“ข้าจะปล่อยเจ้าแต่อย่าส่งเสียงดัง”
“ข้าส่งเสียงดังได้รึ” นางยอมนั่งนิ่งๆ เพราะรู้ว่าการขยับตัวของนางนั้นทำให้ผิวกายยิ่งแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น
“หรือเจ้ารอคอยให้ข้ามาหาเช่นนี้” ปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมของสมุนไพรจางๆ จากเรือนกายนุ่มนิ่ม
“ข้าหาได้เชื้อเชิญท่าน!” นางเบี่ยงใบหน้าให้ออกจากปลายจมูกของเขา ทว่าลมหายใจร้อนระอุเป่ารดผิวกายของนางราวกับน้ำร้อน “หากข้าส่งเสียงดังออกไปเกรงว่าคนที่ต้องอับอายคงเป็นข้า มิใช่ใต้เท้ากัวเจ้าเมืองตันหยางกระมั้ง”
กัวจื่อหรานเลิกคิ้ว เงยหน้าสบตาดวงตาดื้อรั้นของนาง
“คนทั้งตันหยางเคารพท่านราวเทพเซียน ผู้อื่นคงได้คิดว่าข้าร่ายมนตร์ดำใส่ท่านแล้วจับข้าถ่วงน้ำในฐานะปีศาจนะซิ” นางถลึงตาใส่ “หากผู้อื่นเห็นข้าสภาพนี้ ชาตินี้ข้าคงไม่ได้แต่งงานแล้ว”
“เจ้าอยากแต่งงาน?”
“แน่นอน” นางขมวดคิ้วฉงนกับคำถามของเขา “ข้าเป็นสตรีย่อมปรารถนาจะแต่งงานออกเรือนมีครอบครัวซึ่ง
