Chapter 13
1402 Words
"ชุดนี้สวยน้าไม่ชอบเหรอคะ"
ป๋ามินทร์ส่งชุดว่ายน้ำที่ไม่โป๊สุดเรียบร้อยมากยื่นให้เด็กสาวดู สไมล์เห็นแล้วรีบส่ายหน้าทันทีเธอนั่งดูรูปดาราที่เค้าถ่ายกันลงโซเชี่ยลแล้วมีความใฝ่ฝันว่าอยากใส่แบบนั้นบ้างมันจะต้องโชว์เนื้อหนังมังสาความเนียนในเรือนร่างและสีต้องฉูดฉาดโดดเด่นนั้นแหละที่ต้องการ
เธอเดินไปหยิบชุดว่ายน้ำสีแดงเพลิงมีระบายเล็กๆสวยงามมากหากแต่ชายหนุ่มเห็นก็ตาลุกวาวปนไม่พอใจอยู่ในที
"ชุดนี้สวยค่ะสไมล์เอาชุดนี้"
"หยุดเลยนะ! เป็นเด็กเป็นเล็กใครเขามาใส่แบบนี้กันใส่แบบที่ป๋าเลือกให้ก็พอแล้วถ้าใส่แบบนั้นได้ทะเลาะกันแน่เลือกเอาเลยนะสไมล์"
เขายื่นคำขาดออกไปจนเด็กสาวถึงกับทำหน้าเซ็งๆ เธออยากใส่แบบนี้นี่นามันสวยจะตายถ่ายรูปออกมาต้องสวยมากแน่นอน
"แต่ว่า..."
"สไมล์...."
เขาเอ่ยเสียงต่ำจนสไมล์ได้ยินถึงกับยิ้มแห้งเธอตัดใจวางมันลงที่เดิมแล้วเดินไปหยิบที่เขาส่งมาให้
"ตัวนี้ก็ได้ค่ะ T^T"
ป๋ามินทร์ยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะโอบรอบเอวเด็กสาวแล้วพาเดินออกไปชำระเงินตรงเคาน์เตอร์ สไมล์หันไปมองชุดนั้นนาละห้อยและทุกอย่างอยู่ในสายตาของชายหนุ่ม ท่าทางมีแอบมาซื้อแล้วไปใส่ที่นั้นแน่นอนแล้วแบบนี้มีหรือที่เขาจะปล่อยให้เด็กสาวข้างๆไปกับเพื่อนเพียงแค่สองคน
"ไปเอาชุดนั้นมาค่ะอยากได้ไม่ใช่เหรอ"
สไมล์ตาลุกวาวพยักหน้าตาเป็นประกายด้วยความอยากได้มาก ป๋ามินทร์เห็นดังนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ปล่อยให้เด็กสาววิ่งไปเอาชุดมาแล้วเขาก็ให้ผู้ช่วยของเขาจ่ายเงินแล้วถือถุงตามมา
"คุณป๋าให้สไมล์ใส่ได้แล้วใช่มั้ยคะ"
"ใส่ได้ค่ะแต่การไปภูเก็ตรอบนี้ป๋าไปด้วยนะคะ"
สไมล์มองป๋ามินทร์ตาโตแสดงว่าอาทิตย์ที่จะถึงเขาจะไปทะเลพร้อมกับเธอและเบนนี่อย่างนั้นเหรอ
"คุณป๋าจะไปกับสไมล์เหรอคะ"
"ไปค่ะแต่ขอไปเคลียร์งานก่อนรับรองว่าจะเฝ้ายี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ยอมห่างแน่นอน"
"ฮั่นแน่! หวงสไมล์ใช่ม๊า"
เด็กสาวอมยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ยแซวชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแกล้ง ป๋ามินทร์ยื่นมือไปยีหัวสไมล์อย่างหมั่นไส้พอรู้ว่าตัวเองเริ่มคุมเขาได้นี่เอาใหญ่เลยนะพูดจาน่ารักชะมัดให้ตายสิ
