Crystal's Life

Ano nga ba ang mga bagay na totoong nagpapasaya sa mga tao? Is it to buy the things that you always wanted? Is it wearing the most expensive dress that always seen in social media? Or Is it about being the rich girl in town? Is being materialistic the true definition of happiness? Is it all about money? Just like the multi-awarded song of Jessie J's Price tag, money can't buy our happiness. Dahil kahit gaano ka pa kasaya sa pagbili mo sa mga usong damit, sa mga makabagong gadget, sa mga branded na make-ups, latest car model, kahit gaano pa karami ang hawak mo na paper bag that comes from the different famous clothing line, ay hindi ka pa rin sasaya. It maybe made you happy but It was only in a short period of time. Dahil para sa akin ay tunay na kasiyahan ay hindi nabibili at pang-matagalan. I sighed as I stared at my window, pinapanuod ang maingay na patak ng ulan na malayang bumubuhos kasabay ng mga luha ko. This is the first thing I can do in this morning, to cry silently as the celebration of my twentieth birthday. "Young lady? Your Mom is on the line, please answer the phone." Dinig kong sabi ng Nanny ko mula sa likod ng pinto. Agad kong pinunasan ang mga luha sa pisngi ko at nagtungo sa vanity table para kunin ang wireless phone as I pressed the answer key. "Mommy?" "Crystal sweetie, happy birthday! Do you want me to throw you a party? How about I buy you the latest car model Jaguar? Or the new release of Apple? Do you want  new dress of Gucci or Chanel? A new set of make up by L'Oreal?" Naupo ako sa kama at napapikit. I let a sighed as I bit my lip. "When will you come home, Mom?" Natahimik si Mommy sa sinabi ko at dinig ko pa ang pagbuntong hininga niya. Muling tumulo ang mga luha ko as I fully understand everything. "No need to answer my question, Mom. I understand that you are not here with me for my own sake. I really understand." I said as I wipe my tears. "Honey--" "No need to throw a party Mom, or buy any expensive things. I'll be fine here. Chef Marcy will cook my favorite pasta, by the way." I heared her sighed once again kasunod ng katahimikan kaya nagpaalam na ako at pinutol ang tawag. Nag-ayos ako ng aking sarili at sinuot ang isa sa pinakamahal at pinakamaganda kong damit na ang Mommy ko pa ang gumawa, It was an off-shoulder red dress na may raffles sa laylayan at rose design sa gilid. My Mom is the famous fashion designer here in New York and in the European country. I curled the tip of my hair and wore a light make up. I matched my dress with a red stilleto and stormed out to my room. Nakita ko naman na naghihintay si Nanny Sasa, ang nanny ko since I was young and my Butler Zin. Sinabayan nila akong dalawa sa paglalakad hanggang sa makababa kami sa malaking dining hall. Pagbukas ng pinto ay siyang narinig kong pagputok ng party popper at ang sabay-sabay na pagbati sakin ng mga maids na matagal ko ng kasama dito sa mansyon. "HAPPY BIRTHDAY YOUNG LADY!" I smiled as I send them my overwhelming gratitude. Teary eyed akong tumingin sa mahabang mesa at doon nakita ang two layer cake na ang design ay ang face ko, may mga kandila na nakapalibot sa dulo na pabilog. Iba't-ibang klase din ng pasta ang nakahain sa mesa at ang favorite filipino dish ko na adobo at menudo. Magana at masaya akong kumain ng araw na iyon na sinabayan ng mga maids. Atleast I celebrated my birthday in other way. Kinagabihan ay naghahanda na ako sa pagtulog ng marinig ko ang pagtunog ng iPhone ko. I reached my phone on the bedside table and pressed the answer key when I read the name of my best friend, Charie Fernando. "Hello?" "Happy Birthday, Bestfriend! Anong handa mo?" Napangiti ako nang marinig ko ang boses nito. Humiga na ako sa kama and hugged my pillow habang nakahawak ang isa kong kamay sa phone ko na nasa tapat ng tenga ko. "Thank you. It's just the different kinds of pasta, filipino cuisine, cakes and such." Sagot ko. "Good to hear that. How about the gift that you had received from your Mom?" "I told her not to send any gift for me. I still have the things that she mentioned earlier, by the way." "But you should at least accept her gifts tapos ay ibigay mo sa akin. You know bestie, wala ako ng kung anong mayroon ka." I rolled my eyeballs as I stared at the ceiling. "Where are you, Charlene? Why did you not visit me here?" "Forgive me, bestie. I'm still here in Aussie, you know my brother, he