ศึกวังหลังชิงบัลลังก์หัวใจมังกร

สวรรค์ลำเอียง

เมื่อได้ใช้เวลาทบทวนอยู่กับตนเองสักพัก จางหนิงเอ๋อก็ทำใจยอมรับกับความเป็นจริงได้ว่าตนเองนั้นได้สิ้นบุญในยุคปัจจุบันไปเสียแล้ว สงสารก็แต่มารดาและน้องชายที่ต้องสูญเสียลูกสาวและพี่สาวไปอย่างไม่มีวันกลับเพียงเท่านั้น 

โชคดีที่เธอได้ทำพินัยกรรมเอาไว้และได้บอกมารดาเกี่ยวกับเงินออมแต่ล่ะบัญชีที่เธอมีอยู่ให้มารดาทราบ ซึ่งมีมากพอที่จะส่งเสียน้องชายให้เรียนจบจนสามารถหางานทำได้ด้วยตนเอง และสามารถใช้เป็นค่ากินค่าอยู่ไปได้อีกหลายปี

“จากนี้ฉันจะเดินหน้าต่อไปยังไงดีนะ” จางหนิงเอ๋อกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

“ปกติตามพล็อตละครหลังข่าวหรือหนังสือนิยายที่เราเคยเห็นผ่านตามาบ้าง ถ้านางเอกย้อนยุคมาจะต้องมีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมหลงเหลืออยู่นี่นา” จางหนิงเอ๋อพยายามตั้งสติคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยหวังว่าจะมีภาพต่าง ๆ ขึ้นมาในหัว แต่เปล่าเลย แม้ว่าจางหนิงเอ๋อจะพยายามใช้ความคิดอย่างหนักและพยายามรวบรวมสติมากแค่ไหน ผลสุดท้ายคือความว่างเปล่าและไม่มีภาพใด ๆ ในหัวปรากฏให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

“เอาอย่างนี้ไป๋หนิงอ้าย เธอมีความทรงจำอะไรบ้าง เธอถ่ายทอดมาให้ฉันเดี๋ยวนี้” จางหนิงเอ๋อพูดบ่นคนเดียวเสียงเบา

“ไป๋หนิงอ้าย เร็ว ๆ สิ ฉันรอเธออยู่นะ ให้ข้อมูลฉันมาเร็ว ๆ สิ สงสารฉันด้วยเถอะ ฉันไม่อยากเริ่มต้นอะไรใหม่ทั้งหมดหรอกนะ เธอต้องช่วยฉันนะ ถ้าเธอไม่ช่วยฉัน ฉันจะประท้วงอดข้าวอดน้ำให้โฉมสะคราญอย่างเธอต้องเฉาตายเลยคอยดู” จางหนิงเอ๋อเริ่มบ่นพึมพำคนเดียวหนักขึ้น

“โอ๊ยย! นี่มันเรื่องอะไรกันนะ คนอื่นเขาย้อนยุคมาเจ้าของร่างเดิมก็ช่วยถ่ายโอนความทรงจำให้เป็นบางส่วนบ้าง ให้ทั้งหมดบ้าง แต่ทำไมฉันถึงไม่ได้รับการถ่ายโอนความทรงจำอะไรให้เลย” จางหนิงเอ๋อเริ่มโอดครวญคนเดียวในใจ

“สวรรค์ลำเอียงชัด ๆนางเอกก็ไม่ได้เป็น นางร้ายที่สวย ฉลาดก็ไม่ได้เป็น ตัวหลักก็ไม่ได้เป็น ตัวประกอบที่ช่วยดำเนินเรื่องก็ไม่ได้เป็น ดันย้อนยุคมาเป็นคนที่ถูกลืมเสียนี่ ท่านลำเอียงเกินไปแล้วนะสวรรค์” 

จางหนิงเอ๋อเริ่มกล่าวโทษสวรรค์ด้วยความน้อยใจในโชคชะตาที่ตนต้องประสบพบเจออยู่

“ฉันคงต้องยอมรับกับความเป็นจริงนี้สินะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าการตายจากโลกในยุคปัจจุบัน แล้วมาเกิดใหม่ในยุคอดีตจะมีอยู่จริง ๆ” 

