“…ครับ / หายไปไหนจนค่ำมืดไม่ยอมกลับห้อง กลับมาเดี๋ยวนี้นะกล้าทิ้งริสอยู่คนเดียวได้ยังไง! ได้แล้วทิ้งกันไว้แบบนี้เหรอพี่ดิน!”
“อะไรนะครับ”
“ยังจะถามอีก อยู่ไหน! ไม่รู้รึไงว่าริสตามหาพี่ดินมาหลายชั่วโมงแล้ว!” กล้าทำเสียงงงใส่ฉันเหรอ ฉันพูดเมื่อกี้ไม่ได้ยินเลยรึไง
โมโห!
“พี่...พี่กำลังไป รอพี่แป๊บเดี๋ยวนะครับ พี่จะรีบไปหา” จากเสียงที่ฟังดูงุนงงกลายเป็นเสียงตื่นเต้นขึ้นมาในทันที
หึ! กว่าจะคิดได้นะว่าต้องรีบกลับมาหาฉัน นี่ถ้าฉันไม่ลองเสี่ยงโทรอีกครั้งป่านนี้ก็คงยังนั่งตบยุงรอเขาอยู่สินะ
“รีบมาเลยค่ะก่อนที่ริสจะกลับไปเป็นคนงี่เง่าเหมือนเดิม!”
ติ๊ด!
กลัวอาละวาดหนักกว่านี้วีนเสร็จก็เลยกดวางสายไปซะ โมโหจริง ๆ นะ จากที่ตั้งใจจะเดินหาเรียกเขามากินข้าวแล้วคุยกันดี ๆ แต่ความอดทนคนเรามีขีดจำกัดแถมเส้นที่เรียกว่าขีดจำกัดของฉันก็ดันอยู่ต่ำเหลือเกิน
สาบานเลยว่าถ้าคืนนี้ไม่เห็นเขากลับมาฉันแปลงร่างเ
