MARRIAGE AT ITS UPS AND DOWNS

CHAPTER 2

Kimberly

Time fly so fast. Tela napaka bilis ng paglipas ng mga araw. Panandalian ang kasiyahan. Subalit akin paren iyon pinahahalagahan. At dahilan din para mas kumapit pa ako sa relasyon namin.

2 weeks, naging sweet siya sa akin. Para kaming bagong kasal na naglalaro na para bang walang bukas. Every other day kasi may love making kami. He is so sweet back then. He become romantic as he always be back then.

"Kimmy, tama pa ba yang ginagawa mo? I mean, sobra sobra naman ang sacrifice mo for him. Like, diba he cheated you over and over again and now his doing it again." My bestfriend says. Danica Fajardo. My only friend na nakaka-alam sa mga sakit na pinagdadaanan ko. My only friend na kahit hindi ako magsalita o magkwento alam niya yung saloobin ko. She know's how to speak and get yell over me pag sobra na akong magpakatanga.

"Hindi naman siya ganyan dati. He love me and you know that I love him very much." sagot ko naman. Paulit ulit naman yan ang sagot. Ang mahal niya ako at mahal ko siya. Nagmamahalan talaga kami.

"That was before okay? He loved you, okay then kung mahal ka bakit ka pinagpapalit ng ganun ganun nalang?" ang sakit pero ako din sa sarili ko natatanong ko ren, kasi kung mahal niya ako bakit nga ba niya ako nagagawang saktan. If he really love then why he keep on hurting me diba? Pero hindi ko kasi maisip na iwan siya or i can't imagine my life without him.

"Kimmy, ang bata mo pa to experience this painful at this point of your life. I mean, at this age ini enjoy dapat naten ang buhay. Look at you! You look like lusiyang, look at your eyebag, poor kimmy." I can't say any word. Wala akong magawa kundi umiyak. The usual pag iyak lang talaga ang alam ko. Yun lang. Wala kasi akong lakas ng loob.

"Stop it! You always like that. Try to do something, like mag pa miss ka sakanya. Iwan mo sandali malay mo maki-usap pa sayo na wag mong iwan." Danica said. Medyo masakit pero sanay na ako sa mga salita niya. Hindi ko nga kaya na malay sa asawa ko. Siya na ang buhay ko.

"H-hindi ko kaya." sagot ko saknya at nakatanggap ako ng sampal. Sampal na alam ko mabigat sa loob ng kaibigan ko pero alam ko na para ren naman sa akin kung bakit niya ako nasampal.

"You're crazy." sabi pa niya saka ako iniwan.

Nasampal na nga ako naiwan pa ako mag isa.

Sa totoo lang hindi ko nakikita ang sarili ko na iiwan siya. Kasi iisipin ko pa lang, naninikip na ang dibdib ko. Para akong mamamatay kung mawawala siya sa buhay ko.

Husgahan man ako ng ibang tao sabihan man nila ang tanga okay lang. Hanggat kaya ko pang tiisin ang pambababae ni Jas, pipilitin kung kayanin at intindihin.

Kung bakit ganyan ang reaksyon ng kaibigan ko. Siya mismo ang nakakita kay Jas na may isa na namang binahay. Hindi ko pa siya nakikita kasi bago palang. Pero ang alam ko ang binahay niya this time is ang new secretary niya.

Iwan ko ba kung bakit mayroon mga babae na pumapatol sa alam na nilang may asawa na. Medyo bata pa daw ang secretary niyang iyon. Siguro nasa 18yrs old pa or baka running 18 pa. College student pa daw, working student kung baga.

Anyway, I haven't yet tell you ano ba ang negosyo namin. May ari kami ng isang car parts and accessories, wholesaler and retailer. I supposed to work there pero my husband insist that I should stay at home. Para relax ang katawan ko, that was years ago when I got my first miscarriage. Napaka caring niya sa akin. Hanggat maari wala siyang pinapayagan na gawain para sa akin. Kaya naman ako sobra ko siyang minahal at hinangaan.

Sobra niya ako kung alagaan. He's also crying kasi nawalan kami ng anak at the same time naaawa din siya sa akin. Kasi super tamlay ko as in wala akong kalakas lakas. Siya ang nagsilbing mga paa at kamay ko, noong mga panahon na hinang hina na ako.

Ang asawa ko hindi ko made-define ang kabaitan niya sa akin at kung gaano niya pinakita ang love and care niya para sa akin. Kaya ngayong sinusubok kami hanggat maari gusto ko siyang unawain at intindihin. Hindi ko siya iiwan.