จางหนิงเอ๋อพูดพร้อมทั้งพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อระงับความตื่นเต้น

“จางหนิงเอ๋อได้จากไปแล้วจริง ๆ ที่ตรงนี้มีเพียงไป๋หนิงอ้ายสินะ ฉันก็คือเธอ ต่อไปนี้ฉันต้องแทนตัวเองว่าไป๋หนิงอ้าย ไม่ใช่จางหนิงเอ๋อแล้วสินะ สติอย่าหลุดเด็ดขาด ที่นี่คือวังหลังเราต้องไม่ประมาท” จางหนิงเอ๋อกล่าวย้ำกับตนเองภายในใจ  

“พระสนมเพคะ” เสี่ยวขุยร้องเรียกเบา ๆ จากทางด้านนอก

“เข้ามาได้เสี่ยวขุย ฉัน เอ๊ย ข้า ต้องขอโทษด้วยนะที่ปล่อยให้เจ้ารออยู่ข้างนอกตั้งนาน เข้ามาข้างในก่อนเถอะ ข้างนอกลมเริ่มพัดแรงแล้ว” 

จางหนิงเอ๋อกล่าวขึ้นด้วยความเป็นห่วงนางกำนัลเพียงคนเดียวที่คอยติดตามรับใช้เจ้าของร่างเดิมมาโดยตลอด

“พระสนมไป๋ตาอิ้ง” เสี่ยวขุยพูดเสียงสั่น ๆ

“มีอะไรเช่นนั้นหรือเสี่ยวขุย?” ไป๋หนิงอ้ายถามด้วยความสงสัย

“ทรงขอโทษหม่อมฉัน และทรงเป็นห่วงหม่อมฉันด้วยหรือเพคะ” เสี่ยวขุยพูดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

“พอได้แล้วเสี่ยวขุย วันนี้เจ้าร้องไห้ทั้งวันเลยนะ เจ้ามีอะไรในใจของเจ้า ช่วยเล่าให้ข้าฟังทีได้หรือไม่?” 

ไป๋หนิงอ้ายพูดพลางก้มตัวลงประคองให้เสี่ยวขุยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้

“หม่อมฉันไม่กล้านั่งเสมอกับพระสนมเพคะ” เสี่ยวขุยพูดขึ้นพร้อมทั้งยังไม่ยอมลุกขึ้นจากพื้น

“ถ้าเช่นนั้นก็ทำที่เจ้าสบายใจเถอะ มีอะไรก็พูดออกมาอย่าได้อ้ำ ๆ อึ้งๆ อีกเลย” ไป๋หนิงอ้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ถ้าเจ้าไม่พูด เช่นนั้นข้าขอถามอะไรกับเจ้าได้หรือไม่เสี่ยวขุย?” 

ไป๋หนิงอ้ายพูดขึ้นเสียงเบา

“ได้เพคะ” เสี่ยวขุยพูดพลางพยักหน้าไปด้วย

“เมื่อก่อนข้าเป็นคนยังไงกันหรือเสี่ยวขุย?”

“พระสนมเป็นคนไม่ค่อยพูดเพคะ”

“เจ้าช่วยอธิบายเพิ่มหน่อยสิ ว่าข้าเป็นคนไม่ค่อยพูดแบบไหน?” 

ไป๋หนิงอ้ายซักต่อ

“พระสนมไม่เคยพูดอะไรกับใครเลยเพคะ ตั้งแต่พระสนมเข้าวังมา พระสนมเพียงแต่พยักหน้ากับส่ายหน้าเท่านั้นเพคะ” เสี่ยวขุยตอบเสียงเบาไม่ต่างกัน

“ข้าเป็นใบ้หรือ!!?” ไป๋หนิงอ้ายลืมตัวถามขึ้นเสียงดัง

“ไม่ได้เป็นใบ้เพคะ แต่พระสนมไม่ค่อยพูดเพคะ” เสี่ยวขุยตอบเสียงสั่นด้วยความตกใจที่พระสนมของตนพูดเสียงดังขึ้น

“ถ้าเช่นนั้นคำที่ข้าพูดมีอะไรบ้าง?”

