Love 31 DAY

second kiss

น้ำรินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังนั่งอ่านหนังสือเหมือนเช่นเคย ในหัวของเธอยังคงมีแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นนั้น

ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เธอพาจะเดาได้ว่าใครเป็นคนเคาะประตู และดูเหมือนว่าจะใช่จริงๆด้วย

"นายมีอะไร"

"ลงไปอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"ชายหนุ่มในชุดเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นเอ่ยบอกเธอ พลางดึงแขนเธอให้เดินตามมาอย่างไม่รอคำตอบ ท่ามกลางเสียงโวยวายของหญิงสาว

"ไอ้บ้า นายลากฉันมาทำไมเนี้ย ฉันเดินเองได้"นิทานยอมปล่อยแขนของหญิงสาว พลางพาเธอเดินเข้ามาในห้อง

"นายเป็นอะไรเนี้ย"ทันทีที่เธอนั่งลงบนเตียงเขาก็จับเธอให้นั่งพิงหัวเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเอาหัวมาหนุนตักของเธอ หันหน้าเข้าหาตัวเธออีกต่างหาก

"เปล่า ฉันแค่นอนไม่หลับน่ะ"นิทานซุกหน้าเข้าหาหน้าท้องของเธอ พลางถอนหายใจออกมา แสดงให้เห็นเขานั้นกำลังเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก

มือเรียวลูบผมของเขาเบาๆเมื่อเห็นเขาหลับตาลง นิทานไม่ได้ต่อว่าเธอแต่อย่างใด เขารู้สึกชอบการกระทำของเธอซะด้วยซ้ำ น้ำรินนั่งพิงหัวเตียงให้ชายหนุ่มนอนตักนานจนเผลอหลับไป

นิทานที่รู้สึกถึงมือที่ลูบผมของเขานั้นนิ่งไป จึงลืมตาขึ้นมองก็พบว่าน้ำรินนั้นเผลอหลับในท่านั่งพิงเตียงคอหักเป็นปลาทูเข่งไปแล้ว เขาค่อยๆลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง พลางค่อยๆอุ้มร่างบางให้นอนลงอย่างเบามือ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆพลางกระชับร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วจึงหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราตามหญิงสาวไป...

แกรก~ เสียงเปิดประตูห้องนอนที่มีสองร่างนอนอยู่ด้วยกันดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เพิ่งกลับมาจากการเคลียร์ปัญหาที่ผับก่อนหน้านี้

นิทานที่นอนหลับอยู่บนเตียงลืมตาขึ้น ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนมองอยู่ เขาจึงรีบลุกขึ้นมาหาทันที

"พวกมันว่าไงบ้าง"

"มันเป็นพวกของไอ้ภูริท"สีหน้าที่ค่อนข้างเคร่งเครียดของวอร์มไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก เขาไม่ได้กลัวพวกนั้น แต่เขากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับหญิงสาวที่อยู่ข้างกายของพวกเขาในตอนนนี้ต่างหากล่ะ

"หึ ไอ้พวกหมารอบกัด ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูจะบอกเฮียโซ่ให้ช่วยสกัดพวกมันอีกแรง"นิทานเอ่ย ก่อนจะตบบ่าของวอร์มเบาๆ

"มึงไปพักเถอะ เดี๋ยวกูจะออกไปหาเฮียโซ่เลย"นิทานเอ่ย พลางมองไปที่ร่างบางก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนสนิท แล้วจึงเดินออกไป

วอร์มที่เข้าใจความหมายที่นิทานทำเมื่อกี้ จึงทิ้งตัวลงนอนกอดร่างบางอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับไปในไม่ช้า...

"อือออ ปะ ปล่อย อึดอัด"เสียงของร่างบางที่กำลังงัวเงียเอ่ยขึ้น ร่างกายที่รู้สึกเหมือนถูกกอดรัดไว้ทำให้เธอขยับไม่ได้ แต่ก็ยังไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมามองแต่อย่างใด ชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาก่อนหน้านี้แล้วคลายอ้อมกอดให้หลวมเล็กน้อย น้ำรินที่ยังคงไม่ยอมลืมตาและมุดตัวเข้าอ้อมกอดของร่างหนาอย่างไม่เอะใจ ก่อนที่ชายหยุ่มจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"สายแล้วนะ ยังไม่อยากตื่นอีกหรอ"เสียงนุ่มทุ้มกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวเบาๆ ทันใดนั้นดวงที่กำลังหลับพริ้มก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที พลางทำท่าจะลุกแต่เพราะมีแขนของชายหนุ่มกอดไว้ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นได้

"อ่ะ วอร์ม ฉันมานอนกับนายได้ยังไงเนี้ย"น้ำรินเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ พลางพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของวอร์ม

"อยู่อย่างนี้สักพักได้ไหม"ร่างหนาว่า อ้อมกอดโอบร่างบางให้แน่นกว่าเดิม ใบหน้าของเขาอยู่ตรงกับเธอพอดี เวลาผ่านไปสักพักหญิงสาวที่ไม่ได้กลับตามจึงเกิดเบื่อๆขึ้นมา มือเรียวลูบบริเวณหน้าของชายหนุ่มเบาๆพลางลูบไรหนวดที่กำลังขึ้นเล่น มือที่ไม่อยู่สุขลูบบริเวณลำคอของชายหนุ่มไม่วายขึ้นไปลูบเส้นผมของชายหนุ่มอีกด้วย

