"หากเป็นเฟิ่งหลิวที่ยังอ่อนเดียงสาหากฝึกปรือขัดเกลานางเพียงนิดนางจะกลายเป็นฮองเฮาที่สมบูรณ์แบบและช่วยส่งเสริมหมิงซื่อของข้า"ต้าหยู๋ยิ้มรู้คำตอบดีอยู่แล้วเพียงแค่ต้องการความมั่นใจ
"ไทเฮาไม่รังเกียจจนางที่เป็นเพียงสามัญชน แล้วยังเป็นแค่คณิกาหรืออย่างไร"
"ข้าก็เป็นเพียงสามัญชนเจ้าลืมไปแล้วหรือ"
"เช่นนั้นไทเฮาคงไม่เหงาอีกต่อไปแล้วต่อแต่นี้มีเรื่องให้ทำมากมากมาย"ไทเฮายิ้มนึกสนุกคาดการณ์ความวุ่นวายต่อจากนี้ว่าคงจะมีเรื่องให้ขบคิดมากมาย
"การจะเอาชนะใจหมิงซื่อได้ ช่างยากเย็นแต่ข้าเป็นแม่เขา เราสองคนคงต้องเหนื่อยหน่อยเพื่อเสกสรรเฟิ่งหลิวให้สามารถมัดใจหมิงซื่อได้"
"ไทเฮาทรงพระปรีชาเพียงนี้ไม่มีสิ่งใดเกินความสามารถเป็นแน่"อมยิ้มด้วยความพอใจ
"พรุ่งนี้ พาเฟิ่งหลิวมาพบข้าระหว่างนี้หาก หมิงซื่อต้องการพบนาง ให้อ้างว่านางต้องคอยรับใช้ข้า"ต้าาหยู๋รับบัญชา
เช้าสดใสเฟิ่งหลิวนอนหลับสบายทั้งคืนเหมือนเป็น