“ขอตัวก่อนเพคะ” เสี่ยวขุยตอบเสียงสั่นพร้อมทั้งหลุบตาลงมองพื้น

“ขอตัวไปไหน? ขอตัวไปทำอะไร?” ไป๋หนิงอ้ายเริ่มถามเสียงดังขึ้นอีก

“เวลาเจอหน้าใครพระสนมจะตรัสเช่นนี้ตลอดเลยเพคะ” เสี่ยวขุยตอบเสียงเบาลงเรื่อย ๆ เพราะเริ่มกลัวท่าทีคุกคามจากการตั้งคำถามจากพระสนมของตน

“ไป๋หนิงอ้าย” จางหนิงเอ๋อ กรีดร้องชื่อนี้อยู่ในใจรอบที่หนึ่งร้อย

“แล้ววัน ๆ ข้าทำอะไรบ้าง พูดก็ไม่พูด?” ไป๋หนิงอ้ายถามเสียงเบาลง เมื่อสังเกตพบว่าเสี่ยวขุยเริ่มมีอาการหน้าซีดจากการตอบคำถามที่เสียงดังเอาการของตนไปเมื่อสักครู่นี้

“วัน ๆ พระสนมจะศึกษาเกี่ยวกับตำราการเมืองการปกครองเพคะ”

“จะศึกษาทำไม ศึกษาไปเพื่ออะไร?” ไป๋หนิงอ้ายพูดรัวเป็นชุด

“แล้วเพื่อนล่ะ มีเพื่อนคบกับข้าบ้างหรือไม่ในวังหลังแห่งนี้?” ไป๋หนิงอ้ายถามต่อ

“พอจะมีอยู่บ้างเพคะ” เสี่ยวขุยตอบเสียงเบาพร้อมทั้งทำหน้าครุ่นคิดไปด้วย

“ผู้นั้นเป็นใครกันหรือหรือเสี่ยวขุย?” ไป๋หนิงอ้ายถามอย่างตื่นเต้น

“พระสนมไฉ่กุ้ยเหรินเพคะ” เสี่ยวขุยตอบ

“นางกับข้าสนิทสนมกันมากหรือไม่?”

“พระสนมเหตุใดจึงถามหม่อมฉันเช่นนั้นเล่าเพคะ?”เสี่ยวขุยทำหน้าตาประหลาดใจ

“ข้าก็เหมือนคนที่ตายแล้วฟื้นเกิดใหม่ ข้าอยากจะบอกกับเจ้าว่า ตั้งแต่ข้ากินอาหารจานนั้นเข้าไป ข้าก็รู้สึกทรมาน แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก ปวดหัวจนแทบจะระเบิด และหลังจากนั้นข้าก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย” ไป๋หนิงอ้ายพูดพลางเอามือขวากุมขมับ มือซ้ายกุมหน้าอกไว้แน่น พร้อมกับทำหน้าเศร้า

“เอาเถอะเสี่ยวขุย หากเจ้ารำคาญข้า เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ทิ้งข้าไว้ตรงนี้คนเดียวก็ได้” 

ไป๋หนิงอ้ายพูดเสียงเศร้าพลางหลุบตาลงมองพื้น

“พระสนมตรัสอะไรเช่นนั้นเพคะ ถึงต้องตายหม่อมฉันก็จะขออยู่รับใช้พระสนมโดยไม่หวั่นกลัวต่อสิ่งใดเพคะ” เสี่ยวขุยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เหตุใดเจ้าถึงได้ดีกับข้าถึงเพียงนี้ล่ะเสี่ยวขุย?” ไป๋หนิงอ้ายถามขึ้นด้วยความสงสัย 

“ตอนหม่อมฉันเข้าวังมาใหม่ ๆ หม่อมฉันถูกใส่ความว่าขโมยของที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้พระสนมขั้นผินคนหนึ่งเพคะ มีเพียงพระสนมไป๋ตาอิ้งที่ยืนยันและเป็นพยานให้หม่อมฉันว่าหม่อมฉันไม่ได้ขโมยของพระราชทานนั้นจริง ๆ อีกทั้งพระสนมยังหาของที่หายไปนั้นพบอีกด้วยเพคะ” เสี่ยวขุยเล่าพลางน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความปลื้มใจ

“สรุปแล้วคนร้ายตัวจริงเป็นใครกันหรือเสี่ยวขุย?”

