แผน(ลับ)พิชิตใจคุณป๋าขา

Chapter 14

หลังจากที่สไมล์เข้ามาในบ้านก็ดีดดิ้นไปมาอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงความอบอุ่นที่คุณป๋ามอบให้เธอ อีกอย่างแผนที่วางไว้ตอนแรกก็สมหวังอย่างง่ายดายเธอได้เป็นเด็กของป๋ามินทร์สมใจแถมเขายังรับปากว่าจะมีแค่เธอคนเดียวด้วย

"อร๊ายยย คุณป๋าน่ารักงะ"

สไมล์กรี๊ดกร๊าดถือถุงเข้าไปในห้องนอนเบนนี่ที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่บนที่นอนเงยหน้ามองเพื่อนสาวที่หิ้วของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด

"ซื้ออะไรมาเยอะแยะยะ!"

"ไม่ได้ซื้อเองซะหน่อยคุณป๋าซื้อให้ต่างหาก มีชุดว่ายน้ำด้วยเห็นมั้ย อร๊ายยย ทะเลของฉัน"

สไมล์เปิดถุงหยิบชุดว่ายน้ำสองชุดที่คุณป๋าของเธอซื้อให้มาเก็บเข้าตู้แถมเขายังบอกว่าจะไปเที่ยวกับเธออีกไม่ให้มีความสุขมันก็กระไรอยู่

"แกจะไปทะเลแล้วคิดว่าจะใส่โชว์รูปร่างให้พวกบอดี้การ์ดที่ฉันจะจ้างไปด้วยนะเหรอ คิดอะไรอยู่"

"ไม่ต้องจ้างคุณป๋าบอกว่าจะไปด้วย"

"อะ..อะไรนะ! เขาบอกแกแบบนั้นเหรอ"

เบนนี่เอ่ยถามอย่างตกใจนี่ถึงขนาดจะไปเฝ้าเพื่อนเธอเลยเหรอ... ไม่ธรรมดาซะแล้ว

"แกกับเขาถึงไหนกันแล้ว ทำไมทำเหมือนเป็นแฟนกันยังไงอย่างงั้นตามไปเฝ้าถึงที่ไม่ธรรมดาซะแล้ว"

สไมล์หยิบชุดนอนออกมาหันไปมองเพื่อนสาวที่มองอย่างระแวงเหมือนว่าตัวเธอเองใจง่ายไปนอนกับเขามาแล้วอย่างนั้นแหละ

"ก็เป็นแฟนกันแล้วไง ฉันได้เป็นเด็กของคุณป๋าแล้วเขาบอกว่รถ้าฉันเป็นเด็กของเขานะจะไปไหนก็ได้ไม่มีใครกล้าทำอะไรด้วย"

"แกไปนอนกับเขามาอย่างนั้นเหรอ! อร๊ายยยย เพื่อนบ้า! ทำไมแกใจง่ายแบบนี้"

เบนนี่เดินมาตีแขนสไมล์อย่างขัดใจ เธออุตส่าห์บอกแล้วนะว่าให้ดูแลตัวเองหวงเนื้อหวงตัวอย่าง่ายกับเขาไง

"นี่แน่!!"

"โอ๊ยๆ ฟังฉันก่อนเบนนี่เราสองคนแค่เป็นแฟนกันยังไม่ได้ทำอะไรกันแบบนั้นเลยนะ แค่ตกลงกันเฉยๆนะ"

เบนนี่ชะงักค้างกลางอากาศมองหน้าเพื่อนอย่างไม่ค่อยเชื่อเม่าไหร่ สไมล์ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหอมแก้มเพื่อนสาวซ้ายขวา

"ไม่เอาสิเห็นฉันเป็นคนยังไงเล่า นี่สไมล์เองนะคนที่หวงเนื้อหวงตัวที่สุดหวงพอๆกับที่เบนนี่หวงตัวเองนั้นแหละ เชื่อใจกันสิ"

เบนนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเธอรู้จักสไมล์ดีกว่าใครรายนั้นโกหกไม่เก่งมีอะไรก็พูดออกมาเลยถ้าลองบอกว่าไม่ก็คือไม่เชื่อถือได้

"โล่งอกไปนึกว่าแกจะเสร็จเขาตั้งแต่วันแรกซะแล้ว"

"แต่ถ้าวันหนึ่งฉันกับคุณป๋าเราสองคนไปกันได้และคบหากันอย่างเปิดเผยและฉันเชื่อใจเขาได้แล้ว ถึงเวลานั้นถ้าฉันยอมเขาขึ้นมาเธอจะไม่ว่าอะไรใช่มั้ย"

สไมล์เอ่ยถามเพื่อนสาวที่กอดอกยืนมองเธออยู่ตรงหน้า เบนนี่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยถ้าเวลานั้นมาถึงเธอจะไปว่าอะไรได้ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งตัวเองเจอผู้ชายที่รักขึ้นมาก็อาจจะยอมเขาแบบนั้นก็ได้

"ฉันจะไปว่าอะไรได้ล่ะถ้าวันหนึ่งแกจะยอมเขา ตอนนี้มันเร็วไปฉันอยากจะให้แกใช้เวลาศึกษาเขาให้นานกว่านี้อีกหน่อยแต่ถ้าวันไหนแกมั่นใจแล้วก็ลุยเลยฉันเชื่อใจแกสไมล์การตัดสินใจของแกฉันคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว"

เบนนี่ยื่นมือไปตบบ่าเพื่อนพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา จริงๆเธอก็ไม่ได้อคติอะไรกับป๋ามินทร์เพราะเท่าที่เธอรู้มาเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้แถมทำงานเก่งรวยมากด้วยเพอร์เฟคเลยแหละ ถ้าผู้หญิงที่จะได้ยินเคียงข้างเขาคือเพื่อนของเธอมีหรือที่เบนนี่คนนี้จะไม่ยินดี

"ขอบคุณนะเบนนี่ ฉันรักแกที่สุดในโลกเลย"

"ฉันก็รักแกมากเลยนะสไมล์"

ทั้งสองคนสวมกอดกันแน่น ความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทที่มากเกินกว่าที่ใครจะคาดเดาได้ ทั้งสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายและรู้จักกันมานานเกินครึ่งค่อนชีวิต เมื่อเพื่อนมีความสุขตัวเองก็มีความสุขไปด้วย...

ทางด้านของป๋ามินทร์และแมนทั้งสองคนมาถึงที่โกดังเก็บไม้พร้อมบอดี้การ์ดชุดเล็ก ตอนนี้ผู้ชายชุดดำที่มาแอบถ่ายภาพของเขาและเด็กสาวถูกปิดปากและปิดตามัดไว้กับเก้าอี้ตรงทางเข้าโกดัง

"คนนี้เหรอ.."

แมนเอ่ยถามบอดี้การ์ดอีกชุดที่จับตัวชายคนนี้มาก่อนหน้านั้น ไม่มีใครเล็ดลอดไปได้ถ้าลองได้มาแตะต้องผู้ชายที่ชื่อมินทร์มหาเศรษฐีระดับประเทศคนนี้

"ครับคุณแมน ไม่ยอมตอบอะไรบอกแค่ว่ารับคำสั่งมาอีกทีเท่านั้น"

แมนหันไปมองหน้าป๋ามินทร์ที่ตอนนี้ยืนกอดอกกำลังใช้ความคิดอยู่ เขาลดมือลงแล้วเดินมายืนอยู่ตรงหน้าชายชุดดำเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องส่งสัญญาณเป็นเชิงว่าให้เอาผ้าปิดตาของมันออก ลูกน้องของเขาเปิดตาของชายชุดดำพอเห็นหน้าป๋ามินทร์ก็เลิกลั่นรนลานเหมือนกลัวมาก

"ผะ..ผมไม่รู้เรื่องนะ! ผมถูกจ้างมาอีกทีผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร"

