อดเปรี้ยวไว้กินหมอ #ระวังหมอดุ

ตอนที่ 2 (1)

ร่างบางนอนแผ่หลาไปกับเตียงนอนหลังใหญ่ อุณหภูมิในห้องค่อนข้างต่ำเหตุเพราะเจ้าของปรับลดตัวเลขจนแทบจะเหลือเพียงหลักหน่วย บรรยากาศภายในห้องมีเพียงแสงสว่างจากข้างนอกทะลุม่านผืนบางเข้ามาทักทายเท่านั้น

เสียงดนตรีคลอเบา ๆ ยิ่งทำให้เตียงนอนนุ่ม ๆ ดึงดูดมากขึ้น ทั้งที่ตอนนี้ใกล้จะเข้าช่วงบ่ายไปแล้วก็ตาม ทว่าผู้เป็นเจ้าห้องยังคงจับจ้องไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูของตนเองไม่วางตาพลางรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ตอบกลับไปที่ปลายทางรวดเร็ว

ปลายทางก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็เพื่อนสนิทของเจ้าตัวนั่นแหละ หัวข้อที่ใช้ในการพูดคุยก็ไม่พ้น...พี่ป่าคนหล่อของเพิร์ล ทำไงได้พี่เขาเล่นโผล่มาอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้จะให้เธออยู่เฉย ๆ ได้อย่างไรกัน บอกแล้วไงว่าชาตินี้เธอต้องได้ใช้นามสกุลของพี่ป่าเท่านั้น

Pearl. : หายหน้าไปสองวัน พี่ป่าเขาจะลืมหน้าฉันปะวะ

Pearl. : ไอ้ภีม เอาไงดีอ่า

Peemie : โอ๊ยอินี่ ไลน์ก็มีแล้ว เบอร์ก็มีแล้ว

Peemie : ทำไมไม่รู้จักส่งข้อความไปอ่อยบ้าง

อ่อยงั้นเหรอ ? อ่อยไงอะ บอกตามตรงว่าเสน่ห์ที่ขยันสร้างและสกิลการเต๊าะหนุ่มไปทั่วของเธอหายวับไปกับตาเพียงเพราะได้เจอว่าที่สามีในอนาคต เจอคนที่ชอบถึงกับไปไม่เป็น ในหัวคิดอะไรไม่ออกจนต้องให้เพื่อนตัวดีใช้เท้าเคาะให้

Pearl. : มันจะดีอ่อวะ

Peemie : จะเอาไหม ผัวน่ะ

Pearl. : เอา!!!

Peemie : งั้นก็เริ่มเลอออ รอนานกีแห้งฉันไม่รู้ด้วยนะ

เออ...ที่ไอ้ภีมว่าก็จริง เธอได้ทั้งเบอร์และไลน์พี่ป่ามาตั้งหลายวันแล้วเพราะให้แม่แอบไปขอจากแม่พี่ป่าให้ แต่ไม่เคยทักไปเลยสักครั้ง มัวกังวลทั้งที่หน้าหนามาได้ตั้งนาน ทำไมอยู่ ๆ ถึงได้ขี้ขลาดตาขาวขึ้นมาก็ไม่รู้

ชอบมาตั้งแต่ตัวเท่าเมี่ยงตอนนี้เพิร์ลตัวใหญ่เท่าควายแล้วนะพี่ป่า ตอนแรกจำหน้าพี่ไม่ได้ก็จริง อาจจะมีแอบไปอ่อย ชายตามองหนุ่ม ๆ คนอื่นบ้าง สับรางแชทกับพี่คนนู้นน้องคนนี้บ้าง แต่พอเจอพี่อีกครั้งเพิร์ลสัญญาเลยว่าจะรักเดียวใจเดียว...จริง ๆ นะคะ!

ทีนี้รู้หรือยังว่าเธออยากได้พี่ป่าขนาดไหน ไม่ใช่อยากได้ธรรมดานะ อยากได้มาก ๆ ด้วย พี่ควรรู้ตัวไว้ว่าทำให้เพิร์ลเสียอาการขนาดนี้ ต้องรับผิดชอบด้วยการจดทะเบียนสมรสและอยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิตเท่านั้น

ท่องไว้เพิร์ล...รอนานกีแห้ง รอนานกีแห้ง

ปลุกใจตัวเองขึ้นมาได้ก็รีบกดออกจากห้องแชทของไอ้ภีมไปยังห้องแชทส่วนตัวของพี่ป่าทันที หน้าด้านเข้าไว้จะได้ไม่อดนะเพิร์ล

Pearl. : ส่งสติ๊กเกอร์ (รูปหมีสีขาวนั่งยิ้มพร้อมกับกอดหัวใจสีแดงดวงใหญ่เอาไว้)

Pearl. : สวัสดีค่ะพี่ป่า เพิร์ลเองนะคะ

แนะนำตัวเหมือนคนมาเรี่ยไรเงินไปงานทอดกฐินชะมัด แกไม่ยื่นซองขาวไปให้พี่เขาด้วยเลยล่ะ..เฮ้อ ท้อ ท้อมาก แถมยังตื่นเต้นมากด้วย

ถึงจะใจกล้าทักอีกคนไปแต่ทว่าอาการของเพิร์ลลดาตอนนี้กลับตรงกันข้าม หลังจากกดส่งข้อความไปก็รีบกดล็อคหน้าจอพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับผ้าห่มเน่าของตัวเองทันที ซ่อนใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อของตัวเองเอาไว้ ก๋ากั่นมาตั้งเท่าไหร่ดันมาเขินอายเพราะแชทหาผู้ที่ตัวเองชอบ โคตรเสียระบบ!

ทว่า...

ครืด!