ลู่เหมยไม่สนใจอาการพิกลของสามีเพียงกวาดตามองสำรวจทั่วเรือนร่างสูงใหญ่ที่ทำแผลโรยยาไว้แล้วอย่างดี พบว่าไม่มีแผลปริแตก รอยเลือดที่เห็นล้วนเป็นรอยเก่า ปราศจากรอยใหม่ให้ต้องกังวล
ทว่ากลับได้ยินอีกคนสูดปาก ทำท่าคล้ายเจ็บมาก
“ข้ายกแขนไม่ขึ้น ผลัดผ้าเองไม่ได้” เฟิงอี้โน้มตัวลง แขนกำยำข้างหนึ่งพาดไหล่บางพลางทิ้งน้ำหนักใส่ร่างเล็ก “เดินไม่ไหว”
ลู่เหมยชะงักวูบ รีบพยุงพาเฟิงอี้เข้าไปอีกห้องทันที “ท่านเจ็บส่วนใด”
“ทุกส่วน” พูดพลางลอบส่งยิ้มชั่วร้ายให้เหล่าสหาย ขยิบตาส่งสัญญาณให้ทุกคน ‘แยกย้ายกันไปนอนเดี๋ยวนี้ สามีภรรยาจะพลอดรักทั้งราตรี’
ทุกคนเห็นเช่นนั้นก็พากันเบือนหน้าหนีทันที
ห้องพักผ่อนติดกับห้องรับรองคนป่วยคือสถานที่อันเหมาะสมสำหรับลู่เหมยที่จะใช้หลับนอนพักสายตา เพราะต้องคอยสอดส่องดูแลคนเจ็บที่มีฐานะไม่ธรรมดาทั้งยังมีความสำคัญระดับแคว้น
ดังนั้น ยามนี้สามีภรรยาจึงพำนักอยู่ด้วยกันในห้องที่ต
