ทัณฑ์บรรณาการ

บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา

บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา

คุณนายแจ่มจันทร์นั่งหน้ายับ เพราะว่างและความเหงาเป็นเหตุ เมื่อคุณประพจน์สามี อยู่ที่กรมทหารเป็นส่วนใหญ่เขาทำงานหนักเพื่ออะไร นางรู้แก่ใจดี และไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดนั้นๆ เมื่อของที่เธอฉกฉวยมาจากใบบัว นางคิดเข้าข้างตัวเอง มันคือค่าข้าวค่าน้ำ ตอบแทนบุญคุณ แต่สามีนางไม่ได้คิดแบบนั้น ท่านคงละอายใจ...แต่ไม่ใช่ความคิดของนาง...เมื่อเวลาว่างมันเยอะบวกกับการเอ่ยปากชวนของกลุ่มเพื่อน นางจึงแอบสามี...ข้ามฝั่งไปลองเล่นการพนันในคาสิโนชื่อดังฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน มีบรรดาคุณนายนายทหาร เมียข้าราชการว่างงานเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แรกเริ่มก็สนุกสนาน มีเงินฟรีติดก้นกระเป๋าตอนขากลับ เป็นเงินที่ได้มาง่ายๆ และได้ความตื่นเต้นเร้าใจพ่วงมาด้วย จนทำให้นางหลงระเริง เผลอตัวไปอีกหลายๆ ครั้งจนกระทั่งเวลานี้...เธอเป็นหนี้หัวโต!!...จำนวนหนี้ก้อนใหญ่มากหากสามีนางรู้เข้า...เธอคงโดนเขาเฉ่งยับ! เมื่อประพจน์เกลียดที่สุดคือการพนัน...เขาเป็นนายทหารระดับบัญชาการ และเป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องการปราบปรามแหล่งอบายมุข หากหลังบ้านเขาเป็นหนี้เป็นสินเพราะการเล่นการพนัน ประพจน์คงไม่ชอบใจ มันอาจจะเป็นชนวนเหตุให้เกิดการทะเลาะเบาะแวงระหว่างกัน

“เห้อ!! ขายขนมมันจะกำรี้กำไลเท่าไรกันเชียว...” นางบ่นเสียงเขียว มือกดเครื่องคิดเลขวนกลับไปกลับมา10 ตลบ แต่จำนวนเงินก็ยังอยู่เท่าเดิม แม้แต่กำไรที่ได้ในแต่ละเดือนยังไม่พอค่าดอกเบี้ย แล้วนางจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายหนี้ให้เจ้าของบ่อนล่ะ?

ใบบัวจอดจักยานคันเก่า พิงไว้ข้างรั้วเหล็ก เธอเดินก้มหน้างุดๆ เดินผ่านแจ่มจันทร์ไปหลังร้าน พยายามที่สุดที่จะไม่ส่งเสียง เพราะอาจจะถูกด่ากราดเอาง่ายๆ เมื่อใบหน้าของป้าตึงเปรี๊ยะ! นางคงกำลังอารมณ์ไม่ดี...

“บัว! วันนี้ทำไมมาช้า” หลานสาวกาฝากเดินผ่านหน้าไปแวบๆ นางเลยร้องถามเสียงขุ่น กำลังหงุดหงิดและกำลังหาที่ระบาย

ใบบัวช้อนตาขึ้นมอง เธอรีบก้มหน้าหลบ งุบงิบตอบเสียงแผ่วๆ

“ช่วยพี่อุ่นทำกับข้าวเย็นเพิ่งเสร็จค่ะ”

“มัวแต่นินทาชาวบ้านชาวช่องอยู่อีกละสิเข้าคู่กับอีอุ่นเป็นไม่ได้ เลี้ยงเปลืองข้าวสุก...ไป๊! งานรอให้ทำอีกเพียบ...มัวพิรี้พิไรอยู่ได้”

แม่ลูกไม่ต่างกันเลย โบราณถึงว่า ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่!!

