้าเว่ยเส้าเฉียงมาก่อน แต่เคยได้ยินที่แม่นมหลี่และสาวใช้คนสนิทคุยกัน เขาเป็นอดีตคู่หมายของท่านแม่ เกือบจะได้แต่งงานกันอยู่แล้วหากไม่เกิดเหตุการณ์คืนนั้น
ชายหนุ่มผู้นั้นสาวเท้าเข้ามาใกล้ เขาหยุดยืนห่างแม่นมหลี่สามก้าว สองตามองมายังทารกน้อยในอ้อมกอดของนาง
“ลูกสาวของนาง?”
แววตาของเขาทอประกายเจ็บปวด แม่นมหลี่ก้มหน้าอย่างลำบากใจ นางตอบเสียงเบา
“เจ้าค่ะ”
ชางเยว่เงยหน้ามองเขาอย่างพิจารณา ชายหนุ่มคนนี้รูปหล่อไม่ใช่เล่น แค่เขาเดินเข้ามาใกล้รอบกายก็ราวกับจะสว่างไสวขึ้นมา เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาราวหยกสลัก ทั้งยังมีดวงตาดอกท้อ ชวนให้ผู้คนหลงใหลอย่างง่ายดายนัก หากเปรียบกับบิดาของนางแล้ว คนหนึ่งเยือกเย็นดังภูผา อีกคนพลิ้วไหวราวสายลมวสันต์ ไม่อาจกล่าวได้ว่าใครรูปงามกว่ากัน ชา
