วงกตเงาลวง (ความลับในเงา)

เรื่องดี ๆ ไม่ก่อ

9 - เรื่องดี ๆ ไม่ก่อ

“ไหนมึงบอกมาสิ เมื่อวานมึงทำอะไรแฟนกู” บอนสีได้ยินเรื่องจากป้าแดงผู้เป็นแม่ของป๊อกกี้ บอกเลยว่าพอได้ยิน อารมณ์ผมร้อนเป็นไฟ เดือดกว่าน้ำร้อนในนรก เพราะต้นเหตุที่ต้นส้มมันโดนถีบยอดหน้าจะตบให้ลืมบ้านเลขที่ จนกลับบ้านไม่ได้ เป็นเพราะไอ้ป๊อกกี้มันให้ท่าและยอมเล่นด้วยจนมันไม่คิดเลยว่าอะไรสมควรไม่สมควร แล้วการที่มันมาหาถึงที่บ้านนอกจากจะมาหยามแล้ว ถ้าจะขอโทษช่วยหาความจริงใจมาให้ผมก่อนก็ยังดี

“มันไม่มีอะไรจริง ๆ”

“ไม่มีอะไร แล้วแม่มึงมาถีบยอดหน้าแฟนกูทำไม เกือบได้ไปให้หมอทำหน้าใหม่แล้วไหม”

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด กูก็เลยมาขอโทษต้นส้ม มาเยียวยาให้มันสบายใจ มันไม่มีอะไรจริง ๆ”

“คิดว่ากูจะเชื่อมึงเหรอ” หน้าตาของมันไม่น่าเชื่อถือ มันเป็นทรงแบดเหมือนผมแต่นิสัยสวนทางกันมาก บางทีคนที่ไม่เข้าพวกมันอาจจะฟาดเรียบก็ได้ ผมถึงไม่ไว้ใจไอ้ป๊อกกี้สักเท่าไหร่ พอรู้ว่ามันแอบทำอะไรกับแฟนผม ต่อให้ไม่เกินเลยแต่ต้นเหตุก็มาจากมันอยู่ดี

“มึงฟังกูนะ กูไม่เคยคิดอะไรกับต้นส้ม มันเข้าหากูก่อนแล้วกูอธิบายแล้ว แม่กูฟังที่ไหน”

“แล้วมึงเล่นด้วยทำไม กูรู้นะว่ามึงไม่ขัดขืน”

“กูไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่กูก็ไม่ขัดขืน” ผมยิ่งฟังยิ่งปวดหัวกับมันหนักกว่าเดิมเพราะปากมันสวนทางกับการกระทำมาก ปากบอกไม่ได้ชอบผู้ชายแต่มันก็ไม่ขัดขืนเวลาถูกลวนลามจับกอดจะล้วงเจ้าโลกมาอมดูดมันก็ยังไม่ขัดขืน แสดงว่ามันชอบ ผมว่าปากกับใจไม่ตรงกันแล้วยังจะโกหกหน้าด้าน ๆ อีก

“ต้นส้มล่ะ”

“กูก็ไม่รู้ โทรหามันก็ไม่รับ มันไปตายห่าไหนก็ไม่รู้” เวลาต้นส้มหายไป ผมไม่สามารถติดต่อหามันได้เลย สักวันผมจะไปซื้อเครื่องติดตามจะได้ฝังไว้ในร่างกายมัน เวลามันหายไปไหนแม่นยำกว่าจีพีเอสนำทางที่โลกใบนี้ใช้เสียอีก

“ไม่เป็นไร ไว้เดี๋ยวกูมาใหม่ละกัน”

ผมตั้งใจมาขอโทษต้นส้มเรื่องวันก่อน เพราะเรื่องเข้าใจผิดทำให้แม่ผมพลั้งฝากบาดแผลไว้บนหน้า ได้รอยรองเท้าไปรับประทานเป็นอาหารเย็นวันนั้น ผมไปอธิบายกับแม่แล้ว กว่าจะเข้าใจใช้เวลาเกือบครึ่งคืน ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่คิดเลย แต่เวลาโดนเขาลวนลามผมไม่ขัดขืนเพราะเห็นว่าเป็นผู้ชายด้วยกัน ร่างกายเหมือนกัน จะจับจะล้วงก็ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ตัวเดียวอันเดียวก็มีเหมือนกัน ไม่ได้ไปตัดออกสักหน่อย

