Doctor 8 จะให้เป็นพี่ชายแต่ไม่เป็น

1690 Words

“พี่!!!ปล่อยผมเลย!!” ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้ออกมาจากตักของเขาแม่งเอ๊ย! ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ได้เนี่ย?! “ไม่ปล่อยไหนว่าอยากขับรถไง?” เขากอดฉันแน่นกว่าเดิมไม่ยอมปล่อยฉันไปง่าย ๆ “ไม่อยากแล้ว!ใครบอกให้อันนั้นพี่มาแข็งใส่ผมอ่ะ” “ช่างมันเถอะน่า...เดี๋ยวก็หายเพราะงั้นถ้าอยากขับรถก็ต้องนั่งแบบนี้แหละ” เขาเอาคางมาเกยไหล่ไว้ ทำเอาฉันเกร็งไปหมดทั้งตัวเลยเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนั้น พวกเพื่อน ๆ ฉันก็ไม่ได้มากอดอะไรแบบนี้มากสุดแค่กอดคอ “พี่ผมไม่มีสมาธิหรอกนะถ้ามันยังดันก้นผมอยู่แบบนั้นอะ” “ไม่ต้องสนใจมันหรอกน่า อ่อ หรือว่านายสนใจก็ได้นะ หึ” หมับ!! เขากำลังสอดมือมาใต้เสื้อของฉันแต่ดีที่ฉันจับมือของเขาเอาไว้ก่อนไม่อย่างงั้นเขารู้แน่ว่าฉันใส่เสื้อรัดหน้าอกและเป็นผู้หญิง “ไม่สน!!และอย่าเอามือพี่เข้ามานะไม่งั้นผมตัดมือพี่แน่!!” ฉันพยายามขู่แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเขาจะกลัวฉันไหมก็ตาม แต่ก็ขู่ไปก่อนแล้วกัน “กลัวจังเลย^^” เขาพูดแบบนั้นแต่กลับยิ้มออกมาซะงั้น แปลว่าไม่ได้กลัวเลยนี่น่า เหอะ!! “ผมพูดจริงนะ” “พี่ก็ยังไม่ได้บอกว่านายพูดเล่นนิ หึ” ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจนิดหน่อย ก่อนจะถอดใจและหันไปสนใจรถแทน “จิ๊! งั้นก็อย่ามาบ่นว่าหนักแล้วกัน” ฉันบอกก่อนจะเริ่มเหยียบคันเร่งเพื่อออกตัว “ตัวแค่นี้จะไปหนักอะไรหนักหนา” เขาบอกแบบนั้นแต่ฉันไม่ได้สนใจนอกจากรถ บรื้นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!! ฉันเลยเอาความโมโหและความหงุดหงิดไปลงที่รถของเขาทั้งหมด เหยียบโดยไม่สนใจว่ามันจะช้ำไหมหรือรุนแรงไปรึเปล่าเพราะหงุดหงิดให้เจ้าของรถนั่นแหละ บรื้นนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!! เมื่อขับวนไปได้สักพักก็มาถึงโค้งสุดท้ายก่อนฉันจะเข้าจอดอย่างสวยงามเสียงเบรกดังลั่นทั่วสนาม “ชอบไหม?” พี่เขายังไม่ยอมปล่อยฉันลงง่าย ๆ “ชอบ แต่ตอนนี้ลงได้แล้ว” ฉันบอกก่อนจะรีบผละออกและลงจากรถมา ปึก! ดีที่ตอนนี้ไม่มีใครไม่อย่างงั้นคนคงคิดไปต่าง ๆ นา ๆ แน่นอน เฮ้อออออ “ชอบพี่จะทิ้งรถไว้ให้อยากขับไปไหนก็ขับเลย” แกร็ด! เขาส่งกุญแจรถมาให้ตรงหน้าฉัน ๆ มองอย่าง งง ๆ นิดหน่อย “ให้ทำไมมันรถพี่นะ” “พี่มีหลายคันส่วนคันนี้นายเอาไว้ขับ” ฉันไม่ยอมรับมาเพราะว่าฉันไม่ไว้ใจ -_- ใช่... ไม่ไว้ใจก็ดูสิ่งที่เขาทำดิเหมือนจะกินฉันตลอดเวลาเลยแบบนั้นอะ เพราะงั้นฉันจะไม่ยอมรับอะไรของเขามาง่าย ๆ แน่นอน “ไม่เอาผมชอบแต่ไม่ได้หมายความว่าผมอยากได้สักหน่อย” ฉันปฏิเสธเขา “ตามใจ” ดีที่เขาไม่ได้เร้ารืออะไรมากนัก “งั้นพี่ก็ไปพักเถอะเพราะต้องแข่งรถไม่ใช่เหรอ??” ที่เขาเอารถมาทดสอบวันนี้เพราะว่ามีแข่งรถตอนกลางคืนที่นี่ “พี่ต้องไปโรงพยาบาลก่อนเพราะงั้นพี่ฝากเราดูรถด้วยละกัน” หมับ! เขาโยนกุญแจมาให้ฉัน ฉันก็รับไว้อย่าง งง ๆ “อ้าว! แล้วพี่จะไปยังไงอะ?” “พี่มีรถคันเพราะงั้นเอารถไปเก็บหรือจะเอาไปขับเล่นก่อนก็ได้” หมับ! เขายื่นมือมาลูบหัวของฉันก่อนจะเดินออกไป ฉันมองแผ่นหลังของเขาอย่างไม่เข้าใจเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเดี๋ยวหื่นเดี๋ยวน่ารัก ฉันตามอารมณ์ของเขาไม่ถูกแล้ว เฮ้อออ หลายชั่วโมงต่อมา... กลางดึก บรื้นนน ๆ วู้ววววววววววววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เสียงของผู้คนในสนามในคืนนี้คึกคักมากทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิงเต็มสนามไปเต็มไหนจะพริตตี้สวย ๆ มากมายที่มาเอนเตอร์เทนงานในค่ำคืนนี้ ปกติฉันไม่ค่อยได้อยู่ดูเท่าไหร่หรอกแต่วันนี้ดูหน่อยแล้วกันเพราะยังไงก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว พรึ่บ!! “คนโคตรเยอะเลย” เสียงคนข้าง ๆ ก่อนจะนั่งพร้อมพูดกับฉัน “อืม ปกติคนเยอะขนาดนี้ไหมอะเฮีย?” คนที่มานั่งข้างฉันคือเฮียปิงนั่นเอง “ไม่หรอกแต่วันนี้พวกเสี่ยเปลวกับเพื่อนลงแข่งไงเลยมากันเยอะขนาดนั้น ผู้หญิงก็มาดูผู้หล่อ ๆ ผู้ชายก็มาหาผู้หญิงและมาพนันว่าใครจะชนะ” “วันนี้พี่เคนแข่งใช่ไหม?” “มึงสนิทกับแล้วเหรอวะแค่ให้ดูรถวันเดียว” เฮียปิงหันมามองหน้าของฉันอย่างสงสัย “ก็ไม่ได้สนิทหรอก” “อืม เพราะได้ยินว่าเขาเป็นหมอเข้าถึงยากถ้าไม่ใช่เพื่อนคงไม่ได้เจอและเขาก็ไม่ชอบให้ใครไปตีสนิทด้วย” “เหรอ...ผมไม่ได้สนิทหรอกน่า อึก!” ฉันตอบก่อนจะยกเบียร์กระป๋องขึ้นมากระดก “แดกมั้งดิ!” หมับ! เฮียปิงแย่งเบียร์ไปกิน แม่งชอบแย่งฉิบหาย แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก “พีต้าร์” เสียงเรียกชื่อของฉันทำให้หันไปมองเป็นพี่หมอเคนที่กำลังยืนมองฉันอยู่และเหมือนว่าจะกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่ “สวัสดีครับหมอเคน” เฮียปิงพูดทักทาย “มานี่” แต่เขากลับไม่ได้สนใจและปล่อยผ่านไป หันมาเรียกฉันแทนฉันมอง “ฮะ? พี่มาเอากุญแจเหรอ?” ฉันถามพร้อมกับพยายามหากุญแจให้เขา หมับ!! “บอกให้มา!” “อ๊ะ! โอ๊ยย!! พี่เคน!!” เขาไม่ฟังอะไรเข้ามากระชากแขนของฉันก่อนจะลากออกมาจากตรงนั้นนี่เขาเป็นอะไรเนี่ยอยู่ ๆ ก็มาลากฉัน “พี่ปล่อยผมนะมันเจ็บ!!” เขาแรงเยอะมากเลย “ก็พูดดี ๆ ไม่ฟัง!” “พี่เป็นอะไรเนี่ยถ้าหงุดหงิดอะไรมาก็อย่ามาลงที่ผม! ผมไม่ชอบ!” ฉันสะบัดมือเพราะฉันไม่ชอบคนเผด็จการแค่เตี่ยคนเดียวฉันก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว “สะบัดมือออกมาจากมือฉัน แต่ไม่ยอมแย่งกระป๋องเบียร์จากปากมัน!!เหอะ!ดีเนอะ?” นี่เขาหงุดหงิดฉันเพราะเรื่องนี้เหรอ?? “พี่อย่ามาพลาดผมทำแบบนั้นกับเฮียปิงมาตั้งนานแล้ว” “งั้นก็เลิกทำซะ!” เขาสั่งฉัน “พี่อย่ามาเผด็จการและออกคำสั่งกับผมนะ!!