Life of Nerdy

Chapter Eight

Inayos ko ang pagkaka-ponytail ng buhok ko tapos ay tumitig saglit sa salamin.

While I’m staring straight to my own refection, I can’t help but to tell myself that I am indeed plain and boring, no wonder Life couldn’t even shed a look at me. I smiled bitterly and sighed heavily at that thought.

“Nerdy, are you ready?” Life asked as he showed his self up.

Nakatayo siya sa harapan ng nakabukas na pinto at kunot noong nakatingin sa akin, siguro ay nagtataka kung bakit mas nauna pa siyang natapos sa aking gumayak ngayong araw, isang bagay na kahit na minsan ay hindi pa nangyayari. Tumango na lang ako sa kanya at hinila ang bag para maka-alis na kami.

“Mom, Dad, we’re leaving.” Paalam niya kina Tito at Tita na kasalukuyang kumakain ng agahan.

“Oh, aren’t you going to eat your breakfast?” tanong ni Tita at agad na tumingin sa amin ni Life. Umiling naman si Life at ngumiti sa Mama niya.

“Sa school na po, Mom. We still have things to do.” Tumango si Tita at ngumiti sa amin.

Kumunot naman ang noo ko sa sinabi ni Life. Wait, what are we going to do? Wala naman akong natatandaan na kailangan naming gawin. Nagkibit na lang ako ng balikat at hinayaan siya.

“Wala po kayong trabaho, Tito?” tanong ko sa kanya pagka-lapit ko tapos ay humalik sa pisngi niya, sunod naman kay Tita at humalik din sa pisngi nito.

“It’s my off, sweetie. I’ll date your Tita.” Marahan akong natawa nang kumindat pa sa akin si Tito nang sabihin niya iyon.

Kita ko ang pag-pula ng mukha ni Tita Rose. How sweet of Tito, I wonder if I’ll meet a guy like him in the future. Iyong tipong kahit ilang taon na kayong kasal at may anak na’t lahat pero maalaga pa rin. Iyong tipong araw-araw akong liligawan at hindi ako sasaktan. Iyong hindi magbabago ang pakikutungo sa ‘yo simula noong nanliligaw pa lang siya hanggang sa magkaroon na kayo ng sariling pamilya.

If ever that Life is my soul mate, will he be just like his Dad?

“Tara na.” Tumango ako at nagpa-alam ulit sa kanila bago tuluyang lumabas ng bahay kasama si Life.

“Maaga pa naman, ah?” saad at reklamo ko. “Ba’t hindi muna tayo kumain? I’m hungry,” dagdag ko pa.

“Can you please text Alison? Sabihin mo sunduin na lang natin siya tutal ay along the way naman, tapos kapag nagtanong ng kahit na ano sabihin mo miss mo na siya at catch up ulit kayo, tapos kain na lang tayo sa Mcdo Motorway,” saad niya.

Now I understand the reason why he wanted to go to school this early. Si Alison na naman. Bumuntong hininga naman ako at mataman siyang tinignan.

“Life, wala pang exam kaya hindi muna kita susundin. We have a deal, right?” saad at dahilan ko kunware.

But my main point is that, I don’t really want to help him. It’s not that I don’t want Alison for him but I just can’t stand the fact that I am the one who’s helping him when I know in myself that I am madly in love with him.

Siguro kung sila talaga ang para sa isa’t isa ay tadhana na ang gagawa ng paraan. At kung sakaling sila nga, malugod kong tatanggapin. Hindi ko kailangang maging kontra-bida sa pagmamahalan ng dalawa kong matalik na kaibigan kung mangyayari man iyon.

I really just can’t stand the fact that I’ll help her with Alison when I know in myself that I want him for myself.

Hindi naman ako masokista, nasasaktan na ako sa ideyang masy gusto siya sa kaibigan ko tapos dadagdagan ko pa ang sakit na nararamdaman ko? Huwag naman.

“Please, Nerdy?” Pakiusap niya sa akin, humalukipkip naman ako at umiling.

“No.” I said in finality.

“Fine!” naiiritang saad niya.

We remained in silent for a couple of minutes and I didn’t bother to talk to him either. Hindi ko alam pero simula no’ng humingi siya ng tulong sa akin tungkol kay Alison ay parang nawawalan na ako ng gana.

Hindi ko na rin maintindihan. Masyado akong naguguluhan.

“Drive thru o Dine in?” tanong niya sa akin ilang saglit lang.

Saka ko lang napansin na nasa SM Tarlac na kami at malapit na sa Motorway.

“I’ll just eat at the cafeteria, Life, don’t bother,” walang ganang sagot ko sa kanya.

“I thought you’re hungry?” kunot noong tanong naman niya sa akin.

