Ang Babaeng Probinsyana

Chapter 32:EROPLANO

Limang buwan na ang nakalipas.

"Magandang umaga," unang bati ko nang dumating ako sa kusina, at agad kong hinila ang upuan at umupo sa malaking mesa.

"Magandang umaga rin sa'yo, Maria," sagot ni Paula. Kumuha ako ng kanin at ulam at nilagay ito sa plato ko.

Habang kumakain ako, napatingin ako sa magasin na nakapatong sa mesa at binasa ito.

"Teka, si Ivy 'yan, ah?" pabulong kong sabi sa sarili nang makita ko ang larawan ni Ivy sa magasin.

"Maria, anong nangyari sa'yo? Parang nakakita ka ng multo," nagtatakang tanong ni Paula, napansin ang paglaki ng mga mata ko.

"Ano ba 'yang nasa magazine, Maria?" tanong ni Paula, kinuha ang magasin mula sa akin at tiningnan.

"Kilala mo ba siya?" diretsong tanong niya.

"Hindi ako sigurado kung siya nga talaga 'yon, Paula."

"Ano bang ibig mong sabihin, Maria?"

"Mukha kasing si Ivy," sagot ko.

"Siya si Ivy Ferrer," bulalas ni Paula.

"Kilala mo siya, Paula?" tanong ko.

"Oo, sikat siyang modelo sa Maynila.

"Bakit? Kilala mo ba siya?" Tumango ako bago sumagot.

"Oo, kilala ko siya. Kinakapatid ko siya. Anak siya ni Tiyang Susan." Bigla akong tinignan ni Paula nang marinig niya ang sinabi ko.

"Kinakapatid mo siya?" ulit na tanong ni Paula.

"Oo, Paula. Magkasama kaming lumaki sa Barangay Santana."

"Paano nangyari 'yon, Maria?" "Ibig kong sabihin, siya'y nabubuhay ng marangya sa Maynila habang ikaw ay naghihirap dito," sabi ni Paula.

"Mahaba ang kwento, Paula. Lahat ng nangyari sa akin noon, sinabi ko sa kanya."

"Ano? Ang walang hiya naman ng pamilyang nag-ampon sa 'yo, Maria. Mas malala pa sila sa hayop. Ibinenta ka nila dahil natalo sa sugal, tapos sinubukan ka pang gahasahin ng lalaking tinatawag mong tatay-tatayan."

"Kumulo talaga ang dugo ko sa galit nang marinig ko ang sinabi mo. Akala ko ba'y mabait si Ivy. Parang santo siya kapag kasama ang ibang tao. Hindi ako makapaniwala sa sinabi mo ngayon, Maria."

"Siyanga pala, maghanda ka, aalis tayo sa susunod na mga araw," diretsong sabi sa akin ni Paula.

"Aalis? Saan tayo pupunta, Paula?" tanong ko.

"Papunta tayo sa Maynila. Dadalhin kita sa amo ko," sagot ni Paula.

"Ha, amo?" tanong ko, kumunot ang noo ko sa sinabi ni Paula.

"Ang totoo, Maria, hindi akin itong bahay. Wala akong pag-aari dito. Bodyguard kami ni Brandon ng isang negosyante sa Maynila."

"Ano bang ibig mong sabihin, Paula? Ibibigay mo ba ako sa kanila? Ibibinta mo rin ba ako?" bulalas ko.

"Maria, pakinggan mo nang mabuti ang sasabihin ko. Mabubuting tao sila, hindi katulad ng mga Acosta, na traydor at manggagahasa. Lumaki ako kasama nila; pinag-aral nila ako, binigyan ako ng damit, at inalagaan ako ng mabuti. Tinuring nila akong parang anak nila. Namatay ang mga magulang ko noong bata pa ako. Inampon nila ako, kaya sigurado akong magugustuhan ka rin nila."

"Alam ba nila ang tungkol sa akin, Paula?"

"Oo, alam nila. Sinabi ko sa kanila ang tungkol sa'yo."

"Pero bakit mo itinago sa akin ito, Paula?"

"Pasensya na, Maria. Nag-aalala ako sa 'yo, kaya naisip kong mas mabuti kung itago ko muna sa 'yo ang totoo.

"Paula, wag kang mag-sorry sa akin. Dapat ako ang nagpapasalamat sa kabaitan mo sa akin dito. Parang prinsesa ang trato mo sa akin sa bahay na ito. Kaya naniniwala ako sa sinabi mo sa akin ngayon.

"Galit ka ba sa akin?" Umiling ako bago sumagot.

"Hindi, salamat. Salamat sa lahat, Paula."

"Sige na, sige na, baka lumamig na ang pagkain sa mesa. Kumain na tayo," sabi ni Brandon, isa sa mga kasama ni Paula.

Tatlong araw pagkatapos, habang nag-iimpake ako ng maleta para sa pagpunta namin sa Maynila, hindi ako mapakali. Halo-halo ang kaba at excitement na nararamdaman ko.

Sabi ni Paula, "Ang ganda raw ng Maynila at napakalaki. Bahala na kung anumang mangyari sa akin doon. Ang importante ay makalayo ako rito." Ito na ang pagkakataon kong hanapin ang mga magulang ko, pero paano? Hindi ko nga alam kung ano ang itsura nila.

Napabuntong-hininga ako; lumulutang ang isip ko kung paano ko sila mahahanap sa Maynila. Hindi ko alam ang tunay kong pangalan. Sinabi ni Aling Kapra na hindi raw iyon ang tunay kong pangalan, kundi isang pangalan lang na ibinigay sa akin ni Tiyang Susan. Hindi ko talaga alam kung sino ako. Buhay pa kaya ang mga magulang ko, o katulad ng mga magulang ni Paula na namatay na?

"Ma, Pa, sana nandito kayo sa tabi ko. Alam niyo ba na gustong-gusto ko kayong yakapin? Hindi ako galit sa inyo. Sana balang araw makita ko kayo at makasama; 'yun lang ang hinihiling ko," bulong ko sa sarili ko.

"Maria, oras na para matulog," sabi ni Paula, biglang sumulpot sa harap ko. Hindi ko man lang napansin na pumasok siya.

"Naisip mo naman ba ang mga magulang mo, Maria?" Tumango ako sa kanya.

"Huwag kang mag-alala, tutulungan kitang hanapin sila pagdating natin sa Maynila," sabi ni Paula.

"Talaga, Paula? Hindi ka ba nagbibiro?"

"Oo, kaya tumigil ka na sa pag-iisip tungkol dito. Matulog ka na ngayon. Maaga tayong aalis bukas papuntang Maynila."

Agad kong sinunod ang kanyang mga tagubilin. Mabilis kong tinapos ang pag-empake ng mga gamit ko sa maleta at pagkatapos ay humiga sa malambot na kama.

Madaling araw na, at gising pa rin ako, malapad ang mga mata ko. Hindi ako makatulog. Ilang segundo lang ang lumipas, tumunog ang alarm clock sa bedside table.

Alas-kwatro na pala ng umaga. Naku, hindi pa pala ako nakakatulog. Dali-dali akong bumangon at nagtungo sa banyo para maligo.

"Maria,"

"Si Manang Sabel, mula dito naririnig ko ang tawag niya sa labas ng kwarto ko," kaya binilisan ko ang pagligo. Mabilis kong kinuha ang tuwalya na nakatiklop sa maliit na drawer sa loob ng banyo at lumabas.

"Ano po iyon, Manang?" tanong ko nang buksan ko ang pinto.

"Maria, nais ko lang itanong kung tapos na ba kayo mag-empake ng mga gamit ninyo," magalang na sagot ni Manang Sabel.

"Opo, Manang," sagot ko. Agad kinuha ni Manang Sabel ang maleta ko at dinala ito.

"Sigurado ka na bang wala ka nang nakalimutan? Maria, baka may naiwan ka pang gamit," tanong ni Paula.

"Wala na, Paula," sagot ko.

"Habang nasa biyahe kami, nakasakay sa magarang sasakyan, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba at pagkabalisa.

Pagdating namin sa airport, nilibot ko ang paningin ko habang papasok kami. Ang laki ng airport, at napakalinis ng paligid.

"Ayos ka lang ba, Maria?" tanong sa akin ni Brandon. Mabilis akong tumango at ngumiti sa kanya.

Bigla na lang nagkalat ang mga kasama ko at pumila. Mabilis akong sumunod kay Brandon at Paula.

