เช้าวันต่อมา หลังจากคุณหมอเข้ามาตรวจแล้วก็ย้ายคุณแดนนี่ไปที่ห้องพักผู้ป่วยเมื่อไม่มีอาการร้ายแรงอะไรแล้วในตอนนี้
“ได้ยินว่าแกมาอยู่เฝ้าฉันตั้งแต่เมื่อคืน...คงไม่ได้นอนเลยล่ะสิ สภาพดูแทบไม่ได้แบบนั้น”
คุณแดนนี่มองลูกชายคนโตที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ที่โซฟาโดยไม่ยอมพูดหรือถามไถ่อะไรเขาเลยหลังจากที่เขารู้สึกตัวขึ้นมา
“คุณพ่อคิดจะทิ้งผมไปโดยไม่บอกไม่กล่าวอีกคนใช่ไหม?”
นี่คือประโยคแรกที่แดนไทพูดขึ้น
“ทิ้งอะไรกัน ฉันไม่เคยคิดทิ้งแกไปไหนสักหน่อย ถ้าฉันคิดจะทิ้งแกฉันคงไม่เดินเข้าออกที่นี่เป็นว่าเล่นเพื่อรับยาเป็นกระสอบๆหรอก เฮ้อ แกนี่จริงๆเลย”
“ก็น่าจะบอกผมสักนิดว่าป่วยหนักขนาดนี้...ถ้าไม่ถูกหามเข้าโรงพยาบาลผมคงไม่รู้เลยสักนิดว่าพ่อตัวเองป่วย”
“ก็ฉันรู้ไงว่าบอกไปแกจะตีโพยตีพายแบบตอนนี้ ถ้าแกจะมาแล้วทำให้ฉันต้องถูกลากเข้าห้องไอซียูอีกก็กลับไปเถอะ รู้ไหมมันเจ็บขนาดยาสลบยังเอาไม่อยู่เลย”
“.......