"Kumain ka na?" tanong ko sa asawa ko na 2am na naka-uwi. Inintay ko siya sa may living area. Hindi din kasi ako makatulog na wala siya.

"Yeah, ikaw?" casual na casual kami kung mag-usap dahil yan sa pagbubulag bulagan ko. Ayaw ko ren kasi magbunganga kasi nababad trip ang mga lalaki sa pagbubunganga.

"Hindi pa." umiiling kong sagot saka lumapit sakanya at halikan siya sa pisngi.

"Kumain kana, I brought you this." doon nakita ang dala-dala niya. Oh, my favorite boneless chicken with mushroon from my favorite restaurant.

Abot tenga ang ngiti ko. Salamat paren kasi naiisip paren niya ako kahit pa may ginagawa na siyang kababalaghan.

"Thank you." pasalamat ko sakanya.

"No, problem. Sige na kain ka na." he guided me at our kitchen. Siya na ang naghanda ng hapag. How sweet of him. Kahit pa nagloloko ang asawa ko sobra paren naman ang goodness niya sa akin. At dama ako ang love niya pag pinapadama niya. When he's arround wala na akong nakikitang pakintasan ng asawa ko. All i can see is the one I married 10yrs ago.

Hindi siya kumain pero sinamahan niya ako hanggang sa pagtapos ko kumain. Nagkwentuhan sandali at umakyat na para matulog.

Nakatalikod siya sa akin at ako naman pinagmamasdan ko siya. Mangilidngilid ang mga luha ko. Ano kaya ang iniisip ng asawa kong ito, bakit sa kabila ng pagloloko niya nagagawa paren niyang umuwi sa akin? Hindi ren kaya niya ako kayang mawala sa buhay niya?

Nakatulog na siya. Niyakap ko siya. Siniksik ko ang mukha ko sa leeg niya. Mahimbing na ang tulog niya. Siguro'y pagod na siya. Hinahango-hango ang malabot niya buhok. How can I let go this man. Hindi. Hindi ko kaya. Ilang sandali ay nakaharap niya sa akin at niyakap naren ako.

Binubulong-bulong ko ang salitang i love you, love. I love you. Alam niyo yung pakiramdam na mahal na mahal mo yung isang tao tapos ayaw na ayaw mong mawalay sakanya. Hiling ko nga hindi na lumiwanag para hindi matapos ang mga sandaling iyon. Na para siya yung 10yrs ago na kung makapulopot ng yakap sa akin ay parang wala ng bukas.

Di ko na ren namalayan at nakatulog na ren ako. Ginising ako ng sobrang liwanag na nanggagaling sa aming bentana. Pag gising ko wala na si Jas pero may note na nagsasabing may pupuntahan siya sa Palawan for 3days.

At sa note nayun nagsimulang masira ang araw ko at syempre nasaktan na naman ang puso ko. Ang swerte naman niya dinala niya siya sa palawan. 3days pa sila doon ah. Pero ayus lang sa akin medyo mabigat lang talaga sa pakiramdam pero kakayanin ko. Kung si Angel nga once a week lang kung umuwi sa akin eh. Masasanay din ako sa ganito. Hindi lang ito isang beses na nangyari sa akin, kaya ko ito.

Ayaw ko lang mag kulong sa bahay. Naligo ako at nagbihis. Bibisita nalang ako sa office at sa mga store naren. Matagal tagal na ren ng huli kung bisita sa opisina at sa mga physical store namin.

Simple lang ang suot ko. Above the knee dress ang suot ko baby pink ang kulay. Medyo kinurl ko lang ang hair ko. Feeling fresh look kasi ang gusto kong i-achive. At yung nga ang tingin kung na achive ko.

I grab my key at una akong pupunta sa office.

After 15mins driving dumating ako sa office. Everyone is greeting me hello and good morning at ang iba naman na hindi nakaka-kilala sa akin ay fully smile at medyo tulala naman yung iba.

"Good morning, maam." si Maryl. Matagal na siya sa amin. Head siya ng aming marketing team.

"Good morning ☺️, kamusta kayo dito?" pangungumusta ko sa kanila. Mabuti naman at mula noon hanggang ngayon may nga empleyado kami na loyal sa amin at hindi kami iniiwan sa kabila ng nagsilabasan mas bagong opportunity.

"Okay, naman po. Ang tagal niyo pong hindi napasyal. Upo po kayo." Pinaupo niya ako sa kanyang table. Naupo naman ako sandali bago ako magtungo sa office ng asawa ko.

"Oo nga. Ang daming nabago dito. Ang ganda." nilibot ko ang mga mata ko. Siguro nga'y maganda ang business skills ng asawa ko. Napalago niya ang aming business. Pati office ay komportable na.

