Prologue
Warning and Triggers: Death, Violence, maybe detailed torture. But the Purpose of this story is for romance entertainment only. This story is a work of fiction. Names, characteristic, places, and incidents either are products of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual persons, living or dead, events , or locales is entirely coincidental. Warning lot of matured scene. Read at your own risk.
Prologue
TITLE: THE BLUE–EYED DEVIL BILLIONAIRE
Raine POV
KANINA pa ako tayo at upo sa paghihintay sa kanya dito sa visiting area. Tila ba sinasadya niyang paghintayin ako, naka–ilang pakiusap na rin ako sa mga guard. Pakiramdam ko'y mabùbuẁal na ako sa pagod at kaba. Napangiti ako, sa wakas, nakita ko siyang papasok sa visiting area.
Mukhang pagod at naguguluhan, nangilid ang luha sa mga mata ko. Ngayon ko lang siyang nakitang parang pasan ang mundo hindi ako sanay makita siyang ganito dahil mas sanay akong makitang malakas siya at positibo. Gusto kong tawirin ang pagitan naming dalawa at yakapin siya . Tumaas ang mga kamay ko at pasimpleng pinunasan ang mga luha ko.
Agad niya akong napansin at lumapit siya sa akin, ang mukha niya'y walang bakas na emosyon.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong niya, without emotion, diretso at malamig ang boses.
Huminga ako nang malalim, pilit na pinapakalma ang sarili ko. I tried to smile. "May kailangan akong sabihin sa'yo," simula ko, mahina at nangìnginìg ang boses. "B–bùntis ako."
Nagulat siya, kita ko sa mga mata niya ang tàkòt at pagkabahala. "W–What? Anong ibig mong sabihin?" he asked confusely.
"Magkakaroon na tayo ng anak," ulit ko, ang mga kamay ko'y nanginginìg. Pero bago ko pa matapos ang gusto ko pang sabihin, napahakbang siya paatras. Tumingala siya sa kisame at minasahe ang batòk, then he gròañèd like a wòùnded animal. Parang puno siya ng frustration. Pagkatapos, humarap siya sa akin, his chèst heaving tila ba may mabìgat siyang dinadala sa kanyang dìɓdìɓ.
"Hindi maari," sabi niya, umiiling at nangìngìnìg ang boses. "H–hindi...p'wede. Hindi ko matanggap 'yan."
Parang biglang bumagsak ang mundo ko. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko habang nakatingin sa kanya, umaasang mali lang ako sa aking narinig. "A–anak mo ang batang 'toh. Anak natin, tapos sasabihin mo sa akin 'yan. Kailangan kita, kailangan ka niya," pakiusap ko, pero parang hindi niya ako narinig.
Matalim niya akong tinitigan. "H–hindi mo ba, nakikita ang sitwasyon ko? Tapos dadagdagan mo pa, ang dami kong iniisip, Raine. Hindi ka nakakatulong sa problema ko. Dammìt!"
"Anak mo ito," humihikbing sabi ko, sinubukan kong kunin ang kamay niya pero mas lalo siyang umatras. "Kailangan ka namin."
Napatingin siya sa akin, may kirot sa mga mata niya, pero mahigpit ang boses niya nang magsalita ulit. "Hindi ko matanggap ang bata. Umuwi ka na sa bundòk kung saan ka galing; doon mo siya palakihin. Ilayo mo siya sa mundo kong magulo. Baka matulad lang siya sa akin," aniya, na pilit pinipigilan ang pagtulo ng mga luha niya. Alam ko, ramdam ko , labag sa kaloòban niya ang mga sinasabi niya.
Muli akong lumapit sa kanya at desperadang sinubukan siyang hawakan. "Pakiusap, huwag mong gawin sa akin ito. Handa akong maghintay kahit ilang taon pa. Kailangan kita; kailangan ka ng anak natin."
Bigla siyang umiling at itinulak ako palayo. "Umalis ka na," sabi niya, hindi naitago ang sakit sa kanyang mga mata. "Hindi kita kailangan sa buhay ko. Hinatulan na ako; malabo na 'yang sinasabi mong hihintayin mo ako." Puno ng kapaitan ang tinig niya.
Umilinga ko, ayokong sumuko kahit ilang beses pa niya akong itaboy. Kakapit ako sa mga binitawan niyang pangako sa akin. "Pakiusap, mahal. H'wag mo akong pagtabuyan. Hndi kita iiwan. Kahit iwan ka pa ng mundo, dito lang ako sa tabi at maghihintay sa paglaya mo. Mahal na mahal kita, Pheonix."
"Umalis ka na!" Sigàw niya, at tuluyan na akong itinùlàk nang malakas "H'wag mo na akong guluhin pa!" Then remorse filled in his eyes nang makita nito ang pàgbagśak ko sa sahig.
