“ว่าไง ผมไปหาได้ไหม”
“ไปที่บ้านคงไม่ได้หรอกค่ะ แต่ว่า... คุณจะไปจริงๆหรือคะ”
“จริงสิ ผมตั้งใจมาพักที่นี่สองอาทิตย์ จากนั้นก็ว่าจะกลับเข้ากรุงเทพฯ เริ่มทำงานทำการที่ตั้งใจเอาไว้เสียที นี่ยังไม่ครบอาทิตย์แรกตามที่ตั้งใจเอาไว้ ถ้าเอาเวลาที่เหลือไปเที่ยวทางบ้านขิมก็ดีเหมือนกัน”
“ทางนั้นไม่ค่อยจะมีที่เที่ยวที่น่าสนใจเป็นพิเศษเลยค่ะ นอกจากตลาดอายุร้อยปี กับสถานโบราณวัตถุ กับน้ำตกเล็กๆ ที่อำเภอห่างออกไป ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแล้ว คุณไปแล้วอาจจะเบื่อก็ได้”
“ถ้ามีมัคคุเทศก์นำเที่ยวชื่อขิม-ขีโรชา รับรองผมไม่เบื่อ ว่าแต่ขิมเถอะ คิดว่าพอจะหาเวลา หาโอกาส มาทำหน้าที่ไกด์ให้ผมได้หรือเปล่า”
“ก็... น่าจะได้มั้งคะ”
เธอตอบเสียงไม่มั่นใจ และเขาก็ดูรู้ แต่ไม่พูด แค่เอื้อมมือมาบีบมือเธอเบาๆ คล้ายให้กำลังใจกึ่งปลอบประโลม
ขีโรชาไม่เคยลืมช่วงเวลาตลอดสองวันที่ได้เที่ยวตามลำพังกับชายหนุ่มที่เธอมอบใจให้ แม้เมื่