ที่ตลาด

“มึงไปไหนมา”

ผมเดินกลับมาที่ตลาด ยังไม่ทันจะเดินเข้าร้าน ผมโดนป้าแดงเรียกชื่อผมเสียงดังแล้วถามว่าผมหายไปไหนมา ผมบอกแล้วไงว่าไปขอน้ำมันพืชที่บ้านต้นส้มมาเพราะบ้านมันกักตุนเยอะ บ้านนั้นชอบกินของทอดไม่แปลกจะมีน้ำมันพืชเยอะ เวลาพี่แววร้านของทอดน้ำมันหมด ผมจะได้ไปเอามาให้ ไม่ต้องเสียเงินซื้อหลังตลาดแสนแพงเลย

“ไปปาก อื้อออ”

ผมตกใจเมื่อป้าแดงบิดหูผมทำต่างหูวงกลมผมจะหลุดจากหูให้ได้แล้ว ผมพูดกวนประสาท บิดหูผมแทบหลุด แล้วยังหาว่าผมไปหาต้นส้มอีก ผมบอกแล้วว่าไปบ้านเขาแต่ไม่เจอตัวเขาก็คือไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมไม่ได้ไปนอนผสมพันธุ์ในบ้านเขาตามที่แม่ชอบต่อว่าผม

“ผมเจ็บนะแม่”

“มึงชักจะเกินไปแล้วนะ มึงชอบผู้ชายแบบนั้นเหรอ ไม่มีอนาคตหากินหิวกามไปทั่ว”

“แล้วแม่คิดว่าทำอะไรกับต้นส้มได้ล่ะ พ่อแม่เขาใหญ่กว่าแม่อีก ลองไปถีบยอดหน้าเหมือนที่แม่ทำวันก่อนสิ เหลือแต่ชื่อนามสกุลให้ผมไปเขียนในงานศพ” ผมพูดไม่เข้าหู แม่ผมโยนตะหลิวใส่ทำให้ผมตกใจวิ่งหนีไปมุดใต้โต๊ะร้านพี่แวว ทำพี่เขาดึงผมออกมา แล้วต่อว่าว่าผมเล่นอะไรปัญหาอ่อนไม่เข้ากับหน้าตาหล่อ ๆ ที่โลกเนรมิตให้

“ไอ้ลูกคนนี้มันได้ใครมาวะ”

“ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย เขามีแฟนแล้วนะ”

“แล้วคิดว่ามันเลิกนิสัยแรดตอนมีแฟนเหรอ ทุกวันนี้มันทำตัวเหมือนมันโสด ขนาดมีแฟนมันยังไม่เลิกนิสัยมองหาผู้ชายเป็นกล้องวงจรปิด กูขอสั่งว่าอย่าไปยุ่งกับต้นส้ม ผู้ชายดี ๆ แบบลูกกู คู่ควรกับคนดีมีอนาคตเท่านั้น!!” ผมต้องอธิบายกี่รอบ แม่ถึงจะเข้าใจว่าผมไม่ได้คิดเกินเลยจะขอให้น้ำผมเข้าท้องแล้วปล่อยเบลอ เวลาเขาเข้าหาผม ก็แค่เล่น ๆ มาลวนลามเพราะผมหน้าตาดี ถูกใจในสายตาเขาเท่านั้น

“เห้ยย ร้านมึงอยู่นั่นหรือไง”

“...”

