Crystal's Life

Chapter 2

Hindi naman ako ganito noon. Wala akong reklamo sa buhay ako, in fact ay masaya ako. It's just that, bigla na lamang akong nagising na nagsasawa na ako sa paulit-ulit kong ginagawa. I look like a prisoner in my own mansion.

That's why I want my freedom.

That's why I am tired.

"Hindi ka dapat nagsasalita ng ganyan, Young Lady. Your life, this life you have is everyone wished to have. Lahat ay nagsisikap para makamtam ang buhay mong masagana at marangya, ikaw, maswerte ka sa lahat dahil ipinanganak kang ganito." Paliwanag ni Nanny kaya muli akong napabuntong hininga.

What's the sense of all the luxurious things I have, If it's not the source of my happiness? Sa isip ko at hindi na lamang umimik kay Nanny at pinagpatuloy ang pagtitig sa engrandeng mansion, kung saan ako lumaki.

Mabilis lumipas ang oras at gabi na. Nagtungo ako sa library pagkapasok ko sa mansion. Nag-scanned lang ako nang mga libro at nang walang na-caught ng attention ko na book title ay lumabas ako at naglakad sa hallway patungo sa west wing kung nasaan ang kwarto ko. Maraming akong kawaksi na nadaanan at napapayuko na lamang ang mga ito nang makita ako. Hindi ko na lamang sila pinansin at pumasok sa isang kwarto na nakalagay na salon. Napatayo ang lahat ng tao na nandoon pagkakita sakin at agad humilera sa harapan ko.

"Good Evening, Young lady." Sabay-sabay na bati ng mga ito. Tinapunan ko lamang sila ng tingin at naglakad patungo sa isang pinto, bumungad sa akin ang isang kwartong punong-puno ng cosmetic products mula sa iba't-ibang sikat na brand. Hindi ko maiwasang mapangiti nang mahawakan ko ang contour kit na nakalagay sa isang stand.

"Do you want to try that one, Young lady?" Wika ng isang babae na nasa likudan ko na sumunod pala sa akin dito sa loob. Tinignan ko ito at napataas ng kilay,

"Did you used any of the cosmetic products here?" Seryosong tanong ko. Napaiwas ito ng tingin at parang hindi mapakali. 

Lumabas ako ng kwarto at tinignan isa-isa ang mga babaeng nakahilera pa rin sa harapan ng salamin. All of them are wearing a heavy make-up as I've seen it. Hindi ako madamot pero ayoko sa pakialamera especially kung walang paalam, it was close as stealing! Kinuha ko ang phone ko sa aking bulsa at sandaling nag-dial saka ito itinapat sa tainga ko.

"Butler Zin." Wika ko dahilan para mapatingin saking silang lahat na puno ng pag-aaalala ang mga mata.

"At salon, now." Pagtatapos ko sa tawag at ibinalik ang cellphone ko. Inilapag ko ang contour kit sa isang mesa saka umalis sa lugar na iyon. Huminga ako ng malalim at nakasalubong ko pa ang Butler ko na tinanguan ko nalang saka nagtungo sa kwarto ko.

"Do not disturb me." Sabi ko pa sa mga maids na nasa labas ng pinto ng kwarto ko bago pumasok at i-locked ito. Isa-isa kong hinubad ang mga damit ko, only to have my undies. Nagbabad ako sa bubble bath nang mahigit thirty minutes saka nag-shower. After I wore my nighties ay humiga na ako sa kama at pinatay ang ilaw gamit ang remote control.

Another boring day had passed. 

"Young lady, the Allegres are here to visit you." Napatango ako kay Nanny Sasa at napatuloy sa paglalakad papuntang dining hall. Nabungaran ko doon si Uncle Cris at ang mga pinsan kong lalaki na masayang kumakain. Napatigil sila nang mapansin ang presensya ko at agad lumapit para halikan ako.

The Allegres are my second relative since kapatid ni Mommy si Uncle Cris. The elder Allegre, which is Kuya Rafael kissed my cheeks sabay sabing,

"How are you, Crystal! It's been a while." Nginitian ko lamang ito at tinignan si Kuya Ramon na hinalikan din ako sa pisngi saka tumango at bumalik sa dining table while RJ just hugged me at bumalik na din sa dining. Bumalik na rin sina Uncle Cris sa hapag kaya nagtungo na din ako doon. Nakaupo lamang ako na mistulang tuod habang pinagsisilbihan na parang normal ko nalang na ginagawa. Nang matapos ay magana akong kumain dahil may mga kasabay ako. 

