ทัณฑ์บรรณาการ

บทที่1.สาวน้อยผู้อาภัพ บ้านสีขาวขนาดสองชั้น ปลูกติดริมถนนใหญ่ ประตูรั้วเป็นต้นไม้พุ่มหนา ด้านในเป็นกำแพงอิฐสีเข้มมีไว้ป้องกันโจรอีกชั้น เนื้อที่รอบบ้านมีอาณาเขตมากพอที่จะปลูกไม้ดอก และไม้ประดับได้ แต่ส่วนมากที่มองเห็นแออัดด้วยดอกไม้กอเล็กๆ เป็นส่วนใหญ่ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพันเอกประพจน์ กับภรรยาคู่ทุกข์ นางแจ่มจันทร์ สุขแสวง ตัวภรรยาเปิดร้านขนมอบอยู่ในตลาด และลูกชายคนเล็กกำลังเป็นนักเรียนอยู่ในโรงเรียนนายร้อย ส่วนลูกสาวสุดสวย ชื่อพิศตรากำลังเป็นนักศึกษาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย คนสุดท้ายที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านหลังนี้ด้วย...คือเด็กสาววัยละอ่อน หน้าตาจิ้มลิ้ม ใบบัว สุขแสวง เด็กสาวที่เป็นกาฝาก ในสายตาของทุกคน... และไม่มีชีวิตใคร...น่าเวทนาได้เท่ากับใบบัว สุขแสวง เด็กสาวที่เกิดมาอาภัพตั้งแต่เกิดจนกระทั่งเติบใหญ่ บิดา มารดาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ เธอเลยต้องมาอยู่ใต้การดูแลของลุง แต่...ก็ไม่ต่างอะไรกับคนใช้หรอก เมื่อตั้งแต่ลืมตา จนถึงนอนหลับในห้องเล็ก ที่ถูกสร้างขึ้นลวกๆ ต้องทำงานแลกข้าว แลกการได้ออกไปเรียนหนังสือนอกบ้าน เพราะเธอเป็นแค่กาฝากที่เพิ่มภาระให้กับเจ้าของบ้าน ลุงประพจน์เป็นพี่ชายของบิดาเธอ เป็นนายทหาร...มียศนายพันและกำลังจะเลื่อนขั้นเป็นนายพลในอีกไม่กี่ปี แจ่มจันทร์ภรรยาของท่าน เป็นแม่บ้าน แต่ก็มีกิจการร้านขนมเป็นของตัวเอง ใบบัวกลับจากโรงเรียน...ก็ต้องรีบกระวีกระวาด...สายตัวแทบขาดในแต่ละวัน เริ่มจากการทำความสะอาดบ้าน และรีบออกไปเป็นลูกมือทำขนมในร้าน ผิดกับบุตรสาว และบุตรชายของลุงกับป้า เขาใช้ชีวิตเหมือนลูกคุณหนูทั่วไป ไม่หยิบ ไม่แตะงานบ้านอะไรเลย แม้แต่แค่การรินน้ำดื่ม เธอจึงเป็นลูกไล่ให้พิศตรา แต่ใบบัวก็จำต้องทน เมื่อเธอไม่มีที่ไป “บัว บัว...อีบัว! เอาน้ำเย็นๆ มาให้ฉันกินหน่อยสิย่ะ” เสียงตวาดที่ค่อยๆ ทวีความดังขึ้น เสียงแหลมปรี๊ดของ พิศตรา หรือคุณผิง ลูกสาวคนโตของลุงกับป้า เธอแผดเสียงก้องตะโกนเรียกใบบัว จนหญิงสาวต้องรีบละมือจากงานที่ตัวเองกำลังทำ “คุณผิงคงพึ่งกลับมาจากวิทยาลัยฯ” ใบบัวพูดกับตัวเองเสียงอ่อนๆ รีบกระวีกระวาดจัดเตรียมสิ่งที่เธอต้องการไปให้ “เบาๆ ก็ได้พี่ผิง...ยังไงบัวก็เป็นน้องเรานะ เรียกจิกหัวแบบนั้นน่ะ คนนอกได้ยินเขาจะว่าได้ว่าพี่ไม่มีคุณสมบัติผู้ดี” พัฒนะ บุตรชายคนเล็กของแจ่มจันทร์แย้งเสียงขุ่น เขากำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนเตรียมทหารมีความเมตตาให้กับใบบัวในระดับหนึ่ง “หุบปากไปเลยนะตาพัฒ!...