never let me do the trip alone." I sighed. Charlene was my best friend for a long time now. We know each other since we were babies. Her mother and my Mom are best college buddies way back in the Philippines. Among of all people na nakakahalubilo namin kapag may elites gathering, only the Fernando family are the most trusted of Ybaniez. Sila din ang pinagkatiwalaan ni Dad na ipahawak ang isa mga company namin, and gave them the thirty percent share dahil narin sa nalugi ang kompanya nila after their Parents died in a road accident. Right now, they are residing in Australia for the new business that my Daddy gave them. "I understand," I said as I closed my eyes. "Nagda-drama ka na naman ba, Crystal Alexa Allegre Ybaniez? Naku, Crys diba sinabihan na kita na imbes na kwestyunin ang buhay ay dapat ka pang magpasalamat dahil maswerte ka." Seryoso niyang sabi kaya napaupo ako sa kama ko at niyakap ang mga tuhod ko. "You can't blame me. I am so tired to have a life like this. I wanted to be like you, you know that? Gusto kong mag travel, meet new faces and see new places. Mayaman kami pero hindi ako masaya dahil hindi ko magamit ang kayamanan na meron ako para sumaya. Did you get me, Charlene?" Muling katahimikan ang namayani sa amin, ibababa ko na sana ang tawag ng marinig ko ang pagbuntong hininga niya. "Okay. Naiintindihan kita so I suggest na tumakas ka dyan. Make a plan for your escape, I will help you to get out of that country. But think about that carefully para hindi ka magsisi sa huli." Ilang minuto na ang nakalipas pagkatapos ng pag-uusap namin ni Charie ay hindi parin mawala sa isip ko ang sinabi niya. Hanggang sa lumalim na ang gabi at namalayan ko na lamang na umaga na dahil sa pagkatok sa pinto ng kwarto. "Young Lady, your new teacher will be here in an hour. Please get ready." Dinig kong wika ni Nanny. I just sighed at patagilid na humiga saka pumikit at nagising na lamang sa mahihinang katok muli sa pinto ko. "Young Lady, it's time for dinner, aren't you hungry?" Bumangon ako at napatingin sa labas ng bintana at nakitang madilim na. Nag-ayos ako ng sarili ko at lumabas sa kwarto. Hindi ko pinansin ang Nanny at Butler ko na mataman na nakatingin sa akin hanggang sa makarating ako sa dining hall. "Your new teacher is still here, Young Lady." Naupo ako sa kabisera at nilagay ang table napkin sa lap ko. "Sent her home and come back when I say. I'm still not in the mood to study." Tumango sa akin si Butler Zin at umalis sa dining hall. Tahimik akong kumain at nang matapos ay namalagi ako sa garden at naupo sa wooden chair. Tumayo ako at naglakad-lakad hanggang sa makarating ako sa tapat ng malaking gate na napapalibutan ng mga bodyguards na palakad-lakad habang ang ilan ay nakaupo sa guard house at malakas na nagtatawanan. Naglakad ako patungo doon at nang makita ako ng isa sakanila ay natahimik ang mga ito. "What are you doing here, Young Lady?" I Ignored his question at nilibot ang paningin sa buong guard house saka lumabas doon at naglakad sa tapat ng malaking gate. Napatigil din ang ilan sa mga nasa labas at binati ako na hindi ko muling pinansin. Muli akong naglakad hanggang sa makarating sa dulong bahagi ng garden. Nagpalinga-linga ako at nakita ang bintana ng kwarto ko. Naglakad pa ako at tumingala para tignan ang hangganan ng mataas na pader. I sighed at muling luminga hanggang sa may makita akong ladder sa hindi kalayuan. Nanatili pa ako doon at pinag-aralan ang bawat sulok hanggang sa may lumapit sa akin na maids at tawagin ako. Nanatili akong gising na nakaupo sa kama kahit na malalim na ang gabi. Iniayos ko narin ang gamit ko at nilagay sa backpack ang ilang pair ng shirts at pants saka undies. I also took my wallet at nilagay sa bag at ang phone ko. Nang masiguro kong tahimik na ang buong mansyon ay naglabas ako ng iilang kumot sa closet at pinagdugtong ang mga iyon. Siniguro kong matibay at maayos ayon narin sa bilin ni Charlene at dahan-dahan na walang ingay na lumabas sa bintana. Nangingig pa ako at habol ang hininga na bumaba hanggang sa matapakan ko ang ground. Walang ingay na tumakbo ako sa gate at iniayos ang ladder saka umakyat doon. At hindi na ako nahirapan sa pag-climb down dahil sa tali na nakita ko doon. Malawak ang ngiti kong tumatakbo habang palingon-lingon sa papaliit na imahe ng mansyong kinalakihan ko. This is it! This is the freedom that I always dream to experience.