ชางฉือหมิงเห็นภรรยาร้องไห้ก็ตกใจ รีบวางลูกสาวที่ยังหลับสนิทไว้บนตักแล้วเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้
“ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
ลี่เซียงรับรู้ได้ถึงฝ่ามืออุ่นที่ประคองใบหน้าและปลายนิ้วที่กรีดไล้น้ำตาบนผิวแก้ม ดวงตาที่มองนางฉายแววสงสารอย่างไม่ปิดบัง พาให้ลี่เซียงยิ่งรู้สึกเศร้าใจมากขึ้นไปอีก เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่จับพลัดจับผลูสมรสกับนาง แต่กลับมีความสงสารเห็นใจยิ่งกว่าบิดาแท้ๆ น้ำตาร้อนๆ จึงยิ่งไหลหยดหนักขึ้น
ใบหน้าของลี่เซียงเปียกชื้นไปหมด สองมือของชางฉือหมิงไม่อาจเช็ดน้ำตาได้ทัน เขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าจากแขนเสื้อออกมาซับให้อย่างอ่อนโยน ปกติเขาพูดไม่เก่งนักจึงไม่รู้ว่าจะปลอบโยนนางอย่างไร ได้แต่พึมพำเบาๆ
“อย่าร้องไห้เลย ข้าไม่ถามแล้ว”
ลี่เซียงมองตาเขา ที่ผ่านมานางคิดว่าเขาเป็นคนเงียบขรึมเย็นชา สามารถจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างเยือกเย็น แต่ตอนนี้เขากลับดูทำอะไรไม่ถูก มือใหญ่แข็งแรงที่จับผ้า
