ปาร์ตี้
1423 Words
"ฉันจะออกไปข้างนอกนะ คืนนี้อาจจะไม่ได้กลับมานอนที่นี่"น้ำรินที่วิ่งลงมาจากห้องเอ่ยบอกชายหนุ่มทั้งสองอย่างเร่งรีบ
"เธอจะไปไหน ทำไมถึงไม่กลับมานอนที่นี่"วอร์มเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"พอดีฉันจะไปงานปาร์ตี้ที่คอนโดเพื่อนน่ะ ไปก่อนนะ"น้ำรินไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากบ้านอย่าวรวดเร็ว ไม่รอให้ทั้งสองได้ซักไซร้เธอไปมากกว่านี้แล้ว
นิทานที่รู้สึกไม่สบายใจจึงส่งรีบโทรบอกลูกน้องให้คอยตามดูหญิงสาว และรายงานตลอดโดยไม่ให้เธอรู้ตัวเด็ดขาด
น้ำรินที่รีบออกมาจากบ้านก่อนจะนั่งแท็กซี่มาถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งเธอนั้นคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี เธอได้แต่ยืนมองหน้าบ้านอย่างเศร้าๆ เพราะเธอไม่อาจจะกลับเข้าไปในบ้านหลังนี้ได้อีกแล้ว
เธอยืนอยู่ตรงนั้นนานกว่ายี่สิบนาทีจึงขึ้นรถไปที่คอนโดแห่งหนึ่งที่อยู่ใจกลางเมือง
"อ้าว น้ำริน มาแล้วหรอ"เสียงทักทายของใครบางคนดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูออกมารับเธอ
"อืม เธอเป็นไงบ้างล่ะ"น้ำรินเอ่ยถามเลม่อนซึ่งก็คือหญิงสาวตรงหน้าซึ่งชวนเธอให้มากับเลม่อนมากนัก เพียงแต่ว่าเพราะเคยเป็นเพื่อนกันเธอจึงไม่ได้คิดอะไร และเลือกที่จะตอบรับคำเชิญอย่างไม่ได้เอะใจอะไร ทั้งที่ความสัมพันธ์ของหญิงสาวกับเลม่อนนั้นก็ไม่ได้นับว่าดีมากนัก สายตาที่เลม่อนมองมาที่น้ำรินดูแปลกพิกล สายตาที่ไม่ได้บ่งบอกว่าดีใจที่เห็นเธอ แต่เหมือนจะสมน้ำหน้าเธอซะมากกว่า น้ำรินที่ไม่ได้สังเกตุเลม่อนเลยแม้แต่น้อยค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องที่จัดปาร์ตี้พลางเดินสำรวจรอบๆ เครื่องดื่มมากมายถูกจัดวางไว้เป็นอย่างดี อาหารที่ทำเสร็จก็หอมโชยไปทั่วห้อง ภายในห้องมีลูกโป่งและของตกแต่งต่างๆ มากมายระรานตา
"เธอนั่งตรงนี้เลย เดี๋ยวอีกสักพักเพื่อนของฉันก็จะมาแล้ว เธอมีแฟนหรือยังอ่ะ"
"อ๋อ ยังหรอก"น้ำรินเลือกที่จะเอ่ยตอบตามความจริงในทันที
"เรามีคนจะแนะนำให้เธอรู้จักด้วยล่ะ รับรองเธอต้องชอบแน่นอน"เลม่อนเอ่ยก่อนจะหันหลังกลับไปดูของในงานของตัวเองต่อพลางเบะปากออกมา บ่งบอกให้เห็นว่าสิ่งที่เธอคิดในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ๆ
