จื้อซิ่งเหมี่ยน สตรีเปื้อนชาด

พานพบผู้มาเยือน 4

"รุ่ยอ๋องจะไม่เชื่อก็ได้เพคะ"

"ปกติ คนที่ทำการค้ามักพกเครื่องลาง แล้วเจ้าพกอะไรถึงได้เรียกโชคเข้าหาตัวเจ้า" นางเยาะหยันเขาในใจ ทั้งใบหน้าก็ยิ้มให้พลางตอบกลับ "นี่คือสิ่งที่รุ่ยอ๋องต้องการทราบมากกว่าชีวิตวัยเยาว์ของหม่อมฉันใช่หรือไม่เพคะ? " เห็นเขาส่งสายตาเยียบเย็นให้นาง นั่นยิ่งทำให้นางมั่นใจว่าเขามิได้มาดีตามที่นางคิดตั้งแต่ต้น

"ไม่ผิดเพคะ ข้าน้อยได้หยกชนิดหนึ่งมา เมื่อเห็นรูปร่างของหยกดูผิดแผกจากที่เคยเห็น ทว่าจะทิ้งก็รู้สึกเสียดาย เพราะดูจากสีของมันคงจะหายาก แต่ข้าได้ยินมาว่าหยกชนิดนี้จะเรียกทรัพย์ให้กับผู้ที่สวมใส่ อีกทั้งปกป้องคุ้มภัยอันตรายได้จึงเก็บรักษาไว้กับตัว"

"ข้าอยากเห็น" จื้อซิ่งเหมี่ยนแม้นจะส่งสายตาว่าจะไม่ให้ แต่เพราะแววตาอีกฝ่ายส่องแววตาหมายชีวิตนาง นางจึงจำยอมดึงถุงผ้าใบหนึ่งออกจากเอวแล้วส่งให้รุ่ยอ๋อง" เขารับมาและเปิดออกดูก็พบว่าเป็นหยกสีน้ำผึ้ง อีกทั้งรูปร่างก็ช่างพอเหมาะกับขนาดช่องว่างในอกของหุ่นสตรีหยก

นางเห็นรุ่ยอ๋องไม่เอ่ยวาจาใด ทำเพียงพิจารณาสิ่งของตรงหน้า นางแสดงสีหน้าแปลกใจ

"มีอะไรหรือไม่เพคะ รุ่ยอ๋อง"

"เจ้าได้มาจากที่ใด"

"บุรุษผู้หนึ่งเพคะ หม่อมฉันจำได้ลางๆ ว่าเขาจะบาดเจ็บหรือป่วยสักอย่างเพคะ ทว่าใบหน้าของชายผู้นั้นหม่อมฉันจำไม่ได้อาจเพราะเวลานั้นดึกดื่นค่ำมืด เขายัดหยกนี้ในมือของหม่อมฉัน และวิ่งหนีใครสักคนเพคะ" แววตานางไม่มีท่าทีพิรุธแม้แต่น้อย ทว่าคนอย่างเขาที่บุกน้ำลุยไฟมานักต่อนัก จะหลงเชื่อสตรีรุ่นลูก

"หากหยกนี้ ข้าจะขอเจ้านำกลับไปดูให้แน่ใจ..."

"แต่..." นางเสียมารยาท แสดงท่าทีหวงของรักของตนเองต่อหน้าเชื้อพระวงศ์ และเสียงนางก็อ่อนลง "เอ่อ...หม่อมฉันจะได้คืนหรือไม่เพคะ? "

"ข้าจะนำสิ่งอื่นมาใช้คืนหยกชิ้นนี้"

"หม่อมฉันไม่ต้องการเพคะ"

"ทำไม? หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่มีของล้ำค่าที่คู่ควรกับเจ้า"

"ไม่ใช่เพคะ แต่หยกนี้นำพาสิ่งดีๆ เข้ามาให้หม่อมฉัน หากวันหนึ่งเจ้าของหยกที่แท้จริงกลับมาแล้วทวงคืนกับหม่อมฉัน แล้ว ..เอ่อ..หม่อมฉันจะนำหยกนี้คืนเจ้าของได้อย่างไรเล่าเพคะ"

"หากมีใครคิดกล้ามาทวงหยกกับเจ้า บอกเจ้านั่นไปว่าให้มันผู้นั้นมาทวงคืนกับข้า" นางมีสีหน้าลำบากใจแต่ก็รับปากเขาแต่โดยดี เมื่อรุ่ยอ๋องได้ในสิ่งที่ตนต้องการก็ไม่คิดจะรั้งอยู่ เขาออกจากหอในอีกสองเค่อต่อมา

เมื่อพ้นร่างของรุ่ยอ๋อง จื้อซิ่งเหมี่ยนนึกถึงคำของนักพรตว่าหยกนี้เป็นของล้ำค่า ควรรักษาไว้ให้ดี ทั้งยังกำชับว่าหากไม่จำเป็นก็ห้ามเปิดเผยแก่ผู้ใด แม้แต่เถียนเส้าหลง