"Ano kaya ang ibinibigay nila? Paano ako papasok? Wala akong papeles na dala?" tanong ko sa sarili ko.

"Huminahon ka," bulong ni Paula sa akin. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, hindi makapaniwala na nakalusot ako sa mga guwardiya sa loob.

Isang malapad na ngiti ang kumalat sa labi ko nang makita ko ang napakalaking eroplano sa harap ko.

"Wow, ang laki pala! Akala ko maliit lang siya dahil mula sa itaas, parang maliit na ibon lang ang hitsura niya," sabi ko.

Lalong lumawak ang ngiti ko, halos abot-tenga na sa sobrang tuwa. Sa wakas, makakasakay na ako sa higanteng eroplano.

Mabilis kaming pumasok at umupo. Ang lamig pala sa loob, pero buti na lang naka-jacket ako kaya hindi ako gaanong nilalamig sa loob ng eroplano.

Pagkalanding ng eroplano sa Ninoy Aquino Airport, agad kaming nagtungo sa exit. Bigla kong nahawakan ang braso ni Paula nang makita ko ang mga lalaking nakasuot ng itim na suit at shades. May nakasabit din silang mga bagay sa tenga. Agad kaming sinalubong at kinuha ang aming mga bagahe.

"Huwag kang matakot, mga katrabaho ko sila," sabi ni Paula.

"Paminsan-minsan, nagsusuot din ako ng uniporme kapag kailangan, gaya ng may importante kaming lakad."

"Ah, ganun ba?"

"Oo, ganon nga, Maria," sagot niya. "Hindi namin namalayan na nakarating na pala kami sa aming pupuntahan." Tumingala ako sa matayog na gusali mula sa labas, namangha sa laki nito.

Agad kaming pumasok sa loob. Sumunod lang ako sa kanila kung saan man sila pupunta.

"Magandang gabi po, Miss Paula," bati ng babaeng naka-uniporme sa kanya. Ngumiti si Paula bilang sagot.

Nang makarating kami sa isang silid, tatlong beses kumatok si Brandon. Agad namang bumukas ang pinto.

"Miss Paula, mabuti at narito ka," diretsong bati ng isang lalaking nakasuot ng itim na suit.

"Nasa loob ba si Boss?" tanong ni Paula habang dire-diretso siyang pumasok sa loob ng kwarto. Sumunod naman ako sa kanya. Ang bango ng amoy ng lugar, parang pag-aari ito ng isang mayaman.

"Nasa opisina pa rin si Boss, pero sabi niya hintayin na lang raw siya," sagot ng lalaking naka-itim na suit.

"Paula, bakit tayo nandito? Parang hindi naman bahay 'to," naguguluhan kong tanong. Ngumiti si Paula sa akin bago sumagot,

"Hotel ang tawag dito, Maria." Bigla akong napatayo, nagulat sa sagot niya.

"Bakit tayo nasa hotel? Ano ang ibig sabihin nito?" tanong ko, nanginginig ang boses ko.

"Huminahon ka. Walang masamang mangyayari sa iyo dito."

"Pero Paula, ang sabi nila kapag dinadala ka sa hotel ay may ibig sabihin. Ibebenta mo rin ba ako sa kanya?"

"Maria, hindi..."

"Ayoko dito," sabi ko, umatras palayo sa kanya. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang may nabangga ako sa likod ko.

"Pasensya na po, hindi ko sinasadya," sabi ko, nakayuko, nanginginig ang buong katawan ko sa takot.

"Bakit ayaw mo akong makita o makasama dito sa bahay ko?" diretsong tanong niya.

Lumapad ang tainga ko sa pagkarinig ng boses niya. Agad akong tumingala. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang makita ko siya, nakasuot ng itim na suit at may necktie na nakasabit sa leeg niya. Nakatago ang mga kamay niya sa bulsa ng pantalon niya.

"Pasensya na, nagulat ba kita?" sabi niya, bago ako niyakap ng mahigpit.

"Alam mo bang, Miss na kita, Maria," bulong niya nang mahina.

"Sir Alex," sabi ko, lumawak ang ngiti ko sa labi, at agad ko siyang niyakap ng mahigpit bilang tugon.