หลังจากนั้นไม่นานมากนักเพื่อนๆ ของเลม่อนทั้งหมดสี่คนก็มาถึง เป็นผู้หญิงสองคนและผู้ชายอีกสองคนหน้าตาก็ค่อนข้างโอเคหมดเลย แต่ละคนแต่งตัวกันหรูหรามากทั้งตัวมีแต่ของแบรนด์เนมต่างจากเธอที่ใส่เสื้อผ้าธรรมดาไม่ได้มีของแบรนด์เนมบนตัวแม้แต่ชิ้นเดียว
"นี่คือเพื่อนของฉันเอง คนนี้วีน่า คนนั้นคัพเค้ก ส่วนนั่นแซม แล้วก็ชัตเตอร์ พวกแกนี่คือ น้ำริน เพื่อนสมัยเด็กของฉันเอง"เลม่อนเอ่ยแนะนำเพื่อนของเธอแต่ละคนเริ่มจากคนแรกที่แต่งตัวค่อนข้างแซ่บชุดสีแดง คนที่สองแต่งตัวออกแนวคุณหนูหน่อยๆ ส่วนผู้ชายอีกสองคนใส่ชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาแต่ราคานั้นไม่ค่อยจะธรรมดาสักเท่าไหร่
"เอาล่ะ เรามาดื่มกันเถอะ น้ำรินนี่ของเธอนะ"วีน่าเป็นคนเอ่ยขึ้น แก้ววิสกี้ถูกยื่นมาตรงหน้าของน้ำรินอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เธอจึงจำยอมรับแก้วไวน์มาแต่โดยดีก่อนจะดื่มรวดเดียวโดยลืมไปว่าตัวเองไม่ได้คอแข็งขนาดนั้น
ระหว่างที่ดื่มกันอยู่นั้น เลม่อนก็มีท่าทีคอยแนะนำเพื่อนชายของตนเองให้กับเธออยู่ตลอดเวลา ส่วนเธอก็ได้แต่คอยพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด สายตาของชัตเตอร์มองมาที่เธอตลอดเวลาจนรู้สึกน่ากลัว แถมบางครั้งยังชอบเบียดตัวเข้ามาใกล้เธอ ชอบมากระซิบที่ข้างหูของเธอหลายครั้งอีกด้วยและแก้ววิสกี้ของเธอนั้นถูกเติมให้อยู่เกือบตลอด เขาก็ชวนเธอชนแก้วตลอดด้วยสถานการณ์ที่ค่องข้างบังคับทำให้เธอไม่อาจจะปฏิเสธได้ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ สติของเธอลืมเลือนลางลงไปทีละนิด
"น้ำริน ดื่มอีกแก้วนะ คืนนี้นอนที่นี่แหละ"เลม่อนขะยั้นขะยอให้เธอนั้นดื่มวิสกี้เป็นแก้วสุดท้าย แต่เพราะการกระทำของพวกเธอน่าสงสัยเกินไป เธอจึงเลือกที่จะเลี่ยงตัวหนีมาเข้าห้องน้ำ หัวที่หนักมากจนแทบจะยกไม่ไหวได้แต่พยายามพยุงตัวเองให้เข้ามาในห้องน้ำให้ได้
ขณะเดียวกันก็มีใครบางคนโทรเข้ามาหาเธอพอดี
"ฮาโหลลล~"เสียงของเธอยานจนคนปลายสายรับรู้ได้ถึงความเมาของเธอในตอนนี้
(นี่เมาขนาดนั้นเลยหรอ) เสียงของนิทานบ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"อือออ มารับ อึก มารับหน่อยสิ"น้ำรินที่พยายามต่อสู้กับความเมาของตัวเองเพื่อบอกคนปลายสายให้มารับ เพราะดูท่าแล้วถ้าเธอจะขอกลับไปเองคนพวกนั้นก็คงจะรั้งเธอให้นอนที่นี่แน่นอน เธอจึงเลือกที่จะขอให้เขามารับเธอ
