Ang Babaeng Probinsyana

Chapter 21:BAYAN NG LEYTE

"Sir, bakit po tayo huminto sa Isidro?" nagtatakang tanong ko pagkarating namin sa bayan. Tumingin lang siya sa akin at bumaba sa kabayo.

"Pumasok muna tayo sa simbahan, Maria, para magdasal," sabi niya, tinulungan akong bumaba sa kabayo. Agad kaming pumasok sa malaking simbahan ng Isidro at nagdasal.

Isang ngiti ang sumilay sa aking labi. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nakapasok ako sa simbahang ito sa buong buhay ko. Mas malaki pala ito kaysa sa inaasahan ko. Mabilis akong umupo sa tabi ni Sir Alex at nagsimulang magdasal.

Pagkatapos kong magdasal, binuksan ko ang mga mata ko at napatingin kay Sir Alex, na nakapikit at nagdarasal din.

Napakagwapo at mabait talaga ni Sir Alex. Hindi ko mapigilang titigan ang kanyang magandang mukha habang nakapikit siya. Nang biglang dumilat si Sir Alex, dali-dali akong tumingin sa ibang direksyon.

"Bakit ka nakangiti, Sir?" tanong ko.

"Wala, maganda lang ang araw, Maria," sagot niya, nakatingin sa mukha ko.

Nagulat ako at kumunot ang noo nang bigla niyang kurutin ang matulis kong ilong bago tumayo. Agad kaming lumabas ng malaking simbahan at nagtungo sa isang malapit na tindahan.

"Ano kaya ang gawin namin dito?" tanong ko, panay ang tingin sa paligid. Bigla kong nahawakan ang braso ni Sir Alex nang may napansin akong nakatitig sa amin mula sa malayo.

"Maria, ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Sir Alex.

"Opo, ayos lang po ako, Sir Alex," sagot ko, patuloy na nakatingin sa mga tao. Sinundan ni Sir Alex ang tingin ko.

"Ano ba ang nangyayari, Maria?"

"Wala po, Sir."

"Mabuti pa, suotin mo ito," iniabot sa akin ang isang pulang bistidang damit.

"Para sa akin ito, Sir?" Tumango siya, kaya kinuha ko ito sa kanya at sinuot.

"Mas lalo kang gumanda sa suot mong damit, Maria. Bagay na bagay sa'yo," agad niyang sabi.

Pagkatapos naming mamili ng damit ko, bumalik kami sa kabayo namin at sumakay.

"Sir Alex, pwede po bang magpalit ako ng damit? Hindi po ako sanay magsuot ng ganitong kasuotan, lalo na sa pagsakay ng kabayo. Pupunta lang po tayo sa bukid, Sir." Tumingin lang siya sa akin at agad na binilisan ang pagtakbo ng kabayo patungo sa bayan ng Leyte.

Pagdating namin sa Leyte, agad akong naakit sa malawak na palayan. Malapit lang ang bahay nina Nanay Posey at Tatay Pedro dito.

"Sir Alex, pwede ba akong pumunta roon?" paalam ko. Tumango agad siya, kaya dali-dali akong tumakbo papunta sa bahay nina Nanay Posey.

"Nay, Tay!" sigaw ko habang tumatakbo ng mabilis papunta sa bahay. Mula sa kinaroroonan ko, nakita ko ang pagbukas ng bintana at sumilip si Nanay Posey.

"Maria, anak, napadalaw ka?" bulalas niya nang makarating ako sa bahay.

"Kumusta ka na?" agad niyang tanong.

"Mabuti naman po, Nay," sagot ko, hinawakan ang kamay niya at inilagay sa noo ko. "Mano po, Nay."

"Nasaan si Tatay, Nay?" tanong ko habang naglalakad kami papasok ng bahay.

"Nasa bukid siya, anak. Kumukuha siya ng gulay para sa hapunan mamaya," sagot ni Nanay.

Biglang napalingon kami nang marinig namin ang papalapit na mga yapak ng paa.

"Labanos, parang nakalimutan mo yata ako," sabi ni Agnes, may bahid ng tuwa sa boses niya.

"Pasensya na, Agnes ha. Na-excite lang ako nang makita ko si Nanay," mabilis kong sagot.

"Siyanga pala, Nay, si Agnes po. Katrabaho ko po siya sa Hacienda Acosta.

"Kumusta po kayo, Nay?" sabi ni Agnes, hinawakan ang kamay ni Nanay Posey at inilagay sa kanyang noo. "Mano po, Nay."

"Oh, narito na pala si Tatay mo, Maria," sabi ni Nanay Posey. Agad akong lumingon. Mas lumawak ang ngiti ko nang makita kong papasok si Tatay Pedro sa bahay, dala-dala ang mga gulay. Mabilis akong tumayo mula sa aking upuan at sinalubong siya, isang malapad na ngiti ang nakapinta sa aking labi.

"Tay," sabi ko.

"Maria, anak, ikaw ba 'yan?" tanong niya.

"Opo, Tay. Kumusta po kayo?" sagot ko, hinawakan ang kamay niya at inilagay sa aking noo.

"Mabuti naman kami rito, anak. Kumusta ka naman sa Hacienda Acosta? Mabait ba ang mga tao roon? Hindi ka ba nila pinapahirapan?" Nagkatinginan kami ni Agnes bago ako nakasagot.

"Naku! Hindi po, Tay. Mababait po sila, kaya huwag po kayong mag-alala sa akin; maayos po ako doon."

"Mabuti naman kung ganoon, anak. Kumusta na ba ang paghahanap mo sa tunay mong mga magulang?" dagdag niya.

