Ang Babaeng Probinsyana

Chapter 31:TELEPONO

Kinabukasan, nang magising ako, agad kong inilibot ang paningin ko sa buong silid. Tiningnan ko ang bawat sulok. Ang laki pala ng silid para matulog ako mag-isa.

Sinubukan kong bumangon, pero agad akong bumagsak dahil sa sobrang sakit ng buong katawan ko. Anong oras na kaya? Tumingin ako sa malaking orasan na nakasabit sa dingding.

Alas-diyes na pala ng umaga. Dali-dali akong bumangon kahit masakit pa ang katawan ko. Inayos ko ang kumot; ayaw kong isipin ng iba na parang prinsesa ang pamumuhay ko rito.

Kailangan kong magtrabaho para wala silang masabi. Biglang bumukas ang malaking pinto at pumasok si Paula.

"Maria, anong ginagawa mo? Hindi ka dapat bumabangon. Baka mabinat ka. Bumalik ka na nga sa paghiga."

"Pero Paula, nakakahiya naman sa'yo. Wala naman akong trabaho dito," sagot ko.

"Huwag kang mag-alala sa trabaho. Ang mahalaga ay gumaling ka na, at huwag kang mag-atubiling sabihin sa akin kung may kailangan ka."

"Saka pala, may dala akong pagkain para sa'yo. Kumain ka para ma-inom mo na yung gamot mo," sabi niya habang nilalagay ang tray sa maliit na mesa.

"Salamat, Paula," sabi ko.

"Salamat para saan, Maria?" tanong niya.

"Salamat sa pagligtas mo sa akin mula sa kanila." Huminga siya ng malalim at hinawakan ang kamay ko.

"Hindi mo kailangang magpasalamat, Maria. Ginawa lang namin ang sa tingin namin ay tama."

"Pero bakit mo ako niligtas, Paula?" tanong ko ulit.

"Malalaman mo rin 'yan balang araw, Maria. At huwag kang mag-alala sa anumang bagay. Kung may kailangan ka, sabihin mo sa akin, o kung wala ako, sabihin mo sa mga katulong. Hindi ka namin niligtas para pagtrabahuin ka rito o para maging katulong sa bahay na ito."

"Ituring mo na sa iyo ang bahay na ito, Maria. Walang makakasakit sa'yo dito. Kaya kumalma ka na at magpokus ka sa paggaling."

"Oh! Sige na at kumain ka na; baka lumamig ang pagkain. Kailangan mo ring uminom ng gamot mo." Agad akong umupo sa maliit na upuan at kinain ang pagkain na binigay ni Paula sa akin.

Pagkatapos kong kumain, maliligo ako at saka tutulong sa mga gawaing bahay. Pero sabi ni Paula, huwag muna daw akong magtrabaho. Ang laki ng utang na loob ko sa kanya. Pinatira na niya ako sa bahay niya, tapos wala pa akong nagagawa.

Parang prinsesa ang buhay ko dito. Napalingon ako nang may kumatok sa pinto. Dali-dali ko itong binuksan, at pumasok siya. Isang babae na naka-uniform ng katulong.

"Ms. Maria, may ipapatrabaho po ba kayo?" diretsong tanong niya.

"Ha! Daig ko na gulat sa narinig ko. Ano po ulit ang tanong niyo?" sabi ko.

"Tinanong ko po kayo kung may kailangan ka bang ipagawa, o kung may gusto kang ipagawa sa kwarto mo," paliwanag niya.

"Wala po, salamat," sagot ko.

"Sigurado ka po ba?" tanong niya. Tumango ako ng isang beses sa kanya.

"Ano ang pangalan mo?" tanong ko. Mukhang mga labingwalong taong gulang siya, pero para siyang mas bata pa tingnan.

"Tawagin mo na lang akong Milay, Ms. Maria," sagot niya.

"Milay?" ulit ko.

"Oo, 'yan ang pangalan ko. Kung may kailangan ka, tawagan mo lang ako sa telepono, Ms. Maria."

Tumingin-tingin ako sa paligid. Anong telepono ang tinutukoy niya? Sa buong buhay ko, hindi ko pa naririnig ang salitang 'yan. Gusto ko sanang tanungin siya tungkol dito, pero nahihiya ako.

Tumango lang ako sa kanya, at agad naman siyang umalis. Mabilis kong hinanap ang teleponong binanggit niya. Ano kaya ang itsura ng teleponong tinutukoy ni Milay?

Bigla na lang may tumunog. Napatalon ako mula sa kama, nagulat sa sunod-sunod na tunog na nagmumula sa loob ng aking kwarto.

"Teka lang, nag-iingay lang 'yan; wala namang nangyayari." Mabilis kong tiningnan ang bagay na naglalabas ng malakas na tunog, na nasa mesa sa tabi ng kama ko.

Hinawakan ko ito at tiningnan ng mabuti. Bigla na lang, narinig ko ang boses ni Paula sa kabilang linya.

Dali-dali kong nilapit sa tenga ko ang telepono at nakinig sa sinasabi niya. Sinabi niya na may pupunta sa kwarto ko para ilagay ang mga gamit ko sa kabinet.

Grabe, ang yaman niya pala! At ang babait naman ng mga tao sa bahay na ito. Napangiti ako habang nililibot ang aking paningin sa buong paligid. Hindi pa ako nakatulog sa isang silid na kagaya nito.

Biglang may kumatok sa pinto. Pumasok ang isang matandang babae na may dalang tambak ng damit.

"Pasensya na po, mukhang mali yata ang napasukan ninyong kwarto, Manang," sabi ko. Tumingin ako sa kanya at ngumiti.

"Magandang umaga po, Ms. Maria. Tawagin niyo na lang po akong Manang Sabel. Ako po ang tagapag-alaga ng bahay na ito." At hindi ako nagkamali ng silid na pinuntahan, Ms. Maria. Lahat ng mga ito ay para talaga sa iyo."

"Pero," napakamot ako sa ulo ko, "ang mamahal naman ng mga ito, Manang. Natatakot akong hindi ko kayang bayaran. Natatakot akong magsuot ng mga ganitong damit."

"Napaka-inosente mo, Maria. Mas mabuti kung maligo ka muna at subukan mong isuot ang mga damit na ito."

"Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong niya.

"Medyo gumaan na ang pakiramdam ko, Manang," sagot ko, kahit gustong-gusto ko nang humiga dahil sobrang sakit ng katawan ko.

Mabilis niyang inilagay ang mga damit sa aparador at nagpaalam. Tumango ako bilang tugon.

Tinitigan ko ang mga damit; iba't ibang disenyo ang bawat isa. "Ang gaganda ng mga damit na 'to," naisip ko, hinahaplos ang mga ito. "Talaga bang para sa akin 'to?" tanong ko sa sarili.

Makalipas ang isang buwan, naramdaman kong nagsisimula nang bumalik sa dati ang aking katawan, at hindi na masakit ang mga sugat ko. Habang naglalakad-lakad ako sa malawak na hardin sa loob ng bahay, natigilan ako nang makita si Milay na nakaupo sa isang mesa sa labas, abala sa pagbabasa. Nag-aaral pala si Milay.

Agad akong lumapit sa kanya at umupo sa tapat niya.

"Miss. Maria, ikaw pala," sabi niya.

"Nag-aaral ka ba?" tanong ko.

"Oo, malapit na ang mga eksamen namin, kaya abala ako sa pagrerepaso. May eksamen ako bukas," sagot niya.