(เธอรออยู่นั่น เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ) ปลายสายตัดสายทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความสงสัยไว้ให้เธออีกเช่นเคย เขาพูดว่า เดี๋ยวจะขึ้นไป แสดงว่าตอนนี้เขาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ
น้ำรินได้แต่สงสัย ก่อนจะพยุงตัวเองกลับออกมาจากห้องน้ำ เพื่อไปบอกเลม่อนว่าเธอจะกลับแล้ว
"เลม่อน ฉันกลับแล้วน้า~"ทันทีที่เธอบอกเลม่อนไปอย่างนั้น เลม่อนก็ดูจะมีท่าทีไม่พอใจทันทีพลางจ้องเธอตาเขม็งแต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น
"หืม เธอนอนที่นี่แหละ ฉันเตรียมห้องไว้ให้แล้ว"เลม่อนพยายามทำเสียงอ่อนไว้ให้ได้มากที่สุดเพื่อเกลี้ยกล่อมหญิงสาวให้นอนค้างที่นี่
"ไม่ล่ะ พอดีว่า ฉันมีงานต่อพรุ่งนี้น่ะ"
"งั้นก็ดื่มอีกสักแก้วก่อนจะไปแล้วกันนะ"เลม่อนส่งแก้ววิสกี้มาให้อีกครั้ง น้ำรินที่อยากจะออกไปจากที่นี่จึงรับแก้วมาถืออย่างจำใจ พลางจ้องมองแก้วเหล้านั่นอยู่นานสองนาน
"ดื่มสิ แก้วสุดท้ายแล้ว"สายตาของเลม่อนบ่งบอกว่าไม่เป็นมิตรอย่างมาก
ติ๊ง ต๊อง เสียงกดออดหน้าประตูดังขึ้น เลม่อนจึงเป็นคนลุกขึ้นไปดู ส่วนน้ำรินแบกสังขารของตัวเองตามไปที่ประตูพร้อมกับแก้ววิสกี้ที่ยังคงไม่ยอมดื่มในมือ
"น้ำรินกลับบ้านกัน"ทันทีที่เลม่อยเปิดประตู นิทานที่เป็นคนขึ้นมารับก็พุ่งตัวเข้ามาหาน้ำรินที่ยืนเซไปเซมาทันที ส่วนเลม่อนก็ตกใจเล็กน้อย
"เอ๊ะ นายเป็นใครเนี้ย ปล่อยเพื่อนฉันเลยนะ"เลม่อนทำท่าจะเข้ามาดึงตัวของน้ำรินออก แต่สายตาที่น่ากลัวของนิทานทำให้เธอนั้นไม่กล้าจะเข้ามาแตะต้องตัวของน้ำริน
"ฉันกลับแล้วนะ อึก อ่ะนี่ ฉันดื่มหมดแล้ว"หญิงสาวกระดกวิสกี้เข้าปากรวดเดียวแล้วจึงยื่นแก้วส่งคืนให้เลม่อนซึ่งในตอนนี้มีท่าทีไม่พอใจเป็นอย่างมาก เหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามที่เธอคิด
"ที่นี้ก็หลบไป ฉันจะพายัยนี่กลับบ้าน"นิทานเอ่ยพลางผลักตัวของเลม่อนที่ขวางประตูอยู่ให้หลีกทาง
"ไอ้บ้าเอ้ย!!! นังริน คราวหน้าฉันไม่เอาแกไว้แน่"ในที่สุดธาตุแท้ที่ถูกซ่อนไว้ก็เผยออกมาทันทีที่นิทานพาน้ำรินออกไป เลม่อนวางแผนจะเอาน้ำรินมาให้เพื่อนสนิทอย่างชัตเตอร์นั่นเอง เพราะเธอต้องการเงินสามล้านจากชัตเตอร์นั่นเอง ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่มีทางไปยุ่งน้ำรินเด็ดขาด เธอนั้นเกลียดน้ำรินมากเพราะพ่อแม่ของเธอมักจะชมน้ำรินตลอดเวลาและพาลมาด่าเธอเสมอ ความเกลียดนั้นไม่เคยจะหายไปแม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม
- Writer
