แผน(ลับ)พิชิตใจคุณป๋าขา

Chapter 10

ป๋ามินทร์พาสไมล์ไปเดินเล่นที่ห้างไม่ไกลจากบ้านของเพื่อนเธอมากมากนัก เขายังจำคำขอร้องของเบนนี่ได้ว่าอย่าปล่อยให้สไมล์อยู่คนเดียวเด็ดขาดต้องอยู่ในสายตาตลอดเวลานั้นแสดงว่ามันไม่ใช่เรื่องดีกับสิ่งที่เด็กตัวเล็กๆคนนี้ต้องเผชิญอยู่

"คุณป๋าขาสไมล์อยากกินไอติมอ่า"

สไมล์ชี้นิ้วไปยังร้านไอศกรีมที่ตกแต่งน่ารักมากเหมาะสำหรับผู้หญิงไปนั่งทานและถ่ายภาพสวยๆ

"ไปสิคะหนูอยากทำอะไรทำเลยผมจะตามใจทุกอย่างเลย"

"งื้ออ คุณป๋าใจดีจังเลยค่ะ"

"ก็ใจดีกับหนูคนเดียวเท่านั้นแหละ แต่ห้ามซนแล้วกันห้ามไปไหนคนเดียวต้องอยู่กับผมตลอดขอแค่นี้ได้มั้ยคะ"

สไมล์พยักหน้ายิ้มกว้างอย่างเข้าใจก่อนจะลากแขนป๋ามินทร์ให้เดินเข้าไปข้างในร้านไอศกรีมที่เธอเล็งไว้ตอนเดินเล่นก่อนหน้านี้

"นั่งตรงนี้นะคะ"

"หนูนั่งข้างในดีกว่า มานี่มา"

เขาดันตัวหญิงสาวให้เข้าไปนั่งข้างในและเขานั่งถัดจากเธอเพราะไม่อยากให้สไมล์ไปนั่งใกล้ผู้ชายคนอื่น แค่เดินเข้ามาในร้านสไมล์ก็ตกเป็นเป้าสายตาแล้วซึ่งเขาไม่ต้องชอบมากๆที่มีคนมองเธอเยอะแบบนี้ เขาใช้สายตามองไปรอบๆก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อมีความรู้สึกว่ามีคนแอบมองเราสองคนอยู่

'ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนมองนะ...'

เขาจ้องไปยังจุดที่สงสัยแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามีใครอยู่ตรงนั้นสงสัยเขาจะนึกถึงเรื่องของสไมล์มากเกินไปจนหลอนไปหมดแล้วล่ะมั่ง

"คุณป๋าทานอะไรดีคะ"

เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคิดอะไรเพลินๆเสียงเล็กปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์หันไปมองเด็กน้อยที่ยื่นเมนูมาตรงหน้าเขาพร้อมกับชี้นิ้วไปมา

"หนูสั่งเลยค่ะผมทานได้หมด"

"งั้นสไมล์เอาช็อกโกแลตนะคะ"

"ค่ะ ผมขอทานกับสไมล์ได้มั้ยไม่ค่อยชอบทานของหวานเท่าไหร่แต่อยากชิมกลัวทานไม่หมด"

เขาเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวเด็กน้อย น่ารักน่ามองมากๆเลยนี่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองชอบเด็กสไมล์กับเขาน่าจะห่างกันมากพอสมควรเกือบสิบปีได้เลยมั่งเนี้ยว่าแล้วก็ลองถามดูดีกว่า

"ได้ค่ะงั้นคุณป๋าทานกันสไมล์เนาะ"

"ค่ะ อ่อ ผมว่าจะถามสไมล์อายุเท่าไหร่คะ"

"ปีนี้จะยี่สิบห้าปีแล้วค่ะอีกสองเดือน"

ป๋ามินทร์ยิ้มกว้างไม่ว่าอะไร อายุยี่สิบห้าปีเท่ากับว่าห่างจากเขาประมาณเก้าปีเพราะเขาสามสิบสี่ปีแล้ว แต่ไม่เป็นอะไรอายุมันเป็นเพียงตัวเลข... ใช่มั้ยล่ะ

"แล้ววันเกิดปีนี้จะไปฉลองที่ไหนเหรอคะ"

สไมล์เงียบเสียงลงจนเขารู้สึกใจหาย แววตาใสดูกังวลใจแปลกๆเหมือนมีเรื่องที่ให้คิดหนักมากแต่เขาก็ไม่กล้าถามออกไป ถ้าวันหนึ่งสไมล์เชื่อใจเขาเธอจะเล่าทุกอย่างออกมาเองคงต้องรอเวลาเท่านั้น

"ช่างมันเถอะค่ะไม่ถามแล้ว ไม่ทำหน้าคิดมากขนาดนั้นสิคะ"

สไมล์รู้สึกได้ว่าตัวเองทำกิริยาไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่เธอจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก็พูดคุยปรับความเข้าใจใหม่

"คือสไมล์ไม่รู้จะอธิบายยังไงค่ะเพราะตัวสไมล์เองก็ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คำตอบที่ต้องการก็ไม่ได้รับการอธิบายแม่ของสไมล์ก็มาจากไปซะก่อน ขอเวลาสไมล์เข้าใจในทุกๆเรื่องก่อนถึงเวลานั้นจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังนะคะ"

ป๋ามินทร์ลูบผมหญิงสาวพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนสไมล์เห็นแล้วมีความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจมากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งๆที่เราเพิ่งเคยเจอกันแท้แต่ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มันดีกับเธอในสถานการณ์แบบนี้มากจริงๆ