เสียงตวาดขุ่นขวาง เมื่อภายในใจกำลังหม่นหมอง มองไปทางไหนก็มีแต่ขวางตา จนอยากจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงา “เดี๋ยวบัว...เอาขนมไปส่งแล้วรีบกลับมาทำเพิ่มอีกนะ เดี๋ยวป้าจะออกไปธุระข้างนอก...ถ้าลุงแกแวะมาหาที่ร้าน ก็บอกลุงแกไปว่าให้กลับไปรอที่บ้านก่อน... เดี๋ยวป้าตามกลับไปเอง” นางเก็บเครื่องคิดเลขไว้ในเก๊ะเก็บของ เก็บกวาดของใช้ตรงหน้า ร้องสั่งใบบัวเมื่อคงต้องไปหาทางต่อรองกับเจ้าหนี้ กว่าสามีจะกลับก็คงอีกนาน...นางอาจจะมีเวลาแก้มืออีกสักหน่อย เผลอๆ อาจจะได้เงินติดมือกลับบ้านเป็นค่ากับข้าว ถึงแม้จะปลดหนี้ไม่ได้...แต่ก็ยังพอมีเงินจ่ายค่าแรงคนงาน

“ค่ะ” ใบบัวรีบรับคำ เธอเดินตัวลีบเข้าไปหลังร้าน ฉวยหยิบรายการขนมที่ต้องส่งขึ้นมาดู พร้อมกับถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เมื่อมีนับสิบรายการ... แต่เธอต้องไปส่งคนเดียวด้วยจักยานคันเก่าๆ

“อีน้ำมันลาออกไปอีกคนแล้วนะบัว ทีนี้...ทั้งร้านเหลือแค่บัวกับพี่” พี่อ้อยคนงานในร้านขนม พูดลอยๆ นางกำลังผสมแป้งเตรียมทำขนมปัง มีอีกหลายงานที่ต้องทำ แต่คนทำเหลือแค่ใบบัวกับตัวเอง

“ทำไมล่ะจ้ะ” หญิงสาวรีบหยิบขนมลงตะกร้า...มีงานรอให้ทำอีกมากหากมัวโอ้เอ้...กว่าจะได้นอนก็คงหลังเที่ยงคืน

“จะอะไรล่ะ!...เงินค่าแรงจ่ายไม่ค่อยจะตรงเวลา พวกพี่มีภาระ...มามัวรอที่บ้านก็อดตายสิ...พี่เองก็กำลังมองหางานใหม่เหมือนกัน หากมีช่องทางก็ไป ใครจะทนอยู่...คุณนายแต่งตัวอู้ฟู่ ร่ำรวยเสียเปล่า...แต่กลับเขี้ยวชะมัดกับลูกจ้าง” มันอดไม่ได้ที่จะระบายความคับข้องใจ คนหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้ต้องการอะไรเท่ากับเงิน เมื่อมีหลายปากหลายท้องทางบ้านรอคอยอยู่ ทุกคนต้องกินข้าว และหากไม่มีเงินยาไส้ ก็ไม่มีใครอยากทำงาน คุณนายแจ่มจันทร์แต่ตัวโก้หรู เพชร ทองเต็มคอ เต็มแขน แต่กลับเขี้ยวเรื่องค่าแรง...จนลูกจ้างในร้านขนมพากันลาออกไปเกือบหมด

ใบบัวยิ้มแหยๆ เธอเองก็ต้องประหยัดแทบทุกอย่าง แจ่มจันทร์ให้บ้าง ไม่ให้บ้าง...จนเธอต้องวางแผนการใช้เงินดีๆ ไม่อย่างนั้นเธอเองก็จะพลอยลำบาก แม้จะกินนอนที่บ้านท่าน แต่เธอก็มีเรื่องต้องใช้จ่าย คุณลุงนานๆ จะหยิบยื่นให้สักที เงินทุกบาททุกสตางค์ของใบบัวจึงมีค่าสูงสุด

“รีบไปเถอะบัว...ยาวล่ะวันนี้” อ้อยพูดด้วยเสียงสุดเพลีย... เธอชะโงกหน้าไปมองหน้าร้าน ทันเห็นแจ่มจันทร์เดินหายลับไปทางประตูทางออก “คุณนายไปไหนอีกล่ะบัว แทนที่จะอยู่ช่วยกันหน้าร้าน ให้เราวิ่งวุ่นทั้งข้างนอกข้างในแบบนี้ อะไรว่ะ!!” เธอบ่นเสียงขุ่น หันกลับมาเลิกคิ้วถามใบบัว

“ป้าบอกว่าจะไปธุระค่ะพี่อ้อย ถ้าคุณลุงมาช่วยบอกแทนบัวด้วยนะคะ เธอบอกให้กลับไปรอที่บ้าน เดี๋ยวเธอตามไปเอง” ใบบัวพูดเสียงอ่อน เธอเร่งมือให้เร็วขึ้นเพราะยังมีงานรอให้ทำอีกเยอะ เมื่อคนงานลดลงไปอีกหนึ่งคน

