ตอนที่แม่นมหลี่พาชางเยว่กลับ สองสามีภรรยาก็กินอิ่มพอดี เขาตั้งใจจะพานางไปเดินเล่นในย่านการค้าแต่ลี่เซียงปฏิเสธ
“น่าจะใกล้เวลานอนของเยว่เอ๋อร์แล้ว รีบพานางกลับบ้านก่อนเถิด อีกอย่างนางยังเล็กนัก ไม่ควรพาออกมาตากแดดตากลมนานๆ ”
ชางเยว่ได้ยินว่าจะต้องกลับบ้านแล้วก็แอบเสียดาย แต่วันหน้ายังมีโอกาสอีกมาก เอาไว้รอนางโตกว่านี้ค่อยอ้อนให้ท่านพ่อพาออกมาเที่ยวเล่นก็ได้
ตอนกลับไปถึงบ้าน พวกเขาก็พบสาวใช้จากเรือนอวิ๋นโซ่วมาดักรอถึงหน้าประตู
“ฮูหยินใหญ่ให้มาเชิญนายท่านและคุณหนูไปพบเจ้าค่ะ”
ชางฉือหมิงหันไปมองลี่เซียง ลังเลใจว่าควรให้นางตามไปพบมารดาด้วยหรือไม่ เขาอยากให้ท่านแม่สนิทสนมกับภรรยาแต่ก็รู้ว่าจะใจร้อนไม่ได้ ลี่เซียงรู้ว่าตัวเองคงไม่เป็นที่ต้อนรับ จึงยิ้มให้เขาแล้วเอ่ย
“ท่านพาเยว่เอ๋อร์ไปเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะกลับเรือนไปก่อน”
นางย่อมรู้ถึงความลำบากใจของเขา แค่เขาปฏิบัติต่อชางเยว่เป็นอย่างดี นาง