“เป็นนางกำนัลของพระสนมขั้นผินเองเพคะ ที่เป็นคนขโมยของไป ตั้งแต่ที่พระสนมไป๋ตาอิ้งยื่นมือมาช่วยเหลือหม่อมฉันในครานั้น ทำให้หม่อมฉันปฏิภาณกับตนเองในใจว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็จะขอรับใช้พระสนมไป๋ตาอิ้งไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่เพคะ” เสี่ยวขุยพูดอย่างเทิดทูนและจงรักภักดี

“ข้าขอถามต่อนะเสี่ยวขุย พระสนมไฉ่กุ้ยเหรินที่ข้าสนิทด้วย นางดีกับข้าหรือไม่?"

“เอ่อ คือ” เสี่ยวขุยอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ “จะดีก็ไม่ใช่จะร้ายก็ไม่เชิงเพคะ”

“อ่อ ถ้าเช่นนั้นงั้นข้าคงต้องระมัดระวังตัวเองเอาไว้สินะ แล้วนี่มันยุคสมัยไหนเหรอเสี่ยวขุย ใครเป็นฮ่องเต้?” ไป๋หนิงอ้ายถามต่อไม่หยุด

“นี่พระสนมทรงจำสวามีตัวเองไม่ได้เลยหรือเพคะ?” เสี่ยวขุยถามกลับด้วยสีหน้าที่งุนงงหนักกว่าทุกรอบที่เคยทำมา

“อะไรนะเสี่ยวขุย นี่ข้ากับฮ่องเต้ได้เสียกันแล้วรึไงฮะ?” ไป๋หนิงอ้ายถามขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัว

“ยะ ยะ ยังเพคะ ก่อนวันที่พระสนมจะได้ถวายการรับใช้องค์ฮ่องเต้ทรงถูกใส่ความให้เข้ามาอยู่ในตำหนักเย็นเสียก่อนเพคะ”

“เฮ้อ!! โล่งอกไปที  ที่ข้ายังไม่ได้ร่วมหอลงโลงอะไรกับฮ่องเต้นั่น” 

ไป๋หนิงอ้ายพูดพลางเป่าลมหายใจออกจากปาก เสี่ยวขุยมองดูกิริยาท่าทางแปลก ๆ นั้นด้วยแววตาตื่นตะลึง

“แล้วข้าได้เข้ามาอยู่ในตำหนักเย็นนี้นานแค่ไหนแล้วหรือเสี่ยวขุย?”

“จะสามเดือนแล้วเพคะพระสนม”

“ขอบใจเจ้ามากสำหรับข้อมูลนะเสี่ยวขุย นี่ก็ดึกมากแล้ว อาหารเย็นพวกนี้เจ้าเอาไปฝังไว้เถอะ อย่าให้นกกาได้กินจนตายตกตามกันไปเลย” ไป๋หนิงอ้ายออกคำสั่งเสียงเรียบ

“เพคะ” เสี่ยวขุยรับคำอย่างว่าง่าย

“แล้วเจ้าก็รีบกลับมานอนพักเถอะ พรุ่งนี้เราค่อยสู้กันใหม่นะเสี่ยวขุย” 

ไป๋หนิงอ้ายพูดพลางล้มตัวลงนอนครุ่นคิดถึงทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัวในค่ำคืนที่มืดมิดไร้ซึ่งแสงดาวในตำหนักเย็นอันเปลี่ยวเหงาท่ามกลางวังหลวงอันโอ่อ่านี้