อดเปรี้ยวไว้กินหมอ #ระวังหมอดุ

“แกไปนั่งรอฉันที่ร้านกาแฟแถวนี้ก่อนนะ” “อื้ม…ถ้าเสร็จแล้วโทรฯ มาละกัน” เสียงเล็กตอบกลับเพื่อนของตนเองไป ก่อนจะปลีกตัวเดินแยกออกมาอีกทาง เพิร์ลหรือเพิร์ลลดา สันติกมลลักษณ์ สาวเท้าเดินมายังร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่อยู่ชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล ด้วยใบหน้าที่หวานละมุน ดวงตาเรียวรีไม่มีชั้นตาราวกับมีเชื้อสายจีน จมูกรั้นเชิดขึ้นบ่งบอกว่าผู้เจ้าของคงมีนิสัยดื้อรั้นพอตัว มุมปากบางที่ยกขึ้นส่งผลเจ้าของร่างบางดูเฟรนด์ลี่และน่าเข้าหาไม่น้อย ระหว่างทางทุกสายตาจับจ้องมายังหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ในชุดเดรสสีอ่อนเป็นตาเดียว ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล นักศึกษาที่มาฝึกงาน หรือแม้กระทั่งลูกค้าที่เข้ารับบริการ อาจเพราะรูปร่างอวบดูมีน้ำมีนวลและภาพลักษณ์ที่ค่อนข้างดึงดูดสายตาทำเอาหนุ่ม ๆ แถวนี้มองตามละห้อย มือเล็กผลักประตูร้านเข้าไป ก่อนจะเดินไปออเดอร์เครื่องดื่มที่หน้าเคาน์เตอร์ทันที เพิร์ลรับรู้ว่าในขณะที่เธอกำลังยืนมองเมนูอยู่นั้น ก็ยังคงมีสายตาของผู้คนรอบตัวมองมาไม่ขาดสาย พลันความรู้สึกอึดอัดตีตื้นขึ้น เธอไม่ชอบเวลาตกเป็นเป้าสายตาเลยสักนิด ทำอย่างไรก็ไม่ชินเสียที ก็นะ…จะห้ามไม่ให้มองก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอเลือกนานหรืออย่างไรกัน ลูกค้าอีกท่านที่ต่อแถวรออยู่ด้านหลังเดินแทรกตัวเข้ามายืนข้างกันก่อนจะถือวิสาสะออเดอร์กับพนักงานทั้งที่เธอยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ “เอาอเมริกาโน่เพิ่มช็อตไม่หวานครับ” เสียงทุ้มต่ำน่าฟังที่มาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยมาแต่ไกลเตะปลายจมูกรั้นเข้าให้ เพิร์ลที่กำลังจะหันหน้าไปด่าคนไร้มารยาทคนนั้นทว่ากลับต้องชะงักกึก รีบกลืนคำด่าลงคอทันที ร่างสูงในชุดสีกรมเข้มทั้งเสื้อและกางเกงคลุมทับด้วยเสื้อกาวน์ตัวยาวสีขาวตามฉบับแพทย์ในโรงพยาบาล ใบหน้าหล่อเหลาเอาการดูสะอาดเกลี้ยงเกลา นัยน์ตาคมกริบน่ามองถูกแว่นสายตากรอบบางซ่อนเอาไว้ จมูกโด่งรับกับสันกรามคมเข้มได้เป็นอย่างดี กลีบปากเรียวหยักสีแดงระเรื่อ เพิร์ลกำลังคิดว่าโดยรวมแล้ว...เหมาะสมกับตำแหน่งพ่อของลูก ขออนุญาตไม่รับความเห็นต่างใด ๆ ทั้งสิ้น พลันคนตัวเล็กรีบตวัดสายตาไปยังอกเสื้อด้านซ้าย เพ่งมองตัวอักษรบนนั้นและมีหน้าที่จำให้ขึ้นใจ ฝังเอาไว้ในหัวสมองว่านี่แหละคือชื่อของสามีในอนาคต ได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่...