ตอนที่ 27
อากาศยามเช้าค่อนข้างเย็นเนื่องจากเมื่อคืนมีฝนตกหนักตลอดทั้งคืน
“มายืนทำอะไร ไม่หนาวหรือไง”
ฉันเอี่ยวหน้ามองเจ้าของเสียงเข้ม ฮันเตอร์โยนเสื้อคลุมมาให้ฉันก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ
“เอามาทำไม ไม่ได้หนาวขนาดนั้นสักหน่อย”
“ใส่เข้าไป”
ดวงตาสีดำสนิทจ้องฉันเขม็ง ฉันกลอกตามองบนแล้วสวมใส่เสื้อคลุมตามความต้องการของเขา
ความเงียบปกคลุมเราทั้งคู่ สายตาฉันเหม่อมองไปยังตัวบ้านเด็กกำพร้า มองดูเด็ก ๆ กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ในสนาม
“กลับไปรอบนี้ ฉันคงต้องกลับบ้านสักอาทิตย์นึงนะ”
ไม่รู้ทำไม ใจฉันถึงกระตุกวูบเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“กลับสิ ใครล่ามนายไว้ล่ะ”
แขนแกร่งล็อกคอฉันเข้าหาตัวเขา ก่อนที่ฮันเตอร์จะระดมหอมแก้มฉันซ้ายขวา
“อ๊าย ฮันเตอร์ปล่อยนะ”
“ใครให้เธอพูดกับผัวแบบนั้นล่ะ”
“แล้วจะให้พูดยังไงยะ”
“นี่เธอไม่รู้จริงเหรอ”
ฉันเงยหน้ามองฮันเตอร์ ส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ
“งี่เง่าจริง”
ฮันเตอร์ก้มลงกัดปา