อีบัวนะ! ถ้าไม่กดมันไว้ มันลำพองตายเลยล่ะ โธ่เอ๋ย! หลานคุณพ่อ มีแต่ตัวมาแท้ๆ คุณแม่รับเลี้ยงไว้ก็บุญหัวแล้วล่ะย่ะ” “ผมไม่เห็นบัวเขาจะเป็นแบบนั้นเลย พี่นั่นแหละ...ทำเหมือนบัวเป็นแค่คนใช้” “มีแต่ตัวมาแบบนั้นน่ะ ทำงานแลกข้าวแลกน้ำให้เราแทนสิ” หญิงสาวยังไม่วายแย้ง “แกเองก็เถอะ... เห็นมองมันตาเป็นมัน หากคิดจะเอามันมาทำเมีย คุณแม่แหกอกแกแน่ตาพัฒ” “บ้า! ใครจะไปคิดอะไรอกุศลพรรณนั้น ผมไม่ได้ตาต่ำขนาดนั้นหรอกน่าพี่ผิง...ข้างนอกนั่นมีแต่คนสวยๆ ให้เกลื่อนไปหมด ทำไมต้องมองเด็กกะโปโลอย่างบัวด้วยล่ะ” “ดีแล้วล่ะ...แต่ถ้าแกจะแอบกินมัน...ก็ได้นะย่ะ แต่อย่าให้คุณแม่กับคุณพ่อรู้” พิศตราพูดลอยๆ ใบบัวสะสวยไม่ใช่เล่น ผิวของหล่อนขาวนวลเป็นยองใย ผิวสีขาวเหลือง เหมือนมารดาที่เป็นคนเหนือแต่กลับละเอียดเนียนไม่ตกกระจนน่าเกลียด พิศตราแอบอิจฉาในใจลึกๆ ขนาดมันอยู่แต่ก้นครัว... กินแค่กับข้าวเหลือๆ มันยังผุดผาดบาดตาชวนมองได้ เธอเลยจัดงานหนักๆ ให้ทำ แถมเหยียดหยันด้วยคำพูดแดกดันทุกวัน ไม่รู้สึกกดดันหรือน้อยเนื้อต่ำใจก็ให้มันรู้ไปสิ และสิ่งที่เธอทำสำฤทธิ์ผล ใบบัวกลายเป็นเด็กเก็บตัว ไม่เผยอหน้าสู้เธอให้ระคายตา “น้ำค่ะคุณผิง” หญิงสาววางแก้วน้ำเย็นเฉียบไว้ตรงด้านหน้าหญิงสาวโสภา แล้วค่อยๆ ถอยหลังไปยืนสงบอยู่ด้านหลัง “อ้อยสร้อยอะไรอยู่ย่ะ ทำไมเพิ่งมา!” พิศตราตวาดแว๊ด! เธอรีบยกแก้วน้ำเย็นเฉียบขึ้นจิบ “เปล่าค่ะ...บัวกำลังช่วยพี่อุ่นเตรียมมื้อเย็นอยู่ เสร็จนี่ก็จะรีบออกไปช่วยคุณป้าที่ร้านอีก” สาวน้อยอธิบายเสียงเรียบ “ชิ! ตามสบายเธอย่ะ...อย่าลืมล่ะ...ชุดฉันน่ะ...รีดให้ด้วย” พิศตราโยนภาระทุกอย่างของตัวเอง ให้ใบบัวรับผิดชอบ เธอโฉบฉายไปวันๆ กรีดกรายทำตัวเป็นคุณหนู และใบบัวก็ต้องจำทน เมื่อไม่อยากให้คุณลุงร้อนหูเพราะคำพูดกระทบกระเทียบของภรรยา “ค่ะ” เธอเตรียมจะเดินหนี เมื่อเสร็จธุระ ใบบัวรู้สึกว่าพัฒนะมองเธอแปลกๆ เธอเลยพยายามอยู่ห่างๆ เขา “เดี๋ยวสิบัว...จะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิ” มือแข็งแรงเอื้อมมายุดแขนเอาไว้ เธอขืนตัวและค่อยๆ ปลดมือของชายหนุ่มออกไปแบบไม่ให้น่าเกลียด “บัวมีงานต้องทำค่ะ...คุณพัฒมีอะไรจะใช้บัวไหมคะ?” “เปล่า...แค่อยากถาม สบายดีไหม? เหนื่อยหรือเปล่า เห็นทำงานไม่หยุดเลย” พัฒนะก้มมองปลายนิ้วตัวเอง ผิวของใบบัวอุ่นซ่าน และมันทำให้เลือดหนุ่มระอุร้อน “ชินแล้วค่ะ บัวสบายดี แค่นี้ใช่ไหมคะ บัวต้องรีบออกไปช่วยคุณป้าที่ร้านอีก” ใบบัวรีบหาทางเลี่ยง เธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาของชายหนุ่ม มันแวววาวแปลกๆ พัฒนะมองตามใบบัวไปจนลับตา เขาหรี่ตาและคิดหาทางครอบครองใบบัวให้ได้ ผู้หญิงหัวอ่อนอย่างใบบัว หล่อนไม่มีที่ไป และคงไม่กล้าโวยวายหากพลาดท่า กลิ่นสาปสาวหอมกรุ่น... เธอสะอาดและเวอร์จิ้น เมื่อเขาและเธอเติบโตขึ้นมาพร้อมๆ กัน หากใบบัวจะทดแทนคุณมารดาเขาด้วยพรหมจรรย์ มันก็น่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี... “บัว...