"When will you gonna stay here, RJ?" Tanong ko sa pinsan ko habang nandito kami sa ferris wheel at pinagmamasdan ang malawak naming lupain. 

"A week, maybe? Pinapunta kasi dito ni Tito Edgar si Dad." Sagot niya na nakatingin lang din sa tinitignan. Bumuntong hininga ako na ikinalingon niya. 

"Is something the matter?" He asked.

"Nothing. I just want to sighed." I heared him chuckled kaya ako naman ang napalingon sakanya.

"Why?"

"Your humor is improving. Where did you learn that?" Napakunot ang noo ko at napailing na lamang siya nang ma-realize niya na hindi ko siya naintindihan. Tumigil ang ferris wheel nang nasa baba na kami kaya tumayo na kami. Agad akong inalalayan ni Butler Zin hanggang sa makatapak ako sa ground. 

"What do you want to do, Young lady?" Magalang na tanong nito sakin pero umiling lang ako at sumabay sa paglalakad ni RJ. Nakita namin sa boulevard na nakaupo sina Kuya Rafael at Kuya Ramon kaya lumapit kami doon, and as usual, pinunasan at pinagpagan muna ni Nanny Sasa ang upuan bago ako makaupo. Kailangan ay lagi silang nakasunod sa akin na nakasanayan ko na lamang. 

"You're really a princess, Crystal. All hail to you." Nakangising komento ni Kuya Ramon nang makaupo ako. Inirapan ko na lamang siya at sumandal. 

"By the way, where's Aunt Reina?" Takhang tanong ko nang maalala ko na sila lang at hindi kasama ang Mom nila. 

"Busy with something." Turan ni Kuya Rafael so I just shrugged my shoulders 'coz I don't get what he answered to me. 

Nagkwentuhan na lamang kami na totoong nagpasaya sa akin hanggang sa hindi namin namalayan na gabi na pala. After dinner ay nagtungo kami sa entertainment room at naglaro ng play station na super mario na ngayon ko lang nalaman na meron pala kami. They taught me how to play and we ended up laughing so hard dahil sa saya. 

Pinanuod ko lamang sila mula sa bintana ng kwarto ko habang naglalagay sila ng gamit sa isang van. I fought so hard my tears habang kumakaway sakanilang papasok na sa kotse. Hindi ko inalis ang tingin sa sasakyan nilang papalayo hanggang sa hindi ko na ito matanaw. Humiga na lamang ako saking kama pagkatapos at tumitig sa ceiling. 

Mag-isa na naman ako. Why do people always leave? I asked my cousins If they want to live here with me pero tumanggi sila dahil nasa Pilipinas raw ang buhay nila. I even asked Auntie Reina over the video call but she just promised to visit me often. I asked my Mom and Dad when they gonna visit me but they're still busy. I asked Charie if she was going to be here but she was busy living her life. Me? I was left here, sorrounded by many people still, I feel incomplete. I don't have anyone with me but myself. I am a prisoner in my own home. How cruel life I have. How boring life I get just to be filthy rich.

"Nanny, what if I was born as a pauper? Do I also feel like being left out?" I asked Nanny while she was busy preparing my bed. 

"I think so. Being poor is a very tough, young lady. More challenges will come your way, that will lead you to be a miserable person." Paliwanag niya at bahagyang tumingin sa akin. 

"Challenges? What kind of challenges?" I asked. 

"Like, how to survive without eating. How to live without shelter in a cold starry night, and how to drink without water. Life is tough, Young lady, and you are very lucky to have a luxurious life like this. You were very lucky to be born with a golden spoon in your mouth." Napaisip ko sa sinabi niya saka bumuntong hininga.

"But I'm not happy, Nanny. I can't find my happiness in any corner of this huge mansion!" I shouted in frustration. She looked so shocked upon seeing my reaction but she just bow her head, heading to the door. Naiwan akong muling nag-iisa kaya ibinagsak ko na lamang ang sarili ko sa kama at iniyak ang frustration na nararamdaman ko. 

Kinaumagahan ay nakatanggap ako ng email kay Mommy about my new teacher since the old one was fired due of her attitude, and I don't even understand why. Nanatili lang ako sa kwarto maghapon at nagpahatid na lamang ng pagkain hanggang sa gabi na naman at makatulog na naman ako, still alone.