แต่เพราะการจะปิดบังผู้อื่นมิให้ล่วงรู้นั้นย่อมยาก เพราะสักวันต้องมีผู้อื่นค้นพบแน่ และเพราะสาเหตุนี้วิธีที่นางสามารถเก็บรักษาตามคำแนะนำของนักพรตคือฝังไปในร่าง ไม่คิดว่าหยกสีน้ำผึ้งขนาดเท่าฝ่ามือเด็กจะขับพิษร้ายในร่างของจื้อซิ่งเหมี่ยน เผยผิวราวหยกชั้นดีออกมาให้เห็นเด่นชัด

"ซิ่งเหมี่ยน รุ่ยอ๋องมาหาเจ้าเรื่องใด" มารดาเดินเข้ามาภายในห้องที่นางใช้สำหรับต้อนรับแขก จื้อซิ่งเหมี่ยนไม่อยากเล่าเรื่องหยกให้กับมารดาฟังหรือแม้แต่เรื่องชุดหยก

"ไม่มีสิ่งใดหรอกเจ้าค่ะ รุ่ยอ๋องแค่ได้ยินเรื่องระหว่างข้ากับเหนียนอ๋อง เลยต้องการได้ยินจากปากของข้าเท่านั้น"

"หากเป็นไปได้ เจ้าอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับรุ่ยอ๋อง นอกจากรุ่ยอ๋องจะเป็นพระอนุชาแล้วยังมีศักดิ์ิ์พระราชนัดดาของฮองเฮา ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน ฮองเฮามีพระพรรษามากกว่ารุ่ยอ๋องราวสองสามปี" นางยิ้มพร้อมรินน้ำชายื่นให้มารดาตน

"เกี่ยวอันใดกับข้ากันเล่า"

"กู้ไต้ฝู่เป็นคนของฮองเฮา หนิงเหนียนอานรู้จักกู้ไต้ฝู่มานาน เจ้าคิดว่าสตรีสามีตายจะมีอำนาจไหนหาชายเหี้ยมโหดคุ้มครองหอคณิกาได้" นางหันมามองหน้ามารดา เรื่องหนิงเหนียนอานเป็นเจ้าของหอคณิกาใช่ว่านางไม่รู้ แต่ที่นางไม่รู้จริงๆ คือคนที่หนุนหลังนาง

"แล้วหนิงไช่กวงรู้หรือไม่ว่ามารดานางยังมีกิจการเปิดหอนางโลม"

"เรื่องนั้นแม่ไม่รู้ นางรักและตามใจหนิงไช่กวง รู้หรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เจ้าลองคิดดูการที่เจ้าใช้ชื่อสกุลกู้เปิดหอคณิกาและบ่อน ไยถึงราบรื่น นั่นเพราะบิดาเจ้ามีอำนาจพอตัว อีกประการคนพวกนั้นทำการสิ่งใดย่อมไม่เกรงใจฟ้าดิน คราแรกแม่นึกว่ารุ่ยอ๋องมาเพื่อมาชำระความกับเจ้า"

"คงไม่กระมัง เพราะดูจากท่าทางรุ่ยอ๋องมิได้สนใจคนสกุลหนิงเท่าใดนัก" มารดานึกอะไรบางอย่างก็พยักหน้า

"อาจจะมีส่วน เพราะคนอย่างรุ่ยอ๋องไม่สนใจผู้ใด นอกจากของล้ำค่า แม้แต่ตำแหน่งฮ่องเต้ คนอย่างรุ่ยอ๋องยังไม่คิดจะแย่งชิงเพราะเหตุผลที่ว่า ฮ่องเต้ก็มีวันดับอายุขัย แต่เขาต้องการมีอายุยืนนาน..."

"จึงคิดหาของล้ำค่าเพื่อยืดชะตาชีวิตของตน หึ!ช่างเขลายิ่ง บนโลกใบนี้มีเสียที่ไหน"

"เจ้ารู้เช่นนี้ก็ควรจะหยุดได้แล้ว แม่ห่วงเจ้านะซิ่งเหมี่ยน"

"ท่านแม่ สกุลหนิงได้รับผลกรรมก็จริง แต่ตัวการที่แท้จริงยังอยู่อย่างสบาย มันยังไม่จบเจ้าค่ะ และข้าพูดกับท่านแม่ได้เลยว่าเรื่องของหนิงไช่กวงนั้นข้ายังไม่สาสมแก่ใจ พวกมันกรีดเลือดกรีดเนื้อข้า หอน้ำชานั่นก็ของนาง ไม่ใช่พวกมันที่พาชายกักขฬะ...ท่านแม่ หมากที่ข้าลงกระดานไปยังไม่ได้เล่นเลยนะเจ้าคะ"

"เจ้าคิดจะทำอะไร? "

"สตรีเช่นข้าทำอะไรได้เล่าเจ้าคะ" นางยิ้ม "กู้หรูอวี้มาเหยียบถึงที่ คงอยากออกเรือนแล้วกระมัง"