นางมองภาพสามีที่ยามนี้มีเลือดโทรมกาย นอนสลบสงบนิ่งเสมือนตายจากด้วยสมองที่ว่างเปล่าขาวโพลน
กระนั้นด้วยสัญชาตญาณ ลู่เหมยก็รีบถามสหายสามี “พวกท่านมีผู้ใดขยับตัวเฟิงอี้หรือไม่”
ทุกคนส่ายหน้า ตงหมิงรีบพูด “พวกเราเกรงว่าอาอี้อาจมีกระดูกหักจึงไม่กล้าแตะต้อง”
ลู่เหมยได้ฟังก็ให้รู้สึกพึงพอใจยิ่ง เหล่าสหายสามีไม่ใช่พวกโง่เขลาเบาปัญญาเกินไป พวกเขารู้กฎพื้นฐานนับว่าใช้ได้ หญิงสาวรีบเข้าไปจับชีพจร พบว่าเฟิงอี้ยังมีชีวิต เขายังไม่ตาย เพียงแต่ลมหายใจรวยริน เลือดลมติดขัดเพราะอาการบาดเจ็บบนผิวกาย
“เกิดอะไรขึ้น?”
หญิงสาวถามโดยสายตายังคงจับจ้องเพียงเฟิงอี้ มิได้เงยหน้ามองผู้อื่น ไม่มองทางใดทั้งนั้น นางเร่งสำรวจกระดูกทุกส่วนตามร่างกายเขาทันที โชคดีที่ไม่มีส่วนใดแตกหักเสียหายมากกว่าบาดแผลที่เห็น “ข้าถาม ว่าอย่างไร เกิดสิ่งใดกับเฟิงอี้กันแน่ ไฉนเขาบาดเจ็บเช่นนี้”
ถามพลางสูดจมูกเพราะกลั้นน้ำตาอย่างสุดกำล
