Ang Babaeng Probinsyana

Chapter 09:SAKAHAN

Kinabukasan, nagising ako ng alas singko. Agad akong bumangon at nagtungo sa banyo para maghilamos.

Pagkatapos, dumiretso ako sa kusina. Naabutan ko si Nanay Posey na nagluluto na ng almusal.

"Magandang umaga, Nay," bati ko sa kanya.

"Magandang umaga rin sa iyo, anak," agad niyang sagot.

"Nasaan si Tatay, Nay?" tanong ko.

"Nasa bukid ang tatay mo, anak. Naglalagay siya ng mga gulay sa trak para dalhin sa bayan mamaya," sagot niya habang nilalagay ang pagkain sa basket.

"Anak, pakidala mo ito sa tatay mo, Pedro. Maaga siyang umalis kaninang umaga at hindi pa siya nag-aalmusal."

"Opo, Nay," sagot ko.

"Kumain ka muna bago umalis."

"Magandang araw po, Ginang Posey," tawag ng lalaki mula sa labas ng bahay. Mabilis na sumilip sa bintana si Nanay Posey upang tingnan kung sino iyon.

"Parang narinig ko na ang boses na 'yan," Dali-dali akong sumunod kay Nanay palabas ng bahay, ngunit napatigil ako nang makita kong may nakatayong lalaki sa labas ng bakuran, nakikipag-usap sa kanya.

"Si Don Miguel Acosta pala," ani ko. Bumilis ang t***k ng puso ko nang makita siya.

"Paano kung malaman ng iba, bukod kay Senyorito Angelo, na nandito ako at buhay? Sigurado akong pupunta si Tiyang Susan at kukunin ako."

"Ayoko nang bumalik sa bahay na iyon," pabulong kong sabi.

"Maria. Anak," tawag sa akin ni Nanay Posey. Hindi ako sumagot, natatakot na baka makita ako ni Don Miguel.

"Maria, anak, kanina pa kitang hinahanap. Anong ginagawa mo diyan?" Ang boses ni Nanay Posey ay humina nang makita niya akong nakaupo sa loob ng bahay.

"Ano ba ang nangyayari?" tanong niya, ng diretso at nag-aalala ang tono.

"Nay, paano kung malaman ng iba na buhay pa ako? Paano kung hanapin nila ako? Ayoko nang bumalik kay Tiyang Susan, Nay."

"Maria, maging matatag ka, okay? Kailangan mong maging handa sa anumang mangyari. Hindi ka palaging tatakas sa nakaraan mo, at hindi ka palaging makakatago."

"Siguro hindi ka na maalala ni Don Miguel, Maria. Matagal na iyon, at minsan lang kayo nagkita, di ba? Kaya sigurado akong hindi ka na niya maalala."

"Sige na, mag-ayos ka na at dalhin mo na ang pagkain ni Tatay Pedro sa bukid. Kanina pa siya naghihintay ng kanyang pagkain."

"Opo, Nay," sagot ko. Mabilis akong nag-ayos at kinuha ang basket sa mesa na naglalaman ng pagkain ni Tatay Pedro.

Dali-dali akong tumakbo patungo sa bukid, dala ang isang basket na puno ng pagkain para kay Tatay Pedro. Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko.

Nang makarating ako sa bukid, nakita ko si Tatay Pedro na nakaupo sa isang maliit na bato.

"Narito na po ang pagkain ninyo, Tay," diretso kong sabi sa kanya.

"Salamat, anak. Bakit namamaga ang mga mata mo? Umiiyak ka na naman ba?" tanong niya. Umiling ako.

"Oh, mag-ayos ka na dahil pupunta tayo sa bayan mamaya para ibenta ang mga gulay sa palengke."

"Opo, Tay," sagot ko.

"Senyorito Angelo, anong ginagawa mo rito sa bukid ng ganitong kaaga?" tanong ni Tatay Pedro, nang makita siyang nakatayo sa harap namin.

"Magandang umaga, Mang Pedro. Tinitingnan namin ni Papa ang mga pananim ngayon," sagot niya.

"Ah, nandito pala si Don Miguel, Senyorito?"

"Opo, Mang Pedro,"

"Magandang umaga po, Mang Pedro," bati ng lalaki na biglang sumulpot sa harapan namin. Dumiretso ang tingin niya sa akin, kaya napalunok ako ng malalim. Hindi ko siya maharap ng diretso.

"Pa," tawag ni Senyorito Angelo sa kanya. Mabilis na tumayo si Tatay Pedro mula sa pagkakaupo at nagsimula nang kausapin si Don Miguel.

"Kumusta ka na, Mang Pedro?" diretsong tanong ni Don Miguel.

"Mabuti naman po, Don Miguel," sagot ni Tatay Pedro.

"Matagal na rin pala akong hindi nakakapunta rito, Mang Pedro, halos isang taon na. Mukhang maganda naman ang mga pananim mo," sabi niya habang tumingin sa akin.

"Anak mo?" tanong niya.