"Ganyan po nag work hard si boss." puri pa niya kay Jas. At totoo naman talaga na magaling sa business ang asawa ko. Yan ang # 1 talent niya.

"At dahil din sa inyo. Thank you." syempre karugtong sila sa aming tagumpay. Kung wala ren ang sipag at tiyaga nila wala ren kami sa ganitong position.

"No, problem po. Coffee or juice maam?" Maryl ask pa.

"No, thank you. Hindi ako magtatagal, sinilip ko lang talaga kayo ren. Thank god, you're all do great." sabi ko pa saka tumayo para sana pumunta sa office ng asawa ko.

"Maam, wala po si boss sa office niya." pahabol pang sabi ni Maryl. Parang may alam din ito pero ayaw ko naman ipakita sa kawawa ako. I should remain calm.

"Yeah, nasa trip to Palawan, kasi you're expanding a branch there? Ang sipag talaga ng asawa ko, right?" as long as possible ayaw kong ipakita na affected ako or alam ko na na may something sa asawa ko.

"Ye'yess po." sagot niya at nilead ako papasok sa office ng asawa ko.

Nakakamangha napaka net and clean ng office. Just like a typical office, mayroon table with laptop. May leather sofa. Naupo ako saglit sa upuan ng asawa ko. Nagpa sandal sandal ako at nagpa ikot ikot sa upuan niya hanggang sa bumaba ang mata ko sa ilalim ng table niya. Red undie. OH MY GOD! Kahit ba naman sa office gumawa sila ng milagro. This is not good. Nasobrahan naman sila ng kalandian hindi pa nila madala dala sa condo na kinuha ng asawa ko para sa babae niya. Ganyan na ba ang mga kabataan ngayon, sobrang maposok.

Hindi ko na dinampot at agad lumabas. Hanggat maari ay nanatili akong kalamado at parang walang anumang nakita. Nagpaalam ako ng maayos sa mga tao sa office at sinabihang maraming salamat sa pagsisipag nila.

Pagkasakay ko sa kotse ko hindi ko maipasok pasok ang susi sa main switch. Ang mga luha na kanina pa gustong magsibagsakan ay ngayon ay hindi na ako makakita ng maayos dahil nga nagsibagsakan na nga ang mga luha ko. Ang bababoy naman nila. Siguro lahat ng tao sa office alam na ang kalokuhan ng asawa ko. Siguro behind my back pinagtatawanan na nila ako.

KAYA MO'TO KIM. KAYA MO! pagpapalakas ko ng loob ko saka pinunasan ang mga luha ko. Hindi na ako tumuloy pa sa pagbisita ng mga physical store namin. Namasyal nalang ako. Una kung ginawa, lunghap ng hanging dagat. Manila Bay then Luneta Park. Nakak-aliw ang magpapamilya na masayang namamasyal.

Hayy! Buntong hininga ko. Sana mabigyan ako ng pagkakataon makapasyal sa mga park kasama ang asawa at magiging anak namin. Sana mabigyan ako ng pagkakataon na magka anak. Labis akong natuwa sa mga bata na masayang nagsisitakbuhan at naghahabulan sa park. How I wish magka anak na ren ako para dalhin ko din sila sa park para malayang maglaro at maghabol habulan. Napaka full filing siguro yun.

Paano nga ba ako mabubuntis? Lahat na yata ng oby-gyne napuntahan ko na. Iisa lang naman sinasabi. Normal naman ang laki ng matres mo, good condition, may sapat ka naman egg cells. So, bakit pa ba ako pupunta sa doctor, diba? Wala naman akong sakit dahil normal naman daw ako.

Pagkatapos ko mamasyal ay nanaghalian muna ako sa Manila Hotel. Sa di inaasahan nagkita kami ni Danica. Alam ko badtrip siya sa akin pero lumapit paren ako sakanya at ngumiti.

"Hi, sinong kasama mo?" I ask.

"I'm with Travis. Maupo ka, sa amin kana maki-table." she offer the extra seat beside her. Pero nahiya ako at sinabing naka reserve naren ako for my seat.

"Thanks pero mayroon na akong reservation." sabi ko naman. At ng makita ko si Travel na papalapit na nagpa-alam ako saka humanap ng single seat.

"Sige, doon na ako. Trav." paalam ko pa sa kanila. Tinaas ko ng bahagya ang kamay ko para magpaalam sa kanila.

Dati we use to eat together. Ngayon hindi na kami madalas magsama sama. Busy kasi sila sa buhay nila. At ako busy ren mag mokmok.

-RDM