ต้องได้! ‘นายแพทย์ป่าเหนือ พิบูลย์คีรีวัฒน์’ เกิดมายี่สิบเจ็ดปี มีหนุ่ม ๆ เข้ามาทำความรู้จักเยอะก็จริง แต่ยังโสดยังซิงจนถึงทุกวันนี้ บอกตามตรงว่าไม่มีใครถูกใจเธอเลยสักคน บางคนเข้ามาเพราะแค่อยากได้ บางคนอยากรู้จักเพราะรูปร่างหน้าตา บางคนเข้ามาเพียงเพราะท้าพนันกับเพื่อนเอาไว้ว่าใครจะได้เธอคนแรก ...ทว่ากลับไม่ใครเข้าตากรรมการเลยสักคน เฮ้อ! ทางด้านนายแพทย์หนุ่มที่รู้สึกว่าหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอาแต่จ้องมองกันไม่วางตาอยู่นานสองนานก็หันขวับไปมองพลางเลิกคิ้วขึ้นราวกับต้องการถามว่ามีอะไรหรือเปล่า ทว่าอีกคนเอาแต่เงียบใส่กัน แต่กระนั้นไม่มีท่าทีว่าจะเลิกมองกันเลยสักนิดจนหมอป่าต้องกระแอมไอออกมา “มีอะไรหรือเปล่าครับ” “คุณหมอหน้าคุ้น ๆ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะ” อันที่จริงก็ไม่ได้คุ้นหน้าคุ้นตาอย่างที่ถามคุณหมอตัวสูงไปหรอก แต่รู้แค่ชื่อมันจะไปพออะไร มันก็ต้องหลอกถามหาข้อมูลเพิ่มกันบ้าง ไม่รู้ล่ะ...วันนี้ต้องไม่กลับบ้านมือเปล่า อย่างน้อยนามบงนามบัตร เบอร์โทรติดต่อของอีกฝ่ายเธอต้องได้กลับไปเท่านั้น! ทว่า... “อเมริกาโน่เพิ่มช็อตไม่หวานได้แล้วค่ะ” เสียงของพนักงานหญิงเอ่ยขัดขึ้นพลางเลื่อนแก้วกาแฟมาตรงหน้าร่างสูงของคุณหมอที่แวะเวียนเข้ามาอุดหนุนกันเป็นประจำ “ขอบคุณครับ...” นายแพทย์หนุ่มไม่ได้ตอบคำถามอีกคนในทันที กลับยื่นมือไปรับแก้วกาแฟขึ้นมาดูดหน้าตาเฉย แล้วจึงหันมาเอ่ยกับคนตัวเล็กที่มองตามอย่างอ้ำอึ้ง “ไม่ครับ...ผมขอตัว” “อะ เดี๋ยว...” ไม่ทัน... ไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อนายแพทย์ป่าเหนือก็สาวเท้าเดินออกไปจากร้านทันที ทิ้งหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มให้ยืนงงอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เพิร์ลได้แต่มองตามอีกคนด้วยจิตใจห่อเหี่ยว รู้แค่ชื่อมันไม่พอ จะให้มาตามเต๊าะอีกฝ่ายถึงโรงพยาบาลก็ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะที่ควรเท่าไหร่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอานายแพทย์ป่าเหนือมาเป็นสามีให้ได้ ไม่รู้ล่ะ...ชาตินี้ต้องได้ใช้นามสกุลพิบูลย์คีรีวัฒน์เท่านั้น ขออนุญาตปิดรับใบสมัครเป็นแฟนของหนุ่ม ๆ ที่รอต่อคิวนะคะ ตอนนี้หัวใจทั้งสี่ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ สามห้องให้หมอป่าเหนือคนเดียวเท่านั้น ส่วนอีกห้อง...มะเร็งจองแล้ว ขอบคุณค่ะ! . . . คล้อยหลังร่างบางที่แอบอ้างว่าเคยรู้จักกับเขา นายแพทย์ป่าเหนือที่รักษาความเรียบนิ่งบนใบหน้าเอาไว้ได้นานสองนาน...ก็เผยรอยยิ้มมุมปากออกมา นัยน์ตาคมกริบภายใต้แว่นสายนั้นดูแพรวพราวเป็นประกาย แต่น่าเสียดาย...ที่คนตัวเล็กไม่มีโอกาสได้เห็นมัน “...หึ”