"ก็สวยมากนี่คะไม่ให้หวงเดี๋ยวก็มีคนคาบไปหรอก"
"สไมล์เป็นคนไม่ใช่หนอนน้อยนะจะคาบไปได้ง่ายๆนะ คิกคิก"
ป๋ามินทร์ส่ายหน้าอย่างขำขันเปรียบเทียบตัวเองเป็นหนอนซะด้วยเด็กน้อยเอ่ยใสซื่อจริงๆ เขาพาเด็กสาวไปเดินเล่นซื้อขนมไปฝากเพื่อนซื้อของให้อีกหลายอย่างซึ่งต้องเรียกว่ายัดเยียดให้เลยจะดีกว่า
"พอแล้วค่ะคุณป๋าเยอะไปแล้ว"
"เอาไปเยอะๆเลยเถอะขอร้อง ป๋าอยากให้หนู"
"สไมล์ไม่อยากได้นี่คะ"
"เอานี่ด้วยมานี่มา"
ป๋ามินทร์ลากเด็กน้อยพาไปร้านขายเสื้อผ้าเปย์ชุดไปอีกหลายชุดจนสไมล์แทบจะร้อง มันเยอะมากจนเธอไม่รู้จะใส่ไปไหนลำพังไม่ได้ออกบ้านอยู่แล้วไม่รู้จะซื้ออะไรนักหนา
"พอแล้วค่ะสไมล์ไหว้ล่ะหยุดซื้อเถอะนะคะ"
เขากำลังจะหยิบชุดเดรสสีสวยให้สไมล์อีกชุดก็ชะงักไปแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"โอเคพอก็พอค่ะ งั้นกลับกันเนาะ"
เพราะเขามีธุระที่ต้องไปจัดการต่อเกี่ยวกับเรื่องของสไมล์จึงอยากพาหญิงสาวกลับบ้านไปก่อน ยังไงเขาจะต้องหาตัวคนร้ายมาให้ได้เพื่อสไมล์จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสักที
"โอเคค่ะ แต่สไมล์ไม่อยากกลับเลยอยากอยู่กับคุณป๋ามากกว่า"
สไมล์เอ่ยเสียงอ้อนรู้สึกว่าตัวเองติดเขาซะแล้วสิไม่อยากกลับบ้านเลยอยากอยู่ด้วยนานกว่านี้อีกแต่ก็นั้นแหละมันไม่เหมาะสมนี่เนาะ
"พรุ่งนี้ป๋าจะมารับหนูแต่เช้าเลยแต่งชุดที่ซื้อให้รอเลยโอเคมั้ยคะ ป๋าจะมารับสไมล์ไปทำงานด้วยกัน"
ป๋ามินทร์โอบรอบเอวสไมล์มาไว้ในอ้อมอกในใจอยากจะพาไปอยู่ด้วยซะวันนี้เลยด้วยซ้ำแต่กลัวว่าเด็กสาวจะหายไปซะก่อนเพราะกลัวคิดว่าเขาเป็นตาแก่หลอกฟันเด็ก
"สไมล์จะรอคุณป๋านะคะ พรุ่งนี้จะแต่งตัวสวยๆเลย"
"อย่าสวยมากล่ะ เดี๋ยวพวกพนักงานมองไม่ชอบ"
เขาเอ่ยเสียงเข้มจนสไมล์หัวเราะลั่นอารมณ์เหมือนพ่อหวงลูกสาวไม่มีผิดแต่ถ้าพูดไปแล้วเดี๋ยวคนแก่จะน้อยใจอีกเรื่องอายุนั้นแหละ
"โอเคค่ะ งั้นกลับกันเนาะ"
ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปขึ้นรถตรงทางเข้าห้าง คนขับรถส่วนตัวของป๋ามินทร์มารอรับอยู่ตรงนั้นแล้ว ใช้เวลาเดินทางจากห้างสรรพสินค้าถึงบ้านของเบนนี่โดยประมาณนี่สิบนาที ป๋ามินทร์เดินลงจากรถมาพร้อมสไมล์ตรงหน้าบ้าน แมนเดินไปหยิบของให้ป๋ามินทร์ที่หลังรถแล้วยื่นของให้แก่เขา
