Hanggang ngayon ay hindi alam ni Vivian kung saan napunta ang pambahay na tsinelas niya. Kaya nga hindi siya makaalis sa ibabaw ng kama kahit gusto pa niyang magbanyo. Simula pa kasi talaga noong bata pa lang ang dalaga ay hindi na siya naglalakad sa tiles na walang sapin sa paa. Ewan. Hindi naman sa maarte. Basta hindi lang niya feel ang malamig na sahig.
O siguro dahil bata pa lang si Vivian ay sanay na siya na nakasapatos kahit nasa loob lang ng bahay.
"Pumunta ka na rito at kakain na tayo ng lunch," malamig ang tinig na yakag sa kaniya ni Ice.
Ito ang nagluto ng tanghalian nila at ito na rin ang naghugas ng mga pinggan, kasama ng mga pinagkainan ni Vivian kanina. Gustuhin man niyang tumulong ay hindi niya magawa dahil nga hindi niya mahanap ang kaniyang tsinelas. Hindi naman niya