“กูถามมึงอยู่นะ ไอ้ป๊อกกี้”

“แดงงงง มึงจะด่าลูกมึงเช้าเย็นหรือไง มันบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไร” พี่แววเจ้าของร้านของทอดออกตัวช่วยแก้ต่างให้เพราะฉันเห็นว่าป๊อกกี้งอนแล้วมาช่วยขายของที่ร้านฉันแทน ถ้าแม่ไม่เชื่อใจลูกแบบนี้ เดี๋ยวป๊อกกี้งอนแล้วไม่พูดกับแม่อีก ผู้ชายตามประสาวัยรุ่นมันก็เป็นธรรมดา คนเราจะไม่มีความรักกับเพศเดียวกันหรือไง

“ต้นส้มมันก็ไม่ได้ไปฆ่าใคร บ้านมันก็ไม่ได้ค้ามนุษย์ เปิดคลังแสง มีปัญหาจะสั่งเก็บคนนั้นคนนี้สักหน่อย มันแค่เข้าหาผู้ชายทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

“เออ เข้าข้างกันไปเลย ลูกกูเสียคนกูจะโทษพวกมึง ๆ ๆ และมึงก่อนเลย ให้ท้ายแทนคนเป็นแม่อย่างกูดีนัก” ป๊อกกี้เกิดอาการงอนเพราะผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้คิดจริงจังกับเขา เขาเข้าหาผมก็ไม่ขัดขืนแต่ผมก็ยังไม่มีคนที่ชอบหรอกเพราะคนที่ผมกำลังสนใจก็ต้นส้มนี่แหละ ผมจะเป็นคนที่ปากไม่ตรงกับใจสักเท่าไหร่ คิดว่าไม่แต่ใจบอกว่าใช่ ผมของอนไม่คุยกับแม่ก่อนแล้วกัน จะได้ให้เห็นว่าผมก็โกรธและงอนเป็น

“เอาอะไรดีครับ ร้านนี้พ่อค้าอร่อยกว่าของทอดตรงหน้านะครับ”

อีกด้านหนึ่ง

“มึงโกงกูเปล่าวะ” ผมรู้สึกว่าผมกำลังโดนเจ้ามือโกงไพ่ไม่ขาดสาย เล่นไปกี่ตา คนที่ได้ก็มีแต่เจ้ามือและคนอื่น ๆ ขนาดป้าเรไรได้ไพ่ไม่ดีมันยังเล่นได้เงินไปหลายบาท ผมมีไพ่แดงเยอะกว่าแต้มก็ดีกว่าพวกมันแต่หักดิบ จบเกมพลิกเหมือนลากผมไปตบกลางสี่แยก ผมว่าผมกำลังโดนเล่ห์เหลี่ยมแปดเหลี่ยมจากเจ้ามือแล้วล่ะ

“อีต้นส้ม กูโกงมึงตอนไหน มึงน่ะได้ไพ่ไม่ดีเอง”

“มึงเห็นกรงนกนั่นไหม มันบอกไพ่อยู่ ดูมันดิเม็ดอาหารนกสีแดงกับดำ มันกินสีอะไรก็อ่านไพ่คนอื่นออก” ผมชี้ไปกรงนกบ้านนี้มันกินอาหารนกแปลกเหมือนกันนะ สีดำสีแดงอย่างกับยาเสพติด แล้วมันกินตามจำนวนตามไพ่ที่ตาเห็น ถ้ามันจะโกงแบบนี้ผมขอยื่นใบลาออกจากเป็นเจ้ามือให้มันเซ็นต่อหน้า

“รู้เยอะนะมึง”

“มึงเล่นไม่เป็นหรือเปล่าวะ มานี่ กูสอน” โซดามันคงรำคาญผมที่ผมเล่นแล้วเหมือนจะเป็นแต่ก็ไม่ มันก็บอกผมเหมือนบอกข้อสอบ ผมบอกแล้วไงว่าผมเล่นไม่เป็นแล้วยังจะลากมาให้ผมนั่งคาวงไพ่อีก มันเล่นเป็นก็ให้ผมนั่งดูสวย ๆ ไม่ต้องทำอะไรนอกจากประเคนน้ำให้ผู้ชายดีกว่าไหม

“กูจะได้สอนมึงทำมาหากินได้ไง ไม่ใช่นอนกินไปวัน ๆ”

“มึงหลอกด่ากูปะเนี่ย หวังดีจริงปะ”