“Yes,” maikling sagot ko, ayoko nang pahabain pa ang kahit na anong pwede naming pag-usapan.

I heard him sighed. I even saw him shook his head using my peripheral vision. Halatang naiirita na siya at nagtataka sa ikinikilos ko. Alam ko na maling umaktong ganito, pero masisisi niyo ba ako?

Gusto ko lang naman protektahan ang sarili ko sa sakit. Kasi nararamdaman ko na malapit nang mawala ang atensiyon sa akin ni Life na matagal kong inalagaan, kaya kailangan na ngayon pa lang ay matuto na akong iiwas ang sarili ko sa kahit na anong g**o at sakit.

“Nerdy, napansin ko na simula nung humingi ako ng tulong sa ‘yo kay Alison ay naging iba ka na. Why don’t you just tell me the truth, do you want me for her or not?” may bakas ng iritasyon sa boses niya.

Napasinghap naman ako sa tanong niya. See? I am that easy to read. Wala akong maitago sa kanya. Tinaasan ko na lang siya ng kilay at pekeng tumawa.

“Seryoso, Life? Hindi ba pwedeng pagod lang talaga ako?” kunware ay dahilan ko.

“Pagod? Ang aga mong na-tulog kagabi, Nerdy. I even asked you to help me do my homework at the Veranda but guess what? Congrats! You didn’t. You took all the rest that you could ever have last night for all I know and yet your reason is you’re tired? That’s just so unbelievable!” Hindi makapaniwalang saad niya, tapos ay sarkastiko pa siyang tumawa at umiling.

Pumikit naman ako ng mariin sa narinig. Well, I guess there’s really no point in hiding it.

“Fine,” tumingin ako sa kanya at tumango tango, “jo tell you honestly, I don’t like the idea of helping with Alison. You’re my best friend, Life, and so is she, what if you two had a relationship and it didn’t work? Pati ako madadamay sa inyo because I am in between. If you really want to court her then why don’t you make your own move? Spare me out of this for Goodness’ sake!”

I can’t even understand myself if why I am so pissed right now, but one thing’s for sure, I’m so damn jealous. Kahit na anong rason ang sabihin ko, bilhin man niya iyon o hindi, alam ko sa sarili ko na nagkakaganito ako dahil mahal ko siya, dahil nasasaktan at nagseselos ako.

“Edi lumabas din ang totoo, you should’ve told me in the first place! Hindi iyong aakto ka na parang ayos lang ang lahat tapos—”

“Stop the car.” I said in a low cold voice, cutting him off.

Okay, I’m done. Ayoko muna siyang makausap ngayon. Gusto ko munang magpalamig dahil ayokong magalit sa kanya gayong wala naman siyang ginagawang mali. Ayoko rin na magalit dahil lang hindi ko masabi sa kanya ang totoo kong nararamdaman.

“What?” he asked in disbelief.

“I said, stop the car,” mahinahon ang boses ko nang sabihin ko iyon.

“Seryoso? Huwag mong sabihin sa akin na dahil lang dito mag-aaway tay—”

“Ihinto mo ang sasakyan o mag-aaway talaga tayo! Damn Life! I don’t get your point, just stop the car and we’ll talk later!” naiiritang saad ko.

He did as he was told. I quickly exited his car right after he parked it on the highway. Lumabas din naman siya agad pagkalabas ko.

“Nerdy, come on!” tawag niya sa pangalan ko na parang hindi makapaniwala sa nangyayari ngayon.

Mabuti na lang at may dumaan agad na jeepney, agad ko itong pinara at sumakay.

I just told him that I don’t get his point, when in fact; my own point is what I don’t really get. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko, para na akong mababaliw. I know exactly that I am being unreasonable, but I don’t want us to crash so as much as possible, I just want to cool things between us two or things will just get worst.

Hindi ko pinansin si Life buong araw, I just want to get away from him even just for once or even just this whole day because I know exactly that at end of the day, I’ll still end up running towards him.

Nang tanghalian ay lumabas ako para kumain sa isang fastfood sa labas ng University. I know that he’ll look for me on the cafeteria so I’ve decided just to eat outside. And since our class’s just half day, I decided to roam around the Plazuella of Tarlac to think.

I sat on one of the benches and took my phone out of my pocket. I scroll down at my contacts and stopped when I finally found the name.

Dad.

Alam ko na hindi matatagalan at maayos din kami ni Life. I know exactly that I don’t have the right to me mad at him because of what had happened, and even if I do, I can’t be mad at him for too long because he’s the only thing I have.

Pinag-isipan ko kung tatawagan ko ba si Papa o hindi, at sa huli, ibinalik ko na lang sa bulsa ko ang hawak kong cell phone. Alam ko naman kasi na kahit tawagan ko siya ay hindi siya sasagot.

I sighed heavily and just decided to go home.