พี่เตือนด้วยความหวังดีนะ อยู่ห่างๆ คุณพัฒไว้...มันอันตราย” อุ่นแม่บ้านสาวใหญ่วัย40กว่าๆ เธอสังเกตเห็นสายตาของลูกชายคนเล็กของบ้าน สายตาคู่นั้นวาววามแปลกๆ และมันไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กสาวใสซื่ออย่างใบบัว “บัวรู้จ้ะพี่อุ่น...บัวระวังตัวอยู่ แต่...” เธอถอนใจเฮือกๆ ไม่รู้จะรอดได้สักกี่น้ำ เมื่อชายหนุ่มจ้องหาโอกาสกับเธอตลอด แถมที่พักก็ไม่ค่อยปลอดภัย “เอ่อ...ไว้ผัวพี่กลับมาบ้าน จะให้เข้ามาซ่อมกลอนประตูให้บัวนะ มันร่องแร่งเต็มทนแล้วใช่ไหม?” เหมือนอุ่นมานั่งอยู่กลางใจหญิงสาว เธอเวทนาและเห็นใจ แต่ยื่นมือเข้าไปช่วยมากก็ไม่ได้ มันอาจจะสะเทือนถึงงานที่ตัวเองทำ เพราะยังต้องอาศัยบารมีของคุณนายแจ่มจันทร์เพื่อปากท้องตัวเองอยู่ “ขอบคุณค่ะพี่อุ่น” หญิงสาวเสก้มหน้า ความอึดอัดคับข้องใจแน่นอก ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้เมื่อเหมือนอยู่ตัวคนเดียว “อืม...มีอะไรบอกพี่ล่ะ ช่วยได้ก็ต้องช่วยกันไป...” อุ่นพูดย้ำ เธอรู้ดีว่าใบบัวกดดันแค่ไหน แต่ทำได้ก็แค่ปลอบโยน “ค่ะ” ใบบัวเงยหน้าขึ้น เธอยิ้มรับทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอ สองสาวทำงานของตัวเองเงียบๆ จนเสร็จหน้าที่ตัวเอง อุ่นล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวกลับบ้านเมื่อหมดหน้าที่ แต่ใบบัวยังต้องรีบออกไปช่วยงานที่ร้านขนมของแจ่มจันทร์ หน้าที่ของเธอยังไม่สิ้นสุด เพื่อแลกกับการได้ไปเรียนในวันเสาร์ อาทิตย์ เธอต้องทำงานหนักเพิ่มอีกเท่าตัว โดยไม่ได้รับเงินเดือน มีแค่ที่กิน ที่นอนกับเศษเงินนิดหน่อยติดก้นกระเป๋าไปเรียน แต่เธอก็มานะทน จนเหลืออีกไม่เท่าไรเธอก็สามารถเรียนจบชั้นมัธยมปลาย...ในโรงเรียนเปิด ที่คนอยากเรียนแต่ไม่มีโอกาสใช้เป็นทางเลือก... “ไงบัว นั่งเงียบเชียว?” เสียงร้องทักขณะที่เธอพึ่งทำงานเสร็จ “พี่กันสวัสดีค่ะ บัวกำลังออกไปที่ร้านพอดีเลย... เดี๋ยวบัวขึ้นไปตามคุณผิงให้นะคะ เธอกลับมาแล้วค่ะ” กัน ชยังกูร สส อนาคตไกล เขาเป็นหนุ่มไฟแรง พื้นฐานทางบ้านดี เลยเข้านอกออกในบ้านสุขแสวงได้เพราะประตูบ้านนี้เปิดตอนรับเขาตลอดเวลา ความใจดีของกันเผื่อแผ่มายังเธอด้วย เขาเป็นตัวตั้งตัวตีที่ทำให้เธอได้เรียนต่อ แม้คุณนายแจ่มจันทร์จะพยายามค้าน