Chapter 23
Raine
ISANG napakalalim na buntong–hininga ang pinakawalan ko, pagkalipas ng ilang oras na paglalakad sa kagubatan. Sa wakas narating din namin ang bukana palabas sa makapal na kagubatan.
Mabigat ang mga paa kong humakbang sa daan. Huminto ang mga kasama ko, at alam kong ito na ang hangganan ng kanilang pagsama. Pinilit kong ngumiti kahit ramdam ko ang kaba na bumibigat sa puso ko. Ngunit kailangan kong magpakatatag. Natatakot ako dahil hindi ko alam kung ano ang buhay na naghihintay sa akin sa siyudad.
"Hanggang dito na lang ba kayo?" tanong ko, pilit pinapakalma ang aking sarili.
"Oo, hanggang dito na lang kami, Dayang. Hindi na kami pwedeng magtagal. May mga Jeep na dadaan rito patungo sa terminal," sagot ni Ninay na sobrang nag–alala ang tinig. "Mag–ingat ka, Dayang,"