“เหอะ! พี่ไม่ได้อยากนินทาคุณนายนะบัว...อยากรู้ไหมคุณนายไปไหน?” อ้อยเปรยพร้อมกับยิ้มเยาะ

ใบบัวช้อนสายตาขึ้นมอง แต่มือของเธอยังหยิบจับทำงานไม่หยุด “คุณป้าไปไหนเหรอพี่อ้อย?” เพราะแววตาแปลกๆ ของเพื่อนร่วมงาน มันทำให้ใบบัวอดไม่ได้ที่จะสนใจ

“จะไปไหน๊!!...ก็ข้ามไปฝั่งนู้นน่ะสิ!” อ้อยกระแทกเสียงสูงๆ ตอบ หล่อนสงสัยว่าการที่เงินติดๆ ขัดๆ อาจจะเป็นเพราะคุณนายแจ่มจันทร์เอาไปละลายทิ้งที่คาสิโนฝั่งตรงข้ามกับที่ตัวเองทำงานอยู่น่ะสิ!!

หญิงสาวใจหายวูบ! หากเป็นจริงอย่างที่เพื่อนร่วมงานบอก... อีกไม่นานหรอกความลับก็คงแตกโผล๊ะ! เธอเกรงว่าลุงประพจน์จะโกรธจัด และที่สำคัญเลย...การพนันมันจะสูบเงินจากกระเป๋าแจ่มจันทร์ไปจนหมด... “ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยพี่อ้อย...” หญิงสาวทอดเสียงละห้อย...พร้อมกับถอนใจเฮือกๆ

“ก็ได้แต่ภาวนาแหละบัว...หลายๆ คนล่มจมเพราะเป็นหนี้สิน...แต่คุณนายคงไม่สะเทือนหรอกมั้ง ออกจะรวย” อ้อยเปรยพร้อมกับเยาะ...ในชุมชนที่เธออาศัย หลายคนต้องขายบ้าน ขายทุกสิ่งอย่างเพื่อชดใช้หนี้ที่ก่อขึ้น หลังจากข้ามฝั่งไปลองเสี่ยงโชค เขาไม่ได้ไปกอบโกยเงินจากคาสิโน แต่กลับเอาเงินที่ตัวเองมีไปโยนให้เจ้าของคาสิโนต่างหาก...

“บัวไปก่อนนะพี่อ้อย ส่งหมดขนมหมด จะได้รีบกลับมาช่วยกันปั้นขนมต่อ” ใบบัวฉวยตะกร้า เธอหอบไว้เต็มกำลังที่ตัวเองมี ต้องรีบทำเพราะยังมีงานรออีกเยอะ

“รวยเสียเปล่า...ใช้หลานยังกับทาส หารถส่งขนมหาดีๆ กว่านี้ก็ไม่ได้ ให้ปั่นจักยานเก่าๆ ไปส่ง เมื่อไรจะเสร็จ งกชะมัด” อ้อยบ่นอุบ...ร้านออกจะใหญ่โต มีคนเดินเข้าเดินออกไม่ขาด ขนมขายดีพอสมควร เพราะรสอร่อย สะอาด ถูกปากคนกิน แต่...เจ้าของร้านกลับขี้เหนียวทุกอย่าง ไม่ว่าจะคนงานหรือหลานสาวอย่างใบบัว อ้อยเป็นคนนอกแท้ๆ ยังรู้สึกเลยว่าใบบัวถูกเอาเปรียบ แต่เด็กสาวอย่างใบบัวไม่เคยปริปาก ก้มหน้าทำงานงกๆ เพราะถือว่าเธออยู่รอดมาได้เพราะความกรุณาของลุงกับป้า ไม่อย่างนั้นเธอก็คงเป็นแค่เด็กไร้บ้าน นอนตามถนนข้างทางเท้า...

บ่อนคาสิโน...ดีคอร์เนอร์ซิตี้...

ร่างสูงใหญ่กว่าผู้ชายไทย เมื่อชายหนุ่มผู้นั้นเป็นคนสัญชาติอเมริกันแท้... เขาเป็นมหาเศรษฐีระดับบิลเลี่ยนแนร์ เป็นผู้ชายที่เป็นเจ้าของแหล่งการพนันเกือบทั่วโลก และดีคอร์เนอร์ซิตี้แห่งนี้เป็นหนึ่งในสาขาของเขา ที่เปิดให้บริการมาเกือบ2 ปี กิจการกำลังไปได้สวยเลยทีเดียว