"ผมเข้าใจสไมล์ค่ะ ไม่ต้องฝืนตัวเองสบายใจแบบไหนก็ทำไปไม่ต้องคิดมากนะ ต่อไปนี้ถ้าสไมล์อยากจะไปที่ไหนบอกผมนะผมจะพาหนูไปทุกที่ที่อยากไป"

สไมล์ยิ้มออกมาอย่างดีใจในที่สุดต่อไปนี้เธอจะออกไปใช้ชีวิตแบบปกติได้โดยไม่ต้องระแวงว่าจะถูกใครมาทำร้ายอีก

"คุณป๋าพูดจริงนะคะ"

"จริงสิคะผมสัญญาว่าสไมล์จะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผม"

ป๋ามินทร์เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังเพื่อให้สไมล์มั่นใจในตัวของเขา และหลังจากนี้สิ่งที่เขาจะต้องรู้ให้ได้คือมันเกิดอะไรขึ้นกับเด็กน้อยคนนี้

"คุณป๋าใจดีที่สุดเลยรู้มั้ยคะ"

สไมล์ยิ้มดีใจที่สุดจนชายหนุ่มอดหยีหัวเธอเล่นไม่ได้เพราะความน่ารักของเธอมันมากมายจริงๆ ช็อกโกแลตมาเสิร์ฟตรงหน้า เด็กน้อยตาโตตักทานอย่างเอร็ดอร่อยและไม่ลืมที่จะป้อนเขาด้วย

"อร่อยมั้ยคะ"

"หวานไปหน่อยแต่ก็อร่อยค่ะ"

"รอบหน้าสไมล์ไม่ทานไอศกรีมแล้วเพราะคุณป๋าไม่ชอบทาน"

"ไม่ต้องคิดมากน่าผมทานได้แค่ไม่ค่อยทานเฉยๆ ขอกินช็อกโกแลตตรงนั้นได้มั้ยท่าทางอร่อยนะ"

เขาชี้นิ้วไปยังช็อกโกแลตในถ้วยสไมล์ตักมาป้อนชายหนุ่มอย่างเอาใจ ป๋ามินทร์อ้าปากกว้างรับเต็มคำอย่างมีความสุขมีเด็กเอาใจมันดีจริงๆให้ตายสิ

"อร่อยใช่มั้ยคะ"

"อร่อยค่ะอันนี้ไม่หวานพอดีเลย"

เขามองหญิงสาวด้วยความเอ็นดูนั่งมองเธอทานไอศกรีมไปเพลินๆไม่ลืมที่จะมองซ้ายมองขวาดูความปลอดภัยให้เธอไปด้วย สายตาเขาไปสะดุดอยู่ตรงมุมหนึ่งชายชุดดำสวมหมวกมองมาทางสไมล์พร้อมกับยกกล้องถ่ายรูปเราสองคนเหมือนว่าชายคนนั้นจะเห็นเขาเพราะสบสายตากันพอดี ชายคนนั้นรีบวิ่งออกไปทันทีเขาหันไปมองหน้าผู้ช่วยของตัวเองที่นั่งอยู่อีกโต๊ะเหมือนว่าแมนจะเห็นพร้อมกันกับเขาพอดี แมนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

"มีอะไรเหรอคะคุณป๋า"

สไมล์หันซ้ายหันขวามองตามสายตาของชายหนุ่มอย่างงงงวย ป๋ามินทร์ทำเป็นไม่มีอะไรเพราะไม่อยากจะให้หญิงสาวเป็นกังวลไปมากกว่านี้

"กำลังมองหาร้านให้หนูสไมล์ไปเดินช็อปปิ้งอยู่ค่ะ"

สไมล์รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีเธอไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นขอแค่ได้ออกมาเที่ยวเล่นและได้มีอะไรทำไม่น่าเบื่อมันก็ดีมากแล้ว

"ไม่เอาค่ะสไมล์ไม่ช็อปปิ้ง"

"แปลกคนจริงเชียวเป็นผู้หญิงแท้ๆ ผมเข้าใจมาตลอดว่าผู้หญิงชอบเดินห้างซื้อของใช้ซะอีก"

"สไมล์น่าจะแปลกคนจริงมั่งคะ ชอบกินมากกว่าชอบช็อปปิ้ง แหะๆ"

สไมล์ยิ้มแห้งเล่นเอาชายหนุ่มอดขำใบหน้านั้นไม่ได้ เขาหยิบเมนูมาดูว่าพอจะมีอะไรทานได้อีกบ้าง

"มีอะไรน่าอร่อยมั้ยน้าหนูสไมล์มีอะไรแนะนำคุณป๋าคนนี้มั้ยเอ่ย"

เขาชวนเด็กน้อยเปลี่ยนเรื่องคุย สไมล์มองเมนูในมือของชายหนุ่มก่อนชี้ไปยังไอศกรีมมะม่วงถ้วยใหญ่

"อันนี้น่าอร่อยค่ะสไมล์ชอบ"

"มีอะไรบ้างที่ไม่ชอบคะ"

"ถ้าเป็นไอศกรีมไม่มีค่ะ แหะๆ"

สไมล์เกาหัวแก้เขินก่อนจะหันไปเรียกพนักงานมาสั่งอีกถ้วยใหญ่ วันนี้เธอมีความสุขมากจริงๆคุณป๋าของเธอทำให้ชีวิตของเธอไม่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้ว...