ศึกวังหลังชิงบัลลังก์หัวใจมังกร

รอคอย

เมื่อสั่งความกับจู้ชินฟงและปู้เชาหลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไป๋หนิงอ้ายและเสี่ยวขุยต่างช่วยกันทำความสะอาดข้างในและนอกตำหนักอย่างเต็มที่ด้วยมีความหวังว่าจะได้กินเป็ดย่าง ไก่ย่าง น้ำดื่มบริสุทธิ์และสุราเลิศรส ทว่าเมื่อถึงยามเซินที่นัดกันไว้ กลับไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของจู้ชินฟงและปู้เชาหลงเลยแม้แต่น้อย

“พระสนมเพคะ” เสียงเสี่ยวขุยร้องเรียกเสียงเบา

“มีอันใดหรือเสี่ยวขุย?” ไป๋หนิงอ้ายตอบเสียงเบาไม่แพ้กันด้วยความเหนื่อย

“เหตุใดจนป่านนี้แล้ว จู้ชินฟงกับปู้เชาหลง ถึงยังไม่นำของที่พระสนมสั่งไว้มาให้อีกเล่าเพคะ?”  

“พวกเขาสองคนอาจจะยังหาของไม่ครบก็เป็นได้เสี่ยวขุย เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้พวกเขาบอกว่าต้องเอาของกินมาให้พวกเราก่อน ส่วนของอย่างอื่นเอาไว้ทีหลังก็ได้”ไป๋หนิงอ้ายพูดเสียงแผ่ว

“ตอนนี้ก็ยามซวี (เวลา 19.00น.) แล้ว เจ้าลองออกไปดูสิว่าพวกเขามาหรือยัง?”

เสี่ยวขุยพยายามลุกขึ้นเดินออกไปยังหน้าประตูตำหนัก พร้อมกับพยายามฟังเสียงจากทางด้านนอกราวหนึ่งเค่อ (15 นาที) แต่ก็ไม่พบร่องรอยของจู้ชินฟงและปู้เชาหลงเลยแม้แต่น้อย จึงเดินคอตกกลับมาหาพระสนมของตนด้วยความผิดหวัง

“ไม่พบจู้ชินฟงและปู้เชาหลงเลยเพคะพระสนม” เสี่ยวขุยรายงานเสียงแผ่ว  

“หม่อมฉันหิวเหลือเกินเพคะพระสนม อาหารที่ส่งมาให้เมื่อยามอู่เรายังไม่ได้แตะเลยแม้แต่คำเดียว หม่อมฉันนำมันมากินประทังความหิวจะได้หรือไม่เพคะ?” เสี่ยวขุยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร

"เจ้าไม่กลัวมันจะมีพิษหรือเสี่ยวขุย"ไป๋หนิงอ้ายถามด้วยความเป็นห่วง

“เอาอย่างนี้เจ้าไปต้มชามาจิบรองท้องก่อนเถอะ ในหีบที่ข้านำติดตัวมาด้วย พอจะมีถุงชาอยู่สองสามถุง” ไป๋หนิงอ้ายสั่งเสี่ยวขุยรีบนำชาไปต้มด้วยความรวดเร็ว เวลาผ่านไปสักพักกลิ่นหอมของชาก็ลอยมาเข้าจมูก

“นี่เพคะพระสนม” เสี่ยวขุยพูดพร้อมกับประคองถ้วยชาใบเล็กที่มีน้ำชาอยู่ปริ่มแก้วส่งให้กับไป๋หนิงอ้าย

“กลิ่นชานี่หอมชื่นใจดีจริง ๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลายด้วย” 

ไป๋หนิงอ้ายจิบชาช้า ๆ พลางสูดดมกลิ่นหอมเข้าไปในปอด

“ก่อนหน้าที่พระสนมจะเข้ามาอยู่ในตำหนักเย็น พระสนมทรงโปรดชาชนิดนี้มากเลยเพคะ” เสี่ยวขุยรายงาน

“ชากลิ่นดอกโมลี่ฮวา (ดอกมะลิ) น่ะสินะ โชคดีจริง ๆ ที่ข้านำติดตัวมาด้วย” 

“พระสนมทรงมีแผนการอย่างไรต่อไปหรือเพคะ แล้วจู้ชินฟงกับปู้เชาหลงจะช่วยเราจริง ๆ หรือไม่เพคะ?” เสี่ยวขุยพูดด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง

