“หยาบช้า”
ดวงตาวาวโรจน์ ใช้ปากใหญ่ประกบริมฝีปากบดจูบอย่างรุนแรง จนเฟิ่งหลิวรู้สึกเจ็บร่างเล็กหมดแรงต่อต้านขัดขืน อีกทั้งยังไม่เคยต้องมือชายมาก่อนเรื่องแบบนี้สร้างความตื่นตกใจให้ไม่น้อย ออกแรงดิ้นรนผลักไสร่างใหญ่แต่ไม่เป็นผล
หมิงซื่ออุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนที่ทั้งดิ้นทั้งทุบ จะโวยวายก็ไม่กล้า หอบเอาเฟิ่งหลิวโยนลงบนแท่นนอนหนาหนุ่มอย่างแรง โถมร่างใหญ่ลงทาบทับเต็มตัว เฟิ่งหลิวถอยหนีด้วยความกลัวอย่างที่สุด
หมิงซื่อไม่หักห้ามใจหรือไม่อาจหักห้ามใจ
“หยาบช้าเจ้าคลุกคลีกับคนหยาบช้ามาเสียมากยังไม่ชินอีกหรือ หรือว่าต้องโอ้โลม ถึงจะเรียกว่าเป็นยอดบุรุษ”
“ปล่อยข้านะ”ถอยไปจนชิดข้างฝา ดึงผ้าห่มมากอดไว้แน่น
กลิ่นกายสาว ยามที่เคล้าคลอยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก รสจูบที่เงอะงะลิ้นอุ่นของเฟิ่งหลิวแข็งทื่อเหมือนในครั้งแรกที่เขาเคยจูบจะว่าเสแสร้งก็ไม่น่าจะกระทำเรื่องแบบนี้ได้ถึงสองครั้งสองครา
“อยากรู้จริงว่