ผมว่าคนอย่างโซดามันดูหวังดีกับผมแต่ออกประสงค์ร้ายแบบนี้แล้วผมจะหาความเชื่อใจจากมันได้ยังไง มันพาผมมาบ่อนแล้วสอนผมเล่นไพ่ให้คล่อง เวลาเป็นเจ้ามือจะได้หากินง่ายขึ้น ผมรับฟังและนั่งกับมันไปสักพัก พอเริ่มได้ที่ผมทดลองเล่นกับลุงป้าและเพื่อนกันเอง การพนันคือการเรียนความน่าจะเป็นของผมได้ดีที่สุด

หลังจากผมเสร็จธุระกับโซดาแล้ว มันจะพาผมไปกินเลี้ยงแต่ว่าผมมีธุระก่อนเอาเป็นว่าไว้ผมค่อยนัดเจอกันใหม่แล้วกัน และผมยังไม่ลืมหรอกว่าผมอยากได้อะไร ไว้อยากได้ผมจะมาหาก็แล้วกัน

“เราไม่ได้รีบจะเอาของหรอก เห็นหน้ามึงแล้วอยากใส่ตูดมึงก่อนว่ะ”

“เออ ถ้าอยากก็มาหา เอาเงินไป...” มันช่วยผมเล่นไพ่ให้รอดหลายตาพอเงินที่ได้จากการเล่นชนะก็เอามาแบ่งกัน ผมจะได้เอาเงินไปเสพสุขซื้อสิ่งที่ผมอยากได้ หวังว่ามันจะไม่โกงผมทีหลังแล้วกัน ไม่งั้นผมจะได้ให้บอนสีมาเป็นคนคอนช่วยจัดการอีกแรง

ผมเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์มาวางกระเป๋าสะพาย พร้อมหยิบโทรศัพท์ออกมา ผมเห็นข้อความส่งมาทิ้งไว้ตั้งแต่เช้าแล้วผมไม่ได้อ่านไปครึ่งวัน แชทผู้ชายผมกล้าดองไปได้ยังไงมันไม่ใช่นิสัยของผมเลย ผมทำอะไรก็ทำทันทียกเว้นว่ามีธุระด่วนจริง ๆ ผมเปิดอ่านข้อความพบว่าป๊อกกี้ส่งข้อความมาหาผมพร้อมอิโมจิระบุว่าเครียด

Pokky ตาหยี่ – รู้สึกเครียด

: ต้นส้ม มาหาเราหน่อยได้ไหม (สติ๊กเกอร์ถอนหายใจ)

ดูท่าทางมีผู้ชายอยากให้ผมไปหาเวลานี้แล้วสินะ ผมรีบเดินทางบิดมอเตอร์ไซค์ออกไปหาตามที่อยู่ที่เขาส่งมาให้ทันที ดูจากข้อความและอิโมจิเครียดแล้วสงสัยจะโดนป้าแดงสวดยับเต็มกระสุนถึงเป็นแบบนี้ ผมจะได้เป็นยาดีทำให้ใจเขาสงบ จะทำทุกวิถีทางให้ป๊อกกี้ยิ้มให้ได้

ช่วงเย็น

ป๊อกกี้มาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมรู้สึกเบื่อกับบรรยากาศตลาดที่เห็นทุกวันจนชินตา ผมขอเอาเงินของผมส่วนหนึ่งกับเงินแอบขโมยแม่มา มาซื้อความสุขให้ตัวเองสักหน่อย และอีกอย่างผมนัดใครคนหนึ่งไว้แล้วหวังว่าจะมาหาผมตรงเวลาตามที่สัญญาไว้ เพราะผมอยากเจอคนที่ผมชอบตั้งแต่วันนั้นแล้ว

“ต้นส้ม...”

ผมเดินเข้ามาในร้านพบว่าป๊อกกี้โบกมือและนั่งรอผมมาสักพักแล้ว ผมจัดเสื้อผ้าให้ดูดี เปิดไหล่โชว์ขาขาวสักหน่อยจะได้เป็นจุดสนใจเวลาคุยนอกจากจะมองหน้าแล้ว มองช่วงล่างผมก็ได้ ผมอนุญาตเพราะร่างกายของผมไม่ใช่ของใคร คนเรามีตาจะมองไปทางไหนก็ต้องเห็นร่างกายมนุษย์กันเองอยู่แล้ว

“สั่งอะไรดีล่ะ...”

“อืม...”

“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า”