อดเปรี้ยวไว้กินหมอ #ระวังหมอดุ

ตอนที่ 1 (3)

คนตัวเล็กที่จมอยู่กับความคิดตัวเองตวัดสายตามองร่างสูงตรงหน้าสลับกับภาพในหัวที่ฉายภาพเด็กผู้ชายใจดีคนนั้น ก่อนจะซ้อนทับกันจนกลายเป็นคนคนเดียวกัน

อื้มชัด...ชัดเลย

เจอกันตอนไหนเธอไม่เคยว่า แต่มาเจอกันตอนที่สภาพเธอไม่ต่างอะไรจากซอมบี้แบบนี้เธอรับไม่ได้ ขอบตาดำคล้ำซ้ำยังบวมเป่งเหมือนมีแพนด้า ผมเผ้ารุงรังเพราะไม่คิดจะจัดแต่งทรงใดใดทั้งสิ้น...ให้มันได้อย่างนี้!

เพิร์ลช้อนตามองคนตรงหน้าที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว ถึงแม้ใบหน้าพี่ป่าจะเรียบนิ่ง ทว่าแววตากลับไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด มันทั้งแพรวพราวเป็นประกายระยิบระยับ ดูมีเลศนัยจนเธอเริ่มเสียวสันหลังแปลก ๆ

มันจะดีกว่านี้ถ้าตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เธอไม่ได้ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มออกไป คิดจะเต๊าะเขาแต่โดนตอกกลับหน้าหงาย เขาไม่เล่นด้วยไม่พอแต่ยังปฏิเสธด้วยใบหน้าจริงจังด้วยนี่สิ น่าอายชะมัด

“อ๋า พ...พี่ป่า ใช่ ๆ เพิร์ลจำได้แล้ว”

แสร้งพูดไปแบบนั้นทั้งที่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อ ไม่รู้เพราะเขินอายหรือเพราะทนต่อสายตาวาววับของพี่ป่าไม่ไหวกันแน่

“เรียกพี่เขาซะดังเชียว เจอกันมาก่อนแล้วเหรอลูก”

ปัณล์ยดาหันหน้าไปถามลูกสาวตัวเองที่นั่งตัวเกร็งแบบมีพิรุธชัดเจน ลูกสาวของเธอเคยเรียบร้อยเสียที่ไหน แต่อย่างว่า...กลับมาเจอพี่ชายใจดีทั้งทีต้องขัดเขินเป็นธรรมดา ตอนเด็กเล่นเกาะแข้งเกาะขาพี่เขาเป็นลูกลิงซะขนาดนั้น

“คะ--”

คุณหมอหนุ่มตั้งท่าจะเอ่ยตอบ ทว่าคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในชุดนอนกลับพุ่งตัวเข้ามาปิดปากกันเอาไว้ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำพูดใดใดออกไป

ถามว่าตกใจไหมก็ตกใจ แต่เขาขำมากกว่า แค่จะบอกว่าเจอกันแล้ว ไม่ได้จะพูดเรื่องที่ทำให้น้องอายซะหน่อย เล่นมีพิรุธแบบนี้ชาวบ้านชาวช่องรู้กันทั้งบางแล้วล่ะมั้ง

“ไม่ค่ะ! เพิร์ลไม่เคยเจอเลย!” พูดเสียงดังไม่พอ เสียงยังเหินอีกด้วย ยิ่งเสริมพิรุธเข้าไปใหญ่

เพิร์ลลดาผินหน้ามองแม่ตนเองก่อนจะตวัดสายตากลับมายังคุณหมอรูปหล่อตรงหน้า ตาคู่สวยเพ่งมองคนพี่จนหน่วยตาแทบถลนออกจากเบ้าราวกับกำลังดุว่าห้ามหลุดปากเรื่องวันนั้นเด็ดขาด

ความใกล้ชิดของคนทั้งสองเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ชายล่วงเกินหญิง...ไม่เข้าใกล้คำนั้นเลยสักนิด เป็นเพิร์ลลดาต่างหากที่พุ่งตัวเข้ามาจนร่างเกยขึ้นมาบนตักแกร่งของนายแพทย์ป่าเหนือจนแทบจะคร่อมกันอยู่ร่อมร่อ

มือหนาเอื้อมไปแตะที่เอวคอดเล็กของอีกคนก่อนจะออกแรงผละเบา ๆ ทำเอาเด็กซนสะดุ้งออกมาน้อย ๆ ทันทีที่สติกลับคืน เพิร์ลลดาก็รีบชักฝ่ามือกลับ ก่อนจะปีนลงจากตักของคนพี่ราวกับต้องของร้อนทันที

การกระทำของเด็กทั้งสองตกอยู่ในลานสายตาของปัณล์ยดาทั้งสิ้น คราแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มไม่เชื่อคำพูดลูกสาวตัวดีแล้ว พิรุธออกเต็มเสียขนาดนั้น คงต้องเค้นกันสักหน่อยล่ะมั้ง

“ม...แม่ เพิร์ลขอตัวก่อนนะคะ เอ่อ...พอดีนึกได้ว่างานยังไม่เสร็จ ต้องรีบส่งวันนี้ ไหนจะต้องแก้แล้วส่งให้ลูกค้าดูอีกรอบ กว่าจะไฟนอลก็ไม่ได้นอนกันพอดี เพิร์ลไปก่อนนะคะ!”

หลังจากที่เพิร์ลลดาผละตัวออกไปก็เริ่มร่ายยาวจนลิ้นพันไปหลายจุด พูดทั้งที่ไม่ยอมมองหน้าของคนพี่เลยสักเสี้ยว งานอะไรล่ะ...ข้ออ้างทั้งนั้น ขืนอยู่ต่ออีกนิดร่างเธอได้แหลกเป็นจุลแน่ ๆ

“หึ”

ไม่วายแอบได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ป่าดังไล่ตามหลัง สนุกเลยสินั่งดูคนปล่อยไก่หลุดเป็นคอกน่ะ อยากจะถามอยู่เหมือนกันว่าตอนนั้นที่ร้านกาแฟจำเธอได้หรือเปล่า แต่คิดไปคิดมาไม่ถามดีกว่า เพราะอย่างไรแล้วเธอก็จำพี่ป่าไม่ได้อยู่ดี

คล้อยหลังจากเด็กดื้อเดินหายไปในตัวบ้านจนลับสายตา ใบหน้าหล่อเหลาของป่าเหนือก็กลับมาราบเรียบดังเดิม ทว่าในใจกลับว้าวุ่นเพราะกลิ่นหอมอ่อน ๆ ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก ไหนจะสัมผัสอุ่นร้อนจากฝ่ามือนุ่มนิ่มของน้อง

วันนี้เธอคร่อมพี่ ไว้ครั้งหน้าให้พี่คร่อมเธอบ้างละกัน...หึ