"Ah, oo, Don Miguel. Maria, anak. Halika rito," sabi ni Tatay Pedro sa akin. Parang gusto kong tumakbo palayo, pero naalala ko ang sinabi ni Nanay Posey. Baka hindi niya ako nakikilala, kaya nag-ayos ako ng tayo at lumapit sa kanila.

"Magandang umaga po, Don Miguel," bati ko sa kanya. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Parang natutunaw ako sa ilalim ng tingin niya, na tila tumutusok sa kaluluwa ko.

"Ilang taon ka na, Maria?" diretsong tanong niya. Hindi ako sumagot dahil, ang totoo, hindi ko alam kung ilang taon na ako. Kahit ang kaarawan ko, hindi ko alam kung kailan ako ipinanganak. Hindi rin naman ako nag-ce-celebrate ng kaarawan, kaya nanahimik na lang ako.

"Maria, tinatanong ka ni Don Miguel, anak," bulong ni Tatay Pedro.

"Ha," tugon ko.

"Ang sabi niya, 'Ilang taon ka na?'"

"Hindi ko alam," diretsong sagot ko. Agad akong tinignan ni Tatay matapos marinig ang sagot ko.

"Pasensya na po, Don Miguel," mabilis na paumanhin ni Tatay Pedro sa kanya bago siya kinausap ng pribado.

Nakita kong nakatingin sa akin si Don Miguel habang kausap niya si Tatay Pedro. Nakita ko sa kanyang mga mata na tila naaawa siya sa akin. Pagkatapos ng kanilang pag-uusap, pareho silang lumapit sa akin.

"Maria, anak, may sasabihin sa iyo si Don Miguel," sabi sa akin ni Tatay Pedro.

"Opo, ano po iyon, Tay?"

"Sino ang mga magulang mo, Maria? Kilala mo ba sila?" diretsong tanong ni Don Miguel sa akin. Umiling ako bago sumagot,

"Hindi ko po alam, at hindi ko rin sila nakikilala, Don Miguel. Hindi ko pa sila nakikita. Hindi ko alam kung saan ako nanggaling,"

"Lumabas lang po daw ako sa kawayan," sagot ko. Agad kong nakita ang pagbabago ng mukha niya, at tatlong guhit ang lumitaw sa noo niya.

Isang pilit na ngiti ang sumilay sa labi niya nang marinig ang sagot ko. Bago pa siya muling magsalita,

"Posible kaya 'yon, Maria? Ang basta na lang dumaan sa butas ng kawayan? Kung gusto mo, tutulungan kitang hanapin ang mga magulang mo?"

"Talaga po, Don Miguel?" diretsong sagot ko.

"Oo, pero may isang kundisyon."

"Anong kundisyon po, Don Miguel?" tanong ko ulit.

"Magiging katulong ka sa akin, at kapalit nito, tutulungan kitang hanapin ang mga magulang mo. At hindi lang 'yan; papasok ka rin sa paaralan kung 'yan ang gusto mo."

"Opo, Don Miguel, pero..."

"Pero ano, Maria?"

"Pumayag ka na," masiglang singit ni Senyorito Angelo sa usapan namin ni Don Miguel.

Matapos ang aming pag-uusap kay Senyorito Angelo at Don Miguel, agad na naghanda si Tatay Pedro ng mga gulay na ihahatid namin sa bayan.

Makalipas ang sampung minuto, umalis na kami at nagtungo sa bayan ng Leyte.

Pagdating namin, bumaba ako sa trak at tumulong sa pagdadala ng mga tray na puno ng gulay papasok sa palengke. Maraming mamimili ang naghihintay sa aming mga paninda para ibenta muli sa palengke.

"Aling Karim, narito na po ang mga gulay na in-order niyo," sabi ko, inilalagay ang tray na puno ng mga gulay tulad ng ampalaya, sitaw, talong, at okra sa tabi niya.

"Salamat, Marie," agad niyang sagot, inabot sa akin ang bayad. Mabilis ko itong kinuha at nilagay sa bulsa ko. Nagpasalamat din ako. Dali-dali akong lumabas ng palengke at dumiretso sa trak.

"Ayos ka lang ba, anak? Kaya mo pa bang magbuhat?" agad na tanong ni Tatay Pedro.

"Opo, Tay, ayos lang ako. Huwag kang mag-alala sa akin; kaya kong buhatin ang mga gulay," diretso kong sabi at agad na kinuha ang natitirang mga tray, bumalik sa palengke para ihatid ang mga gulay.

Pagkatapos naming maihatid ang mga gulay, nagpunta kami sa Jollibee para kumain ng paborito kong pagkain.

"Ang sarap talaga, Tay, no?" sabi ko habang kumakain ng Chickenjoy. Nakatingin si Tatay Pedro sa akin, kumikinang ang mga mata niya habang puno ang bibig ko ng masarap na manok.

"Dahan-dahan lang, anak; baka mabulunan ka," sabi niya, inabot sa akin ang isang basong puno ng Coke. Agad ko itong kinuha sa kanya.

"Salamat, Tay," at sumimsim ng malaki at ininom ito.

Pagkatapos naming kumain sa Jollibee, dumiretso na kami pauwi ng bahay.