จนกระทั่งมือแกร่งคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ ดวงตาที่หลับอยู่ลืมตาขึ้นมามองหน้าของหญิงสาว

"เอ่อ ขอโทษ"น้ำรินที่ถูกจ้องหน้าจึงรีบเอ่ยขอโทษทันที เพราะกลัวว่าชายหนุ่มนั้นจะโกรธเอาได้

"ขอโทษทำไม ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่"

"ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ"คราวนี้เขายอมปล่อยหญิงสาวอย่างง่ายดาย น้ำรินรีบวิ่งลงจากเตียงทันทีโดยไม่รอช้ากลับไปที่ห้องของตัวเอง

ส่วนวอร์มก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนจะออกมาทำมื้อเช้าที่ค่อนข้างจะสายมากแล้วนั่นเอง สีหน้าของวอร์มนั้นต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ความเครียดได้มลายหายไปภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ได้อยู่กับน้ำริน สีหน้าในตอนนี้ดูสดใสขึ้น เขาทำอาหารไปพลางยิ้มไปซะด้วยซ้ำ

"เป็นไง ไม่เครียดแล้วหรือไง"เสียงดังมาจากทางประตูบ้าน นิทานที่เพิ่งกลับมาเอ่ยแซวเขาขึ้นมา

"อยากโดนต่อยสักหมัดไหม ไอ้นิทาน"ชายหนุ่มเอ่ยพลางทำท่าจะต่อยปากของนิทาน

"เดี๋ยวกูขึ้นไปตามยัยนั่นดีกว่า"นิทานที่รับรู้ถึงรังสีอันตรายจากวอร์ม ก็รีบบ่ายเบี่ยงเพื่อไปหาหญิงสาวทันที

ก็อก ก็อก ก็อก

"ยัยเตี้ย ลงไปกินข้าวได้แล้ว"นิทานเคาะประตู และเอ่ยเรียกด้วยสรรพนามใหม่ที่ดูเหมือนว่าน้ำรินนั้นน่าจะไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่

"ยัยเตี้ย ตอบหน่อยสิ"สิ่งที่ตอบเขากลับมามีเพียงความเงียบ นิทานจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปดูก็พบว่าหญิงสาวนั้นนอนหลับอีกแล้ว??

"นี่ตื่นได้แล้ว ใจคอเธอกะจะนอนทั้งวันเลยหรือไง ถ้าอยากนอนก็ลงไปกินข้าวก่อน"ร่างสูงเขย่าที่ตัวของหญิงสาวเบาๆ แต่เธอนั้นกลับหันหน้านี้ไปอีกทางแถมยังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอีกต่างหาก

"จะเอาอย่างงี้ใช่มั้ย อย่ามาโกรธฉันแล้วกัน"แขนแกร่งช้อนตัวของหญิงสาวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำให้คนที่กำลังแกล้งนอนสบายตกใจจนลืมตาขึ้นมา

"นายปล่อยฉันลงนะ ฉันตื่นแล้วนี่ไง"มือเล็กทุบไปที่ไหล่อย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

"เธอนี่ขี้เซาชะมัด ไปกินข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยนอนต่อ"

"แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ หึย"น้ำรินว่าพลางค้อนตาใส่ชายหนุ่มเล็กน้อย ทันใดนั้นนิทานก็นั่งลงบนเตียงของเธอส่วนเธอนั่งบนตักของเขา มือหนาเชยปลายคางของเธอให้เชิดขึ้นก่อนที่ริมฝีปากหน้าจะทาบทับลงมาในเวลาอันรวดเร็ว ลิ้นอุ่นร้อนสอดเข้าไปสัมผัสกับความหวานจากริมฝีปากบาง รุกล้ำเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นบาง ฟันของชายหนุ่มขบบริเวณริมฝีปากบางเล็กน้อย รสจูบอันละเมียดละไมทำให้หญิงสาวเคลิ้มไปเป็นรอบที่สองแล้ว ขายหนุ่มทำท่าจะผละออกแต่ลิ้นร้อนก็ยังคงวนไปมาบริเวณริมฝีปาก พลางขบเม้มริมฝีปากบางเรื่อยๆ จนน้ำรินเริ่มได้สติจึงทุบไหล่หนาเต็มแรง แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยจะส่งผลให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บสักเท่าไหร่

"อื้อ ไอ้บ้า"ใบหน้าหวานกลายเป็นสีแดงระเรื่อ พลางก้มหน้านี้คนตรงหน้าอย่างเขินอาย เมื่อวานก็เป็นวอร์ม วันนี้ก็มาเป็นนิทานที่จูบ ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อไปเธอจะรอดไหมเนี้ย

"ปากหวานดีนะ ทีนี้จะลงไปได้หรือยัง"นิทานเอ่ยหยอกล้อหญิงสาว แต่มันก็เป็นความจริง

"ไปแล้วๆ นายเดินนำไปก่อนสิ"น้ำรินรีบโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายในตอนนี้ ต่างจากชายหนุ่มที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่อย่างพอใจ

"หึ เขินสินะ"