“คุณดรัณภพคะ ของแพงแบบนี้ ขิมรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
รีบบอกเขาขณะคนขายเดินเข้าไปข้างในร้านเพื่อหยิบเงินทอน
“ทำไมล่ะ หรือกลัวผมจะถอนทุนคืน”
ขีโรชาทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูด
“ผู้ชายที่ให้ของขวัญแพงๆ แก่ผู้หญิง มักจะเรียกร้องสิ่งตอบแทนภายหลังไงล่ะ”
เขาอธิบายยิ้มๆ นั่นละเธอถึงเข้าใจ
“ฮื้อ! ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ”
“ไม่ใช่ ก็รับเอาไว้ ถือว่าเป็นของที่ระลึกจากผมละกัน””
“แต่ว่า...”
“รับไว้เถอะ ชอบไม่ใช่หรือ เห็นเมียงมองอยู่ตั้งนาน”
“ก็...ค่ะ ชอบ หินสีสวยแปลกดีอย่างว่า สีคล้ายพลอยสีม่วง ...อเมธีสท์น่ะค่ะ แต่ก็ไม่ใช่เพราะนี่เป็นหินสี”
“ชอบ เห็นสวยก็ดีแล้ว เวลาใส่จะได้คิดถึงคนให้ด้วยไง อย่าคิดมากเลย เห็นไหมว่าใส่แล้วสมตัวดี เหมาะกับวัยรุ่นอย่างขิมมากกว่าเครื่องประดับแพงๆอย่างเพชร หรือบุษราคัมทั้งสายเสียอีก”
เห็นว่าคงขัดเขาไม่ได้ก็เลยเลิกโต้แย้ง แล้วถึงตอนนี้ไม่ซื้อก็คงไม่ได้แล้
