สกุลเฟิงที่ไม่มีนายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่ามีเพียงฮูหยินใหญ่อย่างจางซื่อที่รักใคร่เอ็นดูลูกสะใภ้ย่อมไร้ปัญหา
ดังนั้น การมีเรือนสมุนไพรอยู่ที่จวนสกุลเฟิงนับว่าดี
ทุกวันลู่เหมยจึงตื่นมาทำงานของตนโดยสะดวก นางมิต้องเดินทางกลับบ้านเดิมแล้ว
ส่วนอีกคนก็นั่งหน้าบึ้งตึงเฝ้าภรรยา
“เจ้าไม่ใช่กำลังต้มยาลดความเป็นชายให้ข้าแน่รึ”
เฟิงอี้ขมวดคิ้วถามอย่างไม่ไว้วางใจ
เรื่องราวหลังเรือนเกี่ยวกับคุณชายกู่ผู้นั้นได้ข่าวว่ายาสัมฤทธิ์ผลยิ่งนัก ถึงขั้นสูญสิ้นความต้องการทางเพศ ลดทอนอารมณ์เฉกบุรุษทั่วไป
สตรีอันใด ปรุงยาแบบนี้ก็ได้ น่าชังยิ่ง!
ลู่เหมยกำลังตักตวงกะเกณฑ์ปริมาณสมุนไพรรีบตอบ “ข้าไม่มีทางปรุงยาแบบนั้นมาใช้กับท่านแน่นอน”
หาไม่คนที่เดือดร้อนคงเป็นนางนั่นแล
จู่ๆ ภาพความร้อนแรงดุจเปลวเพลิงแต่กลับเย้ายวนชวนเร้าใจยามราตรีก็ผุดพรายเต็มห้วงภวังค์
ทั้งภาพริมฝีปากกับสันกรามที่ขยับใกล้แก้มนวล ภาพจมูก