"ของที่สั่งครับป๋า"
เขารับกล่องนั้นมาแล้วเปิดออก สไมล์มองอย่างใคร่รู้ว่ามันคืออะไรจนป๋ามินทร์เห็นก็อดเอ็นดูเด็กสาวไม่ได้
"อะไรคะสไมล์อยากรู้อ่ะ"
"ของสไมล์ค่ะป๋าให้"
สไมล์ตาโตมองของที่เขาหยิบออกมาจากกล่อง มันคือสร้อยคอทองคำขาวจี้รูปปลาวาฬน่ารักมากมีเพชรล้อมรอบดูมีราคามาก
"หูย! สไมล์ไม่เอาหรอกค่ะมันแพง"
"ต้องรับไว้ค่ะแล้วต้องใส่ห้ามถอดเด็ดขาดแม้กระทั่งตอนอาบน้ำก็ห้ามถอดถ้าหายเมื่อไหร่โดนตีก้นลายแน่"
ป๋ามินทร์ขู่เด็กสาวไม่จริงจังนักก่อนจะจับเธอหันหลังแล้วใส่สร้องคอให้อย่างเบามือ คอขาวระหงส์รับกับสร้องทองคำขาวดูดีเหมาะกับเธอมากจริงๆ
"ใส่แล้วสวยมากหนูสไมล์ของป๋า"
"ขอบคุณค่ะคุณป๋าแล้วก็ไม่เอาอะไรแล้วนะคะ สไมล์แค่อยากให้คุณป๋าพาไปเที่ยวเฉยๆไม่ได้อยากให้คุณป๋าซื้อของให้เยอะขนาดนี้ สไมล์แค่อยากเจอคุณป๋าค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาไปด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก เธอไม่ได้อยากได้ของหรือเงินทองสำหรับสไมล์เพียงแค่ต้องการใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นเท่านั้น
ป๋ามินทร์ดึงเด็กสาวเข้ามาสวมกอดแนบอก ไม่อยากกลับไปเลยให้ตายสิเขาจะต้องหาทางพาสไมล์ไปอยู่ด้วยให้ได้เพราะจากการอยู่ด้วยกันในวันนี้แล้วเขามีความสุขมากจนไม่อยากห่างเลย
"ป๋าสัญญาว่าจะมารับสไมล์ทุกวัน วันนี้นอนหลับฝันดีนะคะพรุ่งนี้เจอกันนะ"
"เจอกันค่ะ"
สไมล์พยักหน้ายิ้มกว้างออกมา ชายหนุ่มยื่นมือไปวางไว้บนหัวของสไมล์ส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
"รีบเข้าบ้านค่ะเด็กน้อย"
"ฝันดีนะคะคุณป๋า"
"เช่นกันค่ะหนูสไมล์"
เด็กสาวโบกไม้โบกมือส่งยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้าบ้านไปจนลับสายตาของชายหนุ่ม เขาหันไปมองหน้าผู้ช่วยของตัวเองก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ใส่แอพติดตามไว้ในโทรศัพท์ของผมด้วย ผมจะได้รู้ว่าสไมล์อยู่ที่ไหน"
"ผมตั้งค่าให้เรียบร้อยแล้วครับ ถ้าคุณสไมล์ออกนอกเส้นทางจากพิกัดที่ตั้งไว้สัญญาณจะเตือนในโทรศัพท์มือถือของป๋าครับ"
"ดีมาก ไปจัดการธุระกัน"
"เชิญขึ้นรถครับป๋า"
- Writer
