CHAPTER 4 : วาจาจิ้งจอกสาว

1412 Words

“ดีขึ้นหรือยังอิง” เหนือฟ้าจัดแจงหายาดมและที่นั่งพักให้อิงจันทร์ได้หายใจสะดวก นั่นก็คือห้องพักทางด้านหลังของร้าน จุดสำหรับนั่งพักแล้วก็ดูภาพจากกล้องวงจรปิดผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ดีขึ้นมากแล้วค่ะพี่เหนือ ขอบคุณนะคะฉันมาเป็นภาระพี่อีกแล้ว” อิงจันทร์ยิ้มติดเกรงใจ หลังจากรับประทานอาหารฝีมือเหนือฟ้าจนอิ่มแปร้ คนที่เกือบจะหน้ามืดเป็นลมก็เริ่มกลับมามีแรงเดินหน้าต่อ งานช้างของจริงคือค่ำคืนนี้ต่างหาก.. “อย่าคิดมาก พี่เต็มใจทำให้เรา” “มื้อหน้าฉันต้องทำอาหารให้พี่ทานบ้างแล้ว” “ไม่เป็นไรดีกว่าอิง พี่เกรงใจ อิงเหมาะกับเป็นนักชิมดีแล้ว” เหนือฟ้ายิ้มแหย พลางยกมือปรามให้เธอหยุดความคิดที่จะเข้าครัว ไม่ใช่แค่รสชาติการทำอาหารที่แย่ แต่เธอเคยเกือบทำไฟไหม้ครัวมาแล้วต่างหาก เพราะงั้นอิงจันทร์เลยตั้งปนิธานกับตัวเอง ว่าให้เอาดีทางด้านอื่นยังดีกว่า ต่อให้ต้องเจรจางานกับเหล่านักธุรกิจที่โหดหินแค่ไหนก็ยังดีกว่าการเข้าครัวทั้งนั้น “พี่อิงขา” “ม่อน” เจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วดังแว่วมาแต่ไกล ก่อนหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มจะวิ่งเข้ามาสวมกอดอิงจันทร์อย่างแนบแน่น “ม่อนคิดถึงพี่อิงจังเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยแวะมาที่ร้านเลยนะคะ งานเยอะเหรอ” เลม่อนยิ้มกว้างจนเห็นเหล็กดัดฟันในปาก เธอเป็นเด็กสาววัยสิบแปดปีที่น่ารักสดใสสมวัย หากได้ยืนเทียบเคียงอิงจันทร์ก็เหมือนกลางวันกับกลางคืน ภาพลักษณ์ภายนอกของสองสาวต่างกันสุดขั้วเลยทีเดียว อีกคนสดใสแต่อีกคนมืดครึ้มมาเชียว.. “นิดหน่อย ช่วงนี้พี่มีอะไรให้ทำเยอะ แต่ถ้าว่างจะรีบมาหาม่อนเลย” อิงจันทร์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เอ็นดูอีกฝ่าย “พี่อิงน่ารักที่สุด ม่อนรักพี่อิง” “ไอ้ม่อน” เลม่อนที่ทำท่าจะเข้าไปสวมกอด ถูกเหนือฟ้าคว้าลำคอเหมือนอุ้มลูกแมวให้ถอยห่าง “อิงไม่ค่อยสบาย ไปทำงานของเธอได้แล้วไอ้เด็กแสบ” เหนือฟ้ายิงฟันขู่ใส่ แต่แทนที่เลม่อนจะสลดเธอกลับหันมาจ้องหน้าอิงจันทร์แทน “ว่าแต่พี่อิงรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ ม่อนเห็นพี่มองตั้งนานแล้ว” “ไอ้ม่อน..” เหนือฟ้าส่ายหน้าติดเอือมระอา ก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อย เมื่อได้เห็นว่าอิงจันทร์แอบมองใครสักคนผ่านภาพจากกล้องวงจรปิดอยู่พอดี “ทำไมเหรอ ม่อนมีอะไรหรือเปล่า” อิงจันทร์ยกมือปรามชายหนุ่มให้เลม่อนได้พูดก่อน “อย่าหาว่าม่อนนินทาลูกค้าเลยนะ แต่ครั้งที่แล้วคนที่มากับพี่ผู้หญิงไม่ใช่พี่ผู้ชายคนนี้ค่ะ” เลม่อนป้องปากกระซิบให้ได้ยินแค่สองคน แต่เหนือฟ้ากลับหูผึ่งตามไปด้วย “เมื่อไหร่เหรอม่อน ที่ม่อนเห็นผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่คนนี้” “ไม่แน่ใจว่าสองหรือสามวันก่อนนี่เองค่ะ ม่อนเปิดให้พี่อิงดูจากกล้องวงจรปิดได้นะ ม่อนไม่ได้เป็นเด็กเลี้ยงแกะแน่นอน” หลักฐานเด็ดคงเป็นกล้องวงจรปิดย้อนหลัง.. ทั้งสามคนมองภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ประกอบคำพูดของเลม่อน ขณะที่เจ้าตัวลากเก้าอี้มานั่งเลื่อนหาไฟล์โฟลเดอร์ย้อนหลังด้วยสีหน้ามั่นใจ “แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นเลม่อนเด็กเลี้ยงแกะ” “เฮียเหนืออย่าขัดสิ ม่อนจะพิสูจน์ให้เห็น.. ว่าไม่ได้โกหกแน่นอน” มื้อค่ำของอิงจันทร์คือดินเนอร์สุดหรูบนภัตตาคารในเครือเคย์ยูกรุ๊ป ไม่ว่าจะร้านอาหารหรือโรงพยาบาลในระแวกตัวเมือง ล้วนแล้วแต่อยู่ภายใต้ตระกูลวรโชติเมธาทั้งสิ้น ตึกสูงระฟ้าทำให้บรรยากาศที่มองเห็นจากมุมนี้สบายตา แต่ใจดวงน้อยกลับสั่นไหว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับท่านไตรภูมิและคุณหญิงญานี ท่ามกลางสายตาลูกชายตัวดีที่กดดันเธอไม่พัก “ทานเยอะๆ นะหนูอิง ลุงรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่สู้ดีเท่าไหร่ แต่ยังไงหนูอิงก็ยังมีลุงกับป้าแล้วก็เจ้าเอกอีกคนนะ” ผู้เป็นประมุขของวรโชติเมธา ตักอาหารใส่จานอิงจันทร์ด้วยความเอ็นดู “ขอบคุณค่ะคุณลุง อิงจะผ่านมันไปให้ได้ค่ะ” “ดีแล้วลูก อิงเป็นคนเก่งในสายตาป้านะ ป้าพร้อมช่วยเราเสมอ” อิงจันทร์ค้อมศีรษะอย่างนอบน้อมต่อผู้หลักผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือ แต่ตวัดสายตามองเอกชยินร์ตาขวางอย่างไม่สบอารมณ์ “อิง” เอกชยินทร์เรียกชื่อหญิงสาวที่นั่งข้างกาย ก่อนจะลอบถอนหายใจทิ้งด้วยความอึดอัดใจ “คะ พี่เอก” อิงจันทร์ละสายตาจากทั้งสองสามีภรรยาตรงหน้า เธอหันมองเขาที่ส่งสายตาเชิงให้พูดเรื่องที่คุยกันไว้ในตอนนี้เลย “เธอมีอะไรจะบอกพ่อฉันไม่ใช่เหรอ” “จะให้ฉันพูดตอนนี้เลยเหรอ เราทานอาหารกันให้อิ่มแล้วค่อย..” “ตอนนี้เลย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแทรกจังหวะ ทั้งที่เธอยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ นั่งรวมตัวกันยังไม่ถึงสิบนาที เอกชยินทร์ก็ออกอาการทางสีหน้าทันทีว่าไม่สบอารมณ์ เขายกแขนดูนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ ราวกับมีนัดกับใครอีกคน แต่ก็ยังสละเวลามาเล่นละครตบตาพ่อแม่ตัวเอง “มีอะไรหรือเปล่าหนูอิง” ท่านไตรภูมิไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง ความพ่อลูกกันย่อมมองออกว่าตอนนี้เอกชยินทร์มีแผนการอะไร แต่ประมุขของบ้านก็ไม่ได้มีท่าทีหนักใจเท่าไหร่ ราวกับรู้อยู่แก่ใจว่าจะไม่มีใครมาขวางงานแต่งครั้งนี้ได้ “ใช่ค่ะ อิงมีเรื่องที่สำคัญอยากจะบอกคุณลุงกับคุณป้า” อิงจันทร์กลั้นใจเอ่ยบอก ใบหน้าสวยหวานปั้นยิ้มทั้งที่นัยน์ตาเศร้า เขาใจร้ายเกินไปหรือเปล่า.. “เรื่องอะไรเหรอลูก” “เรื่องงานแต่งงานน่ะค่ะคุณป้า..” ทุกคนบนโต๊ะอาหารพร้อมใจกันเงียบเพื่อรอเธอพูดให้จบ โดยเฉพาะเอกชยินทร์ที่จ้องมองริมฝีปากของอิงจันทร์ไม่วางตา หากทว่า.. “งานแต่งของเราสองคน สามารถจัดเตรียมให้เสร็จเรียบร้อยภายในหนึ่งเดือนได้หรือเปล่าคะ” พูดจบอิงจันทร์ก็หอบหายใจหนัก พลางคลี่รอยยิ้มให้พ่อกับแม่เอกชยินทร์ได้วางใจ เธอตัดสินใจเลือกแล้ว.. “นี่เธอ..” “คุณลุงก็รู้ใช่มั้ยว่าอิงมีงานที่เหลือต้องทำอีกเยอะเลย อิงไม่อยากต้องรอนาน” สิ้นประโยคนั้นอิงจันทร์ก็บีบมือเข้าหากันแน่น สะกดกลั้นอารมณ์ที่อยากจะร้องไห้ให้ลึกสุดหัวใจ ม่านตาคู่สวยสั่นไหวไม่กล้าหันมองสีหน้าของเอกชยินทร์ ริมฝีปากสีระเรื่อแห้งผาดจนต้องเม้มเข้าหากันกลบความสั่นประหม่า ได้ยินแค่เสียงถอนหายใจจากคนข้างกาย หัวใจที่สั่นระรัวก็แทบจะปลิวเตลิดไปแล้ว “ลุงก็นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าเราอยากเร่งรัดขนาดนั้น ลุงจะได้รีบทำการ์ดเชิญแขกตั้งแต่ตอนนี้เลย” ท่านไตรภูมิหัวเราะชอบใจ “เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรออิงจันทร์” เอกชยินทร์พูดกรอดไรฟัน ก่อนจะกระชากแขนอิงจันทร์ให้หันหน้ามาคุย “เอกทำไมพูดกับน้องแบบนั้นล่ะลูก” คุณหญิงญานีรีบห้ามปราม แต่เขากลับไม่สนใจสิ่งรอบข้าง นอกจากหญิงสาวที่กลืนน้ำลายตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย “อิงตามใจคุณลุงกับคุณป้าเลยนะคะ ว่าต้องการแบบไหนหรือว่าอยากได้ตรีมงานอะไร” “หนูอิงเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวก็พอ เรื่องงานหรือชุดลุงจะให้คนจัดเตรียมให้เรา” เอกชยินทร์กระตุกยิ้มมุมปากให้กับความร้ายกาจของอิงจันทร์ หากเมื่อวานเธอไม่ตอบรับข้อตกลง วันนี้เขาคงไม่โผล่แม้แต่เงาหัวมาให้เห็นแน่นอน “เธอนี่มัน.. หน้าไม่อายชะมัดเลย” เขาแสยะยิ้มมุมปาก ดูท่าจะโดนจิ้งจอกสาวเล่นเหลี่ยมใส่เสียแล้ว “ตาเอก” “เจ้าเอก” เจ้าของใบหน้าสวยที่มีหยาดน้ำตาเอ่อรื้นคลอเบ้า หันมองชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มเย็นเยือก “อิงยังยืนยันคำเดิม.. อิงอยากแต่งงานกับพี่เอกค่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more