“เด็กงี่เง่าของพี่ไม่มีความอดทนเลยนะครับ”
“จะรอได้ยังไงก็คนหิว”
“รอได้สิ ริสแค่หิวไม่กี่ชั่วโมงเอง ขนาดพี่หิวริส อยากจับริสมากินทั้งตัวตั้งหลายปีพี่ยังรอได้เลย”
“...พูดไปเรื่อย” พูดเรื่อย พูดอะไรก็ไม่รู้
“ไม่พูดไปเรื่อยหรอกเดี๋ยวพิสูจน์ให้เห็นเองว่าหิวมานานอย่างที่พูดจริง ๆ รึเปล่า”
“พิสูจน์ยังไงคะ”
“ก็กินให้สมกับที่หิวมานานไง”
“...บ้า” พูดไปเรื่อยอีกแล้ว อย่ามาทำเชียวนะฉันไม่ยอมง่าย ๆ หรอก ใครจะยอมให้เขากินให้สาสม แค่ครั้งเดียวก็พอ...แล้วมั้ง
“หึ ๆๆ ไม่บ้าหรอกแต่ตอนนี้พี่พาไอริสของพี่ไปกินข้าวดีกว่า” เด็กงี่เง่าของพี่บ้างล่ะ ไอริสของพี่บ้างล่ะ แต่ละคำแสดงความเป็นเจ้าของจริง ๆ เลย
“อาหารทะเลชืดหมดแล้วมั้งคะ”
“เหมือนรีสอร์ทจะมีเตาปิ้งย่างไฟฟ้าให้ยืม เดี๋ยวพี่ไปยืมมาให้แป๊บเดียวครับ เอามาอุ่นกินกันนะ”
“ได้ก็ดีค่ะ ถ้าไม่เหนื่อยนะคะ”
“ไม่เหนื่อยหรอก ไม่เคยเหนื่อย”
“...ไปเลยค่ะ” สา