“แผนการของข้าหรือ ในวังหลังแห่งความวุ่นวายนี้ ข้าต้องการเพียงที่สงบสักที่ในการดำรงชีวิตอยู่ ไม่ต้องวุ่นวาย ไม่ต้องไปสู้รบกับใครให้ปวดหัว ชีวิตเจ้ายังโชคดีกว่าข้านักนะเสี่ยวขุย ที่ได้เป็นนางกำนัล เมื่อเจ้าอายุครบยี่สิบห้าปีแล้ว ยังสามารถออกนอกวังไปใช้ชีวิตข้างนอกได้ ต่างกันกับข้าที่ต้องอยู่ในวังอย่างโดดเดี่ยวไปทั้งชีวิต”ไป๋หนิงอ้ายพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“แต่เพราะเจ้าเลือกติดตามข้า ความโชคดีของเจ้าเลยต้องหลุดลอยไป ต้องมาถูกขังในตำหนักเย็นนี้ร่วมกันกับข้า เจ้าเคยนึกเสียใจบ้างหรือไม่เสี่ยวขุย?”  

“หม่อมฉันไม่เคยนึกเสียใจเพคะ ที่ได้อยู่รับใช้ตอบแทนบุญคุณของพระสนม หม่อมฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่ง เราจะต้องได้ออกจากตำหนักเย็นแห่งนี้ โดยได้รับการลบล้างมลทินต่าง ๆ ที่เราถูกใส่ร้ายให้จงได้เพคะ” เสี่ยวขุยพูดอย่างมั่นใจ

“เจ้ามีวิธีใดเช่นนั้นหรือเสี่ยวขุย ถึงได้มีความมั่นอกมั่นใจได้ถึงเพียงนี้?” ไป๋หนิงอ้ายถามด้วยความประหลาดใจ

“หม่อมฉันยังไม่มีวิธีเพคะ แต่หม่อมฉันเชื่อว่าถ้าพระสนมทรงอยากออกไปจากที่นี่จริง ๆ จะต้องคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่ได้อย่างแน่นอนเพคะ” เสี่ยวขุยพูดด้วยความมั่นใจในตัวพระสนมของตนอย่างเต็มเปี่ยม

“นี่ก็ดึกมากแล้ว จิบชารองท้องแล้ว เราเข้านอนกันเถอะ แล้วข้าจะคิดหาวิธีพาเจ้าออกไปจากที่นี่” 

ไป๋หนิงอ้ายกล่าวให้กำลังใจนางกำนัลคนสนิทของตน

2 ชั่วยามผ่านไป

เสียงกุกกักที่ดังขึ้นจากทางด้านนอก ทำให้ไป๋หนิงอ้ายสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีและมองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง

“เสี่ยวขุย ๆ” ไป๋หนิงอ้ายสะกิดเรียกเสี่ยวขุยเสียงเบา

“มีอะไรหรือเพคะพระสนม?” เสี่ยวขุยงัวเงียลุกขึ้นมาถาม

“มีเสียงดังกุกกักอยู่ข้างนอก เราออกไปดูกันเถอะ” ไป๋หนิงอ้ายกล่าวชวน

“อย่าออกไปเลยเพคะพระสนม อาจจะมีคนลอบปองร้ายพระสนมอยู่ก็เป็นได้นะเพคะ” เสี่ยวขุยพูดด้วยความเป็นห่วง

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ เสียงกุกกักถึงได้เงียบหายไป ไป๋หนิงอ้ายจึงค่อยๆ เปิดประตูโผล่ใบหน้าเล็ก ๆ ของตนออกไปส่องดูสถานการณ์ สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้ตกตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อของที่สั่งไว้เมื่อยามเซินกลับได้รับเมื่อยามจื่อ (เวลา 23.00น.) พร้อมกับจดหมายใบเล็กว่า

 “กระหม่อมทำงานล่าช้าขอพระสนมทรงโปรดอภัย และกระหม่อมขอมอบเข็มเงินชั้นดีให้พระสนมแทนคำขอโทษอีก5เล่ม ขอพระสนมทรงรับไว้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ลงชื่อจู้ชินฟง

เมื่อไป๋หนิงอ้ายตรวจสอบของกินก็พบว่าเป็ดย่างและไก่ย่างเพิ่งทำเสร็จใหม่ร้อน ๆ จึงเรียกเสี่ยวขุยมาขนของและจัดของเข้าที่ พร้อมทั้งกินอาหารกันอย่างมีความสุข โดยไม่ลืมใช้เข็มเงินตรวจสอบพิษในอาหารเสียก่อนด้วย