İlkim biraz duraksadı ama heyecanı yüzünden belli oluyordu. Saatlerce Elif ablasına güzelliğini anlattığı kadını hatırlayıp merakla baktı.
“O da bizimle kalacak.” dedi Yılmaz.
“Ne! Gerçekten mi?” İlkim, yatağın üstünde sevinçle ayağa kalktı, yüzü aydınlanmıştı. Yılmaz başıyla onayladı.
“Oh be! Sonunda! Handan Abla yakından kesin daha güzeldir! Baba, çok sevdim onu, çok güzeldi!” dedi İlkim heyecanla.
Yılmaz gözlerini devirdi. “Aklından bile geçirme ufaklık; sandığın gibi değil. Handan Hanım orada kalmak zorunda, biz de ona eşlik edeceğiz. Ben polisim ve onu korumakla görevliyim.”
İlkim, muzipçe gülümsedi. “Yani Handan Ablanın da kahramanı olacaksın!”
Yılmaz gülerek başını salladı. “Hayır ufaklık, ben sadece senin kahramanınım. Hem oraya gidince böyle şeyler söylemeyeceksin, tamam mı?