"ไม่รู้ว่าเป็นใครอย่างนั้นเหรอ.. แล้วรับคำสั่งจากใคร"

ป๋ามินทร์มองอย่างกดดันถ้าคิดจะโกหกเขาล่ะก็ชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะจะทำได้ เขามีวิธีทรมานที่จะทำให้คนร้ายคายความลับออกมาถ้าใครรู้จักเขาดีจะไม่มีทางโกหกแบบที่กำลังทำอยู่นี้

"ผมไม่รู้จริงๆครับป๋ามินทร์ ปล่อยผมไปเถอะนะผมจะลบรูปไม่ยุ่งเกี่ยวแล้วจะไปจากที่นี่ให้ไกลที่สุด อย่าทำอะไรผมเลยนะผมมีลูกมีเมียรออยู่ที่บ้าน"

ป๋ามินทร์หันไปมองหน้าลูกน้องของเขาแมนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารจากลูกน้องอีกคนมาให้เจ้านาย

"ชายคนนี้เป็นนักสืบรับจ้างครับ ชื่อพรหมพันธุ์ ธานีพิพัฒน์ อายุ38ปี มีครอบครัวตามที่บอกครับเมียและลูกอีกหนึ่งคน ตอนนี้อาศัยอยู่ที่ซอยXxx"

นักสืบคนนั้นกลืนน้ำลายลงคอดังอึกไม่คิดว่าเพียงแค่ไม่นานพวกเขาสามารถสืบทราบได้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนและมีครอบครัวแล้ว น่ากลัวจริงๆถ้ารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนของป๋ามินทร์เขาจะไม่รับงานนี้เด็ดขาด

"ปล่อยผมไปเถอะผมยอมทุกอย่างแล้ว อย่ายุ่งกับลูกเมียผมเลยครับ ฮึก! อย่าทำเขาเลย"

ป๋ามินมองชายตรงหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบเขาไม่ทำอะไรนักสืบคนนี้หรอกคนอย่างเขาไม่ลดตัวมาทำอะไรแบบนี้หรอกมันดูไม่แมน

"ปล่อยมันไปแล้วก็ส่งกล้องคืนมันไปด้วย"

"ป๋าคิดจะทำอะไรครับ..."

แมนเอ่ยถามเสียงเรียบ จริงๆเขาก็พอจะเดาออกแล้วละว่าเจ้านายคิดจะทำอะไร คนอย่างป๋ามินทร์ถ้ากลัวแค่นี้ไม่อยู่มาจนถึงจุดนี้หรอก

"นายรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไงนี่"

ป๋ามินทร์พูดจบก็ยิ้มมุมปากเดินออกไปจากตรงนั้นตรงขึ้นรถไปทันที แมนยืนกอดอกสั่งให้คนที่เหลือแก้มัดให้ผู้ชายตรงหน้า

"กลับไปแล้วทำตัวปกติ ส่วนรูปที่ถ่ายได้เอาไปให้คนที่จ้างวานนายดูให้ครบทุกรูปเลยนะ"

"ผมทำแค่นั้นแล้วพวกคุณจะไม่ทำอะไรผมและลูกเมียใช่มั้ยครับ"

เขายกมือไหว้อย่างขอบคุณไม่คิดว่าป๋ามินทร์จะใจดีจนน่าตกใจแบบนี้หรือว่านี่มันเป็นแผนหลอกให้เขาตายใจรึเปล่าก็ไม่อาจจะคาดเดาได้

"ไม่ทำอะไรหรอก แค่นายเอารูปที่ถ่ายได้ไปส่งถึงมือคนจ้างวานก็พอ"

ชายชุดดำยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งถือกล้องออกไปจากตรงนั้นทันที แมนหันไปมองลูกน้องคนที่เหลือก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงเรียบ

"ตามมันไปอย่าให้คลาดสายตา หาให้เจอว่าใครเป็นคนจ้างวาน.."

"ครับคุณแมน"

>

มาเช้าาาาา อิอิ

จะมีอีกตอนรึเปล่าน้า

ไงดี