ผมไม่ชอบและถ้าไม่อยากให้ผมเกลียดพี่ละก็อย่าหาทำ” ฉันบอกกับเขาแค่นั้นก่อนจะเดินหนีออกมาไม่อยากอยู่แล้ว เขาเป็นหมอแต่ไร้เหตุผลที่สุดเลย “โถ่เว้ย!!!” เขาตวาดออกมาเสียงดัง หมับ!! แต่ก็ยังตามมาจับแขนของฉันเอาไว้... “พี่เคน!!!” “พีต้าร์...” เขาเรียกฉันเสียงเบาลงจนฉันเองก็เริ่มเย็นลงเหมือนกัน ฉันเป็นเด็กช่างเลยเลือดร้อนเป็นธรรมดาอยู่แล้ว “ผมเกลียดคนที่ชอบออกคำสั่งโดยไม่จำเป็น ไม่ชอบคนไม่มีเหตุผล ไม่ชอบคนตวาดใส่ ไม่ชอบที่ต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของใคร ไม่ชอบให้ใครมาชักจูงจมูกไปไหน มาไหน...” “เข้าใจแล้วแค่พี่ไม่ทำแบบนั้นก็พอใช่ไหม?” เขาเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นทำเสียงก็ฟังดูเบาลงอย่างเห็นได้ชัด “อือ” ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้นอาจจะเป็นพี่ชายที่ดีก็ได้ “โอเค! พี่จะไม่ทำแบบนั้นแล้วกันจะพยายามใจเย็นกับต้าร์ด้วย” “อือ...” “จะหึงน้อยลง” “หะหึง 0_0” “เมื่อกี้พี่หึงที่ไอ้ปิงมันกินเบียร์กระป๋องเดี๋ยวกับต้าร์...” ฉันจะให้เขาเป็นพี่ชาย!! “หะห้ามหึงนะ!!!ถ้าพี่ไม่ล้ำเส้นผมจะยอมให้พี่เป็นพี่ชาย...” “ไม่ได้อยากเป็นพี่ชาย...พี่ต้องไปแข่งรถแล้ว” “ก็ไปดิ” หมับ! แต่เขาไม่ได้ไปคนเดียวกลับจูงมือฉันให้เดินตามเขาไปด้วย “ฮะเฮ้ยพี่! จะพาผมไปไหน?!” “ไปนั่งรอพี่แข่งรถ...” ห้องรับรอง ปัง!! “กูฝากเด็กหน่อย” เมื่อเข้ามาในรับรองซึ่งฉันเคยเข้ามาแค่ทำความสะอาดครั้งสองครั้งแรกพี่หมอเคนมันก็พูดกับเพื่อนของเขาที่นั่งอยู่ “เด็ก?” “พี่!ผมไม่นั่งนะ” ฉันเกรงใจพวกเขาและเราก็คนละระดับด้วย ที่นี่เป็นห้องกระจกที่สามารถมองเห็นสนามแข่งขันได้แบบ 360 องศา และมีบาร์เหล้าพร้อมในตัว “พี่จะแข่งรถ..” “ก็รู้แต่...” ฉันมองไปที่พวกเพื่อนเขากำลังมองเราอย่างสงสัยเขาไม่อายหรือไงที่ต้องพาเด็กผู้ชายมาเนี่ยถ้าเป็นผู้หญิงสวย ๆ ก็ว่าไปอย่าง T^T “มานั่งเถอะเดี๋ยวพี่เคนต้องไปแข่งรถแล้ว” เสียงของผู้หญิงสวย ๆ คนหนึ่งพูดกับฉัน “แต่ว่า...” “พริกไทยพี่ฝากหน่อยนะ” พรึ่บ! เขาจับตัวฉันให้นั่งลงข้างผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อพริกไทย “ได้เลยค่ะพี่เคนก็สู้ ๆ นะ^^” “ไปยิ้มให้มันทำไม?!” “เสี่ยเปลวววว แค่ให้กำลังพี่เคนเฉยยยย ๆ”เสียงเสี่ยเปลวพูดดุพริกไทย พวกเขาดูสวยหล่อกันจังแหะ “ไม่ต้องหรอกยังไงมันก็ชนะอยู่แล้ว มีกำลังใจนิ หึ” เสี่ยเปลวมองมาทางฉันก่อนจะยิ้มมุมปาก “ผมไม่ได้...” “กูฝากด้วยละกันอย่าให้หายยิ่งซน ๆ อยู่ด้วย” ไม่มีใครฟังฉันเลยยยยย ส่วนพี่หมอเคนนั่นก็เดินออกไปแล้วเพราะได้เวลาแค่รถ... “ทำตัวตามสบายเถอะไม่ต้องเกร็ง ผู้ชายรักผู้ชายสมัยนี่เขาเปิดกว้างงง~กันแล้ว” ผู้ชายอีกคนบอกกับฉัน “มะไม่ใช่นะครับ!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more