Napabuntong-hininga ako at napasandal sa upuan, pabagsak ang mga balikat ko.

"Hindi pa po nahanap, Tay," parang ang hirap hanapin ng mga magulang ko, pero hindi ako nawawalan ng pag-asa. Alam kong mahahanap ko sila balang araw." Ngumiti ako sa kanya ng nakakapagpanatag.

"Magandang araw, Aling Posey," tawag ng isang boses mula sa labas. Dali-daling sumilip si Nanay sa bintana para makita kung sino iyon.

"Senyorito Tamir! Ikaw pala. Pasok ka," sabi ni Nanay Posey. Mabilis na tumayo si Tatay Pedro at sinalubong si Senyorito Tamir sa pinto.

"Magandang araw po, Mang Pedro," magalang na tugon ni Senyorito Tamir. Mainit na sinagot ni Tatay Pedro ang pagbati ni Senyorito Tamir sa kanya.

"Maria, Agnes. Anong ginagawa ninyo rito?" agad na tanong ni Senyorito Tamir.

"Naku, mahabang kwento, Senyorito," mabilis kong sagot.

Tumikhim si Sir Alex, at napalingon sa kanya ang dalawang matanda.

"Magandang araw po," bati ni Sir Alex. Agad namang nagbati pabalik sina Tatay Pedro at Nanay Posey.

"Paano ninyo nakilala si Maria at Agnes, Mang Pedro?" tanong sa kanila ni Senyorito Tamir.

"Mahabang kwento, Senyorito. Kung interesado kang makinig, sasabihin ko sa iyo ang totoo kung paano napunta rito si Maria at naging anak namin ni Posey."

"Lumapit ka rito, Anak," tawag sa akin ni Tatay Pedro, kaya lumapit ako at umupo sa tabi niya.

Halos limang taon na ang nakakalipas mula nang maranasan ni Maria ang isang malagim na trahedya. Natagpuan ko siyang lumulutang sa ilog; ang katawan niya ay puno ng sugat at tama ng bala. Akala namin ng asawa ko na wala nang pag-asa para mabuhay siya. Pero salamat sa Diyos, narinig niya ang aming mga panalangin, at nakaligtas siya.

"Bakit hindi niyo ito iniulat sa mga awtoridad, Mang Pedro?" diretsong tanong ni Sir Alex.

"Hindi namin alam kung sino ang gumawa nito sa kanya, kaya naisip naming mas mabuti na panatilihin siyang ligtas dito," sagot ni Tatay Pedro.

"Halos isang buwan na siyang walang malay. Naawa kami sa kanya. Mabait na bata si Maria.

"Alam ba ito ni Papa, Mang Pedro?"

"Oo, Senyorito. Alam ni Don Miguel at Senyorito Angelo ang totoo tungkol kay Maria. Pinangako ni Don Miguel na tutulungan si Maria na hanapin ang kanyang tunay na mga magulang at paaralin siya. Pumayag kami dahil mukhang mabuti ang kanyang intensyon."

"Hindi namin tatanggihan ang matagal nang inaasam niyang pagkakataon na mahanap at makasama ang kanyang tunay na mga magulang."

"Senyorito, mayroon akong pakiusap: kung maaari, pakisuyong alagaan ninyo siya roon. Walang alam si Maria na gawain kundi maglinis ng bahay at magluto," sana tratuhin ninyo siya nang mabuti." sabi ni Tatay Pedro. "

Mabilis na sinulyap ko si Senyorito Tamir, na biglang nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya; nakakuyom ang mga kamao.

"Kung ganoon, tutulong ako sa paghahanap sa tunay niyang mga magulang," sagot ni Sir Alex.

"Tama na 'yan, magtanghalian muna tayo. Teka, Senyorito, bakit ka biglang bumibisita dito?" tanong ni Nanay Posey.

"Ah, sinamahan ko lang si Alex, Aling Posey," sagot ni Senyorito Tamir.

"Maria, pwede ba tayong mag-usap?" nagmamadaling sabi ni Sir Alex.

"Opo, Sir. Ano po ang gusto niyong pag-usapan natin?" diretsong tanong ko.

"Tungkol sa tunay mong pagkatao. Pwede mo ba akong kwentuhan ng kwento mo?"

Agad kong sinabi sa kanya ang lahat. Nakita ko sa mga mata niya na naaawa siya sa akin.

“Huwag kang mag-alala,” bukas, magsisimula na akong maghanap sa tunay mong mga magulang.”

“Salamat po, Sir,” sabi ko, huminga nang malalim. Biglang natapos ang usapan namin nang tawagin kami ni Nanay Posey para magtanghalian.

Pagkatapos naming kumain, agad kaming umalis ng bahay at nagtungo sa malawak na bukirin. Medyo malayo ito mula sa bahay ni Nanay Posey.

"Ang ganda pala dito, Sir Alex," sabi ko habang nakangiti nang malapad.

"Balang araw, dito tayo titira, Maria," aniya. Lumingon agad ako sa kanya.

"Ha? Tayo po, Sir? Ano po ang ibig n'yong sabihin?" tanong ko, naguguluhan. Tumingin siya sa akin at kinurot ang ilong ko.

"Malalaman mo rin balang araw, Maria. Pero ngayon, kailangan nating makita sina Nanay at Tatay," sabi niya. Napalunok ako ng malalim.

"Talaga po, Nanay at Tatay, Sir?" tanong ko, at isang kinakabahang tawa ang kumawala sa labi ko habang nakatingin sa kanya.