You are my demon ยัยตัวร้ายจับหัวใจนายปีศาจ

“เสร่อโทรมาทำไม” ว่าจะไม่รับแล้วนะ แค่มีสายเข้าตอนหกโมงเช้าก็หงุดหงิด แต่พอเห็นชื่อคนโทรมาก็เลยรับจะได้ว่าให้รู้ว่าไม่ควรเสร่อโทรมาหาฉัน “กลับเมืองไทย ผมจองตั๋วเครื่องบินส่งให้ในอีเมล์แล้ว” “อะไรนะ?” “คุณต้องกลับเมืองไทย ไฟล์วันนี้ตอนหกโมงเย็น” “นี่นายคิดว่านายเป็นใครถึงกล้ามาสั่งฉัน ไปเป่าหูอะไรคุณพ่อให้เรียกตัวฉันกลับไทยใช่ไหม!” “กลับมาไอริส...คุณอาเสียแล้ว” “...อะไรนะ” “คุณอาพิธานเสียแล้ว” “ไม่จริง! นายพูดบ้าอะไรของนาย!” “ตั้งสติ ตอนนี้คุณต้องตั้งสติแล้วกลับมางานศพท่าน” “ไม่จริง! นายโกหกฉัน คุณพ่อ...คุณพ่อฉันท่านสบายดี อย่าโทรมาอีกนะ อย่าโทรมาพูดจาสกปรกใส่ฉันอีก!” ติ๊ด! “...” ฉันไม่เชื่อคำพูดนายนั่น ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง ไอ้ดินมันแกล้งฉัน มันแกล้งฉันมาตลอด แต่ครั้งนี้มันแกล้งฉันมากเกินไป! มันกล้าเอาคุณพ่อมาล้อเล่นคอยดูฉันจะให้คุณพ่อจัดการมัน! ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ฉันพยายามต่อสายทางไกลหาคุณพ่อแต่ท่านไม่รับสายเลย ไม่ว่าจะพยายามโทรไปกี่ครั้งก็ไม่รับเลย แต่ตอนนี้ที่เมืองไทยเพิ่งจะเที่ยง บางทีคุณพ่ออาจจะยังติดประชุมหรือมีนัดทานข้าวกับลูกค้าเลยไม่สะดวกรับสายก็ได้ ตั้งสติไอริส ตั้งสติอย่าบ้าไปกับคำพูดของไอ้ดินคนนั้น! ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด “คุณพ่อ รับสายริสสิคะ” ฉันกระวนกระวายใจ ไม่อยากคิดตามคำพูดทุเรศ ๆ ของไอ้นั่น แต่คุณพ่อหายไปไม่รับสายแบบนี้ก็ทำฉันนั่งไม่ติดเหมือนกัน ฉันหยุดโทรหาท่าน ขอเว้นระยะเวลาไว้ก่อนแล้วค่อยติดต่อไป เผื่อท่านไม่ว่างไงคะ แต่รู้ไหมว่าระหว่างที่รอเวลาฉันกลับไม่กล้าหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูโซเชียลมีเดียเลย ฉันไม่อยากเชื่อคำพูดไอ้ผู้ชายคนนั้น แต่ฉันก็กลัว...ฉันกลัวจริง ๆ นะ “ฮึก! คุณพ่อสบายดีใช่ไหมคะ คุณพ่อแค่ติดธุระเลยรับสายไม่ได้ใช่ไหมริสรู้” ฉันมองรูปคู่ของฉันกับท่านที่วางอยู่หัวเตียง ในใจได้แต่ภาวนาให้วันนี้มีแต่เรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับฉัน ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด “...” ฉันคิดว่าเป็นคุณพ่อโทรกลับถึงได้รีบคว้าโทรศัพท์แต่พอเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามาสติฉันก็หลุดไปเลย ...คุณอาทนาย “ไม่จริง~ ไม่จริง ไม่จริง! กรี๊ด!!!” #IRIS END #DIN TALK “ไม่รับสายเหรอครับคุณอา” “อื้ม ไม่รับเลย” “อ่าส์! สติหลุดไปแล้วมั้งครับ” “อาเป็นห่วงหนูไอริส อยู่ที่นั่นคนเดียวด้วยจะแบกรับเรื่องนี้ยังไง จะเดินทางมาไหวรึเปล่าก็ไม่รู้” “ไม่ไหวก็ต้องไหวครับ ไอริสต้องโตได้แล้ว ผมขอตัวสักครู่นะครับคุณอา” “ตามสบายดิน อาจะไปดูเรื่องเอกสารก่อนจะได้พาท่านออกจากโรงพยาบาล” “ครับ” ผมก้มหัวให้อาทนายแล้วเดินเลี่ยงไปโทรหาใครคนหนึ่ง ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ติ๊ด! “คะดิน” “แพรวว่างรึเปล่า” “ว่างค่ะ วันนี้วันหยุด” “ครับ ผมมีเรื่องอยากรบกวนหน่อย” “มีอะไรคะ แล้วเป็นอะไรทำไมเสียงฟังไม่ดีเลย” “...คุณอาพิธานเสียแล้ว” กว่าผมจะพูดคำนี้ออกมาได้มันโคตรลำบาก มันบีบหัวใจจนผมแทบทนไม่ไหวกับเรื่องกระทันหันที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น “อะไรนะคะ” “ผมมีเรื่องสำคัญจะขอให้แพรวช่วยผมหน่อยได้ไหม” “อย่าบอกนะคะว่า...” “ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ไอริสเป็นยังไงบ้าง แพรวไปดูให้ผมหน่อยได้ไหม” “ดินคะ แพรวเห็นใจดินนะที่สูญเสียคุณอา แต่อย่าให้แพรวไปทำธุระเรื่องนี้ให้เลยนะ แพรวไม่อยากเจอหน้าเด็กคนนั้นที่ทำให้แพรวกับดินอยู่ด้วยกันไม่ได้” “แต่ไอริสไม่มีใคร ผมรู้ว่าเธอแบกรับเรื่องนี้ไม่ไหว อย่างน้อยก็อยากให้มีใครพาเธอไปส่งที่สนามบิน” “แพรวขอโทษนะดิน แพรวทำให้ไม่ได้จริง ๆ อย่าห่วงเลยค่ะเด็กคนนั้นเก่งจะตาย แต่ถ้าไม่มีปัญญากลับไปงานศพพ่อก็ไม่ต้องมีลูกสาวคุณอาพิธานอยู่ในงานศพก็ได้นะคะ” “แพรว” “ขอโทษค่ะที่แพรวพูดแรงไป แต่ถ้าเข้าใจความรู้สึกของแพรวดินจะไม่สงสัยเลยว่าทำไมแพรวไม่ช่วย” “โอเคครับ ขอโทษนะที่ผมโทรมากวนแต่เช้านะแพรว” “ดินโทรมาได้เสมอค่ะ แพรวคิดถึงนะคะ เสียใจด้วยนะเรื่องคุณพิธานท่านเป็นคนดีมาก” “ครับ” ติ๊ด! “อ่าส์!” ผมไม่ได้โกรธแพรวเลยที่ไม่ช่วยเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเธอ มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอด้วย มันหน้าที่ของผมต่างหากที่จะทำให้ไอริสมีสติมากพอในการเดินทางกลับมา Din : ถ้าคุณว่าง โทรกลับมาหาผม ผมไม่อยากเซ้าซี้เธอ ปกติก็ไม่ได้ลงรอยกันอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ผมอยากพากลับมาและต้องพากลับมาให้ได้เพื่อคุณอา ติ๊ง! Iria : อย่าให้ใครยุ่งกับคุณพ่อฉันจนกว่าฉันจะถึงเมืองไทย! Din : ครับ Iris : โดยเฉพาะนาย